Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Πανελλαδικό Μονοήμερο Εκδηλώσεων για την Επανάσταση...
Το ότι η Κρήτη λόγω της ηρωικής απεργίας των ναυτεργατών θα ανέβει μόνο δια αντιπροσώπων στο Πανελλαδικό Μονοήμερο Εκδηλώσεων του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω την Κυριακή στις 28/11 από τις 10πμ δε σημαίνει ότι η υπόλοιπη Ελλάδα δεν πρέπει να τιγκάρει τη Νομική με της ιδέες της επανάστασης και του σοσιαλισμού...
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Στηρίξτε Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη
Βασίλης Μυρσινιάς
υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στο Ηράκλειο
με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη
φοιτητής - μέλος του ΣΦ Επ. Υπολογιστών,
Αντιπρόεδρος του Σ.Φ.Ε.Υ. στο Φοιτητικό Κίνημα 2006-2007
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Η φθινοπωρινή σύναξη των πρυτάνεων...
Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ
Αυτή τη βδομάδα γίνεται στο Ρέθυμνο η σύνοδος των πρυτάνεων με συμμετοχή-ομιλία της ίδιας της υπουργού παιδείας Διαμαντοπούλου. Δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε η χρονική συγκυρία της συνόδου ούτε φυσικά η ενασχόληση της υπουργού με αυτήν.
Κατ ' αρχήν η σύνοδος των πρυτάνεων είναι ένας ...αόρατος θεσμός με πλήρως ορατά αποτελέσματα. Αόρατος γιατί δεν έχει καμιά νομιμοποίηση(ηθική ή νομική) γιατί τα ιδρύματα διοικούνται από τις συγκλήτους και τα πρυτανικά συμβούλια. Με δεδομένο μάλιστα ότι οι θέσεις που κατατίθενται από την ηγεσία των ιδρυμάτων σε αυτά τα δυο όργανα σπανίως ξεφεύγουν της πολιτικής άποψης της συνόδου, είναι απορίας άξιο ποιος ο λόγος να μισθώνεται ένα πολυτελές ξενοδοχείο για μια τέτοια σύναξη. Κι όμως, η ιστορία των συνόδων δείχνει ότι οι πρυτάνεις έχουν σαφείς στόχους και συνεδριάζουν. Αρκεί να θυμηθούμε ότι πριν από κάθε μεγάλη (πιθανή) μεταρρύθμιση στις σχολές προηγούνταν μια σύνοδος πρυτάνεων που συζητούσε μέσες άκρες πως θα αναδειχθεί ένας πυρήνας ιδεών και προϋποθέσεων που να καθιστούν την ανανέωση του πανεπιστημίου ευπρόσδεκτη. Για να το πούμε με απλά λόγια “πως θα δείξουν οι πρυτάνεις ότι το φανάρι για τις μεταρρυθμίσεις είναι πράσινο”.
Η ερχόμενη σύνοδος, προφανώς και επομένως, είναι κι αυτή σε ένα χρονικό περιβάλλον που σφύζει από εξαγγελίες για αλλαγές στην παιδεία. Κι όταν αναφερόμαστε σε αλλαγές αρκεί να σκεφτούμε το νέο συμβούλιο διοίκησης που η υπουργός έχει περιγράψει τόσο πομποδώς(άνοιγμα στην κοινωνία και τον τόπο, διαφάνεια κλπ) ξεχνόντας μια βασική “λεπτομέρεια”:δεν έχει ειπωθεί, εσκέμμενα κατα τή γνώμη του φοιτητικού κινήματος, τίποτα για το αν και πόσο θα συμμετέχουν οι φοιτητές. Αν αυτή η σιωπή θεσμοθετηθεί θα μιλάμε για κακόγουστο ανέκδοτο μιας και το κόμμα που καταψήφισε το νόμο Γιανάκου που υποτίθεται αύξανε τη δημοκρατία στις εκλογές για τα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου, τώρα σαν κυβέρνηση είναι μπροστά στο να καταργήσει επί της ουσίας τη συνδιοίκηση. Συμβούλιο διοίκησης έχει η ΔΕΗ για παράδειγμα, και οι εργαζόμενοί της εκπροσωπούνται με έναν μόλις εκπρόσωπο(!). Και μόνο αυτή αλλαγή αρκεί για να καταλάβει κανείς γιατί ακολουθούν και τόσες άλλες: συγχώνευση τμημάτων, περιορισμός μισθολογίου μόνιμων καθηγητών ΔΕΠ κ.ο.κ. Η κυβέρνηση εναρμονίζει πλήρως την εκπαίδευση με το μνημόνιο με απλά μαθηματικά. Τι κι αν το χρέος είναι 150% το ΑΕΠ ενώ η παιδεία ούτε το 3%, η λύση είναι μια: πετσόκομμα. Είναι απολύτως φυσικό οι πρυτάνεις να προτιμούν να γίνουν πρόεδροι μιας επιχείρησης που διοικείται από το να είναι συνεχώς κολλημένοι στον τοίχο από τους φοιτητές γιατί γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των συνελέυσεων και των κινημάτων των τελευταίων 5 χρόνων.
Από την άλλη πλευρά, η ενασχόληση της υπουργού με τη σύνοδο δεν ξενίζει. Πάντα οι “παρέες” των υπουργών βρίσκονταν στα ψηλά κλιμάκια των πανεπιστημίων κι όχι σε απλούς πανεπιστημιακούς. Για φοιτητές ούτε λόγος. Ο/Η κάθε υπουργός επιζητά πάντα κάποια νομιμοποίηση για να μεταρρυθμίζει(σ.σ. οργανώνει επίθεση) ανενόχλήτα. Στις σχολές αυτή η νομιμοποίηση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από τις φοιτητικές εκλογές και τους πρυτάνεις. Οι επιλογές τα τελευταία χρόνια λιγόστεψαν γιατί ανεξαρτήτως ποσοστών των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, οι σύλλογοι φοιτητών που έχουν εκφραστεί θετικά για το σύνολο ή έστω κάποια μέρη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι μηδαμινοί και οι εποχές που ένα καλό ποσοστό των μεγάλων παρατάξεων στις εκλογές εξασφάλιζε ότι “δε θα ανοίξει ρουθούνι” έχουν περάσει. Έτσι λοιπόν, “το 10 το καλό” στην προκειμένη είναι οι πάντα πρόθυμοι πρυτάνεις. Μπορεί σαν “ηγεσία” των ΑΕΙ ή σαν πρόσωπα να έχουν φορτωθεί δεκάδες κατηγορίες(νομικές ή πολιτικές απο πλευράς πανεπιστημιακού κινήματος) αλλά φαίνεται ότι μπόλικη δόση γκλαμουριάς και περίσιου κομπασμού πάντα χρησίμευε για ανθρώπους-στηρίγματα των υπουργείων. Αυτή την, συνάντηση που τους εργαζόμενους και τη νεολαία μάλλον πρέπει να ενοχλεί, θέλουν να παρουσιάσουν σαν πρόοδο και ανανέωση ενώ σχεδιάζουν βήματα που φαίνεται να οδηγούν την παιδεία να θυμίζει τα λόμπι εκπαίδευσης του '50.
Με ένα τέτοιο τάγμα φερέλπιδων αφεντικών, δεν θέλω ούτε εγώ ούτε κανένας φοιτητής να έχει σχέση. Ανήκω στη γενιά που πάλεψε και παλεύει για ενα πανεπιστήμιο ανοικτό κι ελεύθερης πρόσβασης σε όλους τους μαθητές με ενιαία πτυχία που προσφέρουν επιστημονική γνώση κι όχι την εξειδίκευση της ειδίκευσης του ανέργου, με φοιτητές κι εργαζόμενους που αποφασίζουν μέσα από τα δικά τους όργανα, τις συνελεύσεις και τα συντονιστικά τους, τον τρόπο λειτουργίας του. Γι' αυτό το πανεπιστήμιο παλεύει και η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη διεκδικώντας να το εκφράσει και στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη σε όλη την Κρήτη. Αλλά, για να το κερδίσουμε, πρέπει να κερδίσουμε τη μάχη με την κρίση των καπιταλιστών. Μια μάχη που μπορεί να κριθεί μόνο με μπροστάρηδες τους εργαζομένους που παλεύουν όπως στις 5 του Μάη, κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Μόνο με πολλαπλασιασμό εικόνων όπως αυτή της Πέμπτης 14 Οκτώβρη στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στην πορεία οι απεργοί του σιδηρόδρομου πίσω οι φοιτητές που αύριο θα σχεδιάζουν τις ράγες του. Όλοι μαζί με απεργίες και καταλήψεις. Σε αυτή την κατεύθυνση η διαδήλωση ενάντια στη σύνοδο των Πρυτανεων στο Ρέθυμνο αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για τη νεολαία της Κρήτης (και όχι μόνο) να δείξει τις διαθέσεις της απέναντι στην κυβέρνηση, την υπουργό της και “τους άνθρωπους της στα πανεπιστήμια”.
Βασίλης Μυρσινιάς
υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στο Ηράκλειο
με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη
φοιτητής - μέλος του ΣΦ Επ. Υπολογιστών,
Αντιπρόεδρος του Σ.Φ.Ε.Υ. στο Φοιτητικό Κίνημα 2006-2007
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Μετά τα γεγόνοτα, ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ είναι πεισματάρικα...
πηγή: ΣΚΑΪ, 20/9/10, Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων 9μμ
(http://www.skai.gr/player/tv/?mmid=205135 δείτε συγκεκριμμένα στην αρχή του δελτίου, στο 05:20)
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Μπάσκετ, Ελλάδα-Σερβία 0-0 και το ακροδεξιό παραστράτημα
Στις 19 Αυγούστου η εθνική Ελλάδας αντιμετωπίζει σε φιλικό αγώνα μπάσκετ την αντίστοιχη της Σερβίας. Σε ανύποπτο σημείο του παιχνιδιού αρχίζει το ξύλο ανάμεσα σε Φώτση και Τεόντοσιτς. Η συνέχεια μοιάζει χωρίς προηγούμενο. Πολύ ξύλο, πολύ φτύσιμο και μια καρεκλιά.
Άλλοι λένε ότι φταίει το μίσος Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, άλλοι ότι φταίνε οι αχάριστοι φραγκάτοι παίκτες κι άλλοι τα κλασσικά για μεμονωμένο περιστατικό κ.ο.κ.
Ο παίκτης της εθνικής Ελλάδας και του Παναθηναϊκού Κώστας Τσαρτσαρής δίνει μια άλλη εξήγηση: "Αυτό ήταν μια απάντηση από τη μεριά μας γιατί κάποια παιδία που τρώνε ψωμί στη χώρα μας έχουν προκαλέσει επανειλημμένως προβλήματα..."
Λοιπόν, για το ποιος τρώει από που και ποιος δημιουργεί προβλήματα ο λόγος.
Μετά την κατάρρευση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας αρχίζουν να σχηματίζονται τοπικές δημοκρατίες(Κροατία, Σερβία-Μαυροβούνιο με πολλές εναλλαγές αυτό το δίδυμο κλπ). Αυτη η κατάσταση θα οδηγήσει σε μια δεκαετία του '90 όπου οι παίκτες που προέρχονταν από τα πρώην σταλινικά καθεστώτα είτε θα φεύγουν από μικροί για να ξεκινήσουν τη ζωή τους γενικά (και το μπάσκετ σε δεύτερο πλάνο) στις ΗΠΑ ή θα μεγαλώνουν σε μπασκετοχώρες χωρίς μπασκετοκεφάλαιο.
Αυτή τη δεκαετία όμως ο ελληνικός καπιταλισμός τρέχει με τις τρελές ταχύτητες στα Βαλκάνια και στο επίπεδο του αθλητισμού κάνει θραύση. Με γελία ποσά έρχονται παίκτες στην Ελλάδα που αποδίδουν τα μέγιστα και κυρίως πουλιούνται μετά δεκάδες φορές περισσότερα. Γιαννακόπουλος, Κόκκαλης αλλά και Φιλίππου και λοιποί στήνουν γλέντι στα συντρίμμια της πρώην Εν.Γιουγκ. ή της βομβαρδισμένης Σερβίας. Για να αναλογιστούμε το μέγεθος της μπάζας η ομάδα του Περιστερίου που τα τελευταία 5 χρόνια τα πέρασε στην Α2 έχει στείλει στο NBA και την ACB(πρωτάθλημα Ισπανίας-το καλύτερο της Ευρώπης) 4 Γιουγκοσλάβους. Και προφανώς ακόμη κι ένας άσχετος με τον αθλητισμός γνωρίζει ότι το Περίστερι δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις 4 μεγάλες ομάδες του μπάσκετ.
Οι παίκτες από αυτές τις χώρες είχαν τη μοίρα των τραπεζών, των πετρελαϊκών, των τηλεπικοινωνιών και των δομικών εταιρειών της γειτονιάς τους:καταβροχθίστηκαν από τον ελληνικό υποϊμπεριαλισμό στα Βαλκάνια.
Κωστάκη Τσαρτσαρή, οι παίκτες της εθνικής μπασκετ που τιτλοφορούνται με γαλαντόμους χαρακτηρισμούς "επίσημη αγαπημένη"-"η εθνική όλων" ή τσαρλατάνικες ατάκες "βάλτο αγόρι μου" να μάθετε ότι το εθνόσημο της φανέλας που φοράτε βοήθησε με το Σημίτη και τον Παπανδρέου στην κατεδάφιση της Σερβίας, στις εχθροπραξίες στη Βοσνία και στην δήθεν ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου. Δε μπορείς να βγαίνεις εσύ να λες ότι τους δίνεις ψωμί όταν για 20 χρόνια τους ταρακουνάς το τσίγκινο πιατάκι του συσσιτίου.
Ο ελληνικός καπιταλισμός τρώει από τα πεπραγμένα της μεγάλης σχολής των πλάβι είτε το θέλεις είτε όχι. Γι' αυτό αν θέλεις να κάνεις κάτι για να μην πέφτει ξύλο βγάλε τη φανέλα και κάψε την μαζί τα λεφτά που παίρνεις τόσα χρόνια απ' τον Γιαννακόπουλου για να μην είσαι από αυτούς "που τρώνε ψωμί στην πατρίδα"...
Άλλοι λένε ότι φταίει το μίσος Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, άλλοι ότι φταίνε οι αχάριστοι φραγκάτοι παίκτες κι άλλοι τα κλασσικά για μεμονωμένο περιστατικό κ.ο.κ.
Ο παίκτης της εθνικής Ελλάδας και του Παναθηναϊκού Κώστας Τσαρτσαρής δίνει μια άλλη εξήγηση: "Αυτό ήταν μια απάντηση από τη μεριά μας γιατί κάποια παιδία που τρώνε ψωμί στη χώρα μας έχουν προκαλέσει επανειλημμένως προβλήματα..."
Λοιπόν, για το ποιος τρώει από που και ποιος δημιουργεί προβλήματα ο λόγος.
Μετά την κατάρρευση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας αρχίζουν να σχηματίζονται τοπικές δημοκρατίες(Κροατία, Σερβία-Μαυροβούνιο με πολλές εναλλαγές αυτό το δίδυμο κλπ). Αυτη η κατάσταση θα οδηγήσει σε μια δεκαετία του '90 όπου οι παίκτες που προέρχονταν από τα πρώην σταλινικά καθεστώτα είτε θα φεύγουν από μικροί για να ξεκινήσουν τη ζωή τους γενικά (και το μπάσκετ σε δεύτερο πλάνο) στις ΗΠΑ ή θα μεγαλώνουν σε μπασκετοχώρες χωρίς μπασκετοκεφάλαιο.
Αυτή τη δεκαετία όμως ο ελληνικός καπιταλισμός τρέχει με τις τρελές ταχύτητες στα Βαλκάνια και στο επίπεδο του αθλητισμού κάνει θραύση. Με γελία ποσά έρχονται παίκτες στην Ελλάδα που αποδίδουν τα μέγιστα και κυρίως πουλιούνται μετά δεκάδες φορές περισσότερα. Γιαννακόπουλος, Κόκκαλης αλλά και Φιλίππου και λοιποί στήνουν γλέντι στα συντρίμμια της πρώην Εν.Γιουγκ. ή της βομβαρδισμένης Σερβίας. Για να αναλογιστούμε το μέγεθος της μπάζας η ομάδα του Περιστερίου που τα τελευταία 5 χρόνια τα πέρασε στην Α2 έχει στείλει στο NBA και την ACB(πρωτάθλημα Ισπανίας-το καλύτερο της Ευρώπης) 4 Γιουγκοσλάβους. Και προφανώς ακόμη κι ένας άσχετος με τον αθλητισμός γνωρίζει ότι το Περίστερι δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις 4 μεγάλες ομάδες του μπάσκετ.
Οι παίκτες από αυτές τις χώρες είχαν τη μοίρα των τραπεζών, των πετρελαϊκών, των τηλεπικοινωνιών και των δομικών εταιρειών της γειτονιάς τους:καταβροχθίστηκαν από τον ελληνικό υποϊμπεριαλισμό στα Βαλκάνια.
Κωστάκη Τσαρτσαρή, οι παίκτες της εθνικής μπασκετ που τιτλοφορούνται με γαλαντόμους χαρακτηρισμούς "επίσημη αγαπημένη"-"η εθνική όλων" ή τσαρλατάνικες ατάκες "βάλτο αγόρι μου" να μάθετε ότι το εθνόσημο της φανέλας που φοράτε βοήθησε με το Σημίτη και τον Παπανδρέου στην κατεδάφιση της Σερβίας, στις εχθροπραξίες στη Βοσνία και στην δήθεν ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου. Δε μπορείς να βγαίνεις εσύ να λες ότι τους δίνεις ψωμί όταν για 20 χρόνια τους ταρακουνάς το τσίγκινο πιατάκι του συσσιτίου.
Ο ελληνικός καπιταλισμός τρώει από τα πεπραγμένα της μεγάλης σχολής των πλάβι είτε το θέλεις είτε όχι. Γι' αυτό αν θέλεις να κάνεις κάτι για να μην πέφτει ξύλο βγάλε τη φανέλα και κάψε την μαζί τα λεφτά που παίρνεις τόσα χρόνια απ' τον Γιαννακόπουλου για να μην είσαι από αυτούς "που τρώνε ψωμί στην πατρίδα"...
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
Για τις άδειες της Διαμαντοπούλου στα Κολέγια και τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών
άρθρο στην Εργατική Αλληλεγγύη #829
Η Διαμαντοπούλου χαρίζει άδειες στα Κολλέγια
Οχι στα Κέντρα Ελευθέρων... Κερδών
Το υπουργείο της Διαμαντοπούλου αναλαμβάνει δράση μέσα στο καλοκαίρι. Πριν από σχεδόν ένα χρόνο, για την ακρίβεια το Σεπτέμβρη παραμονές των εκλογών, ο Σπηλιωτόπουλος άφηνε το υπουργείο του μοιράζοντας απλόχερα άδειες σε 40 κολέγια. Τον περασμένο Οκτώβρη η νέα υπουργός πάγωσε τις άδειες. Την περασμένη βδομάδα η διάδοχός του, αφού του άσκησε κριτική για τις άδειες που μοίρασε, έσπευσε να δώσει τελικά κανονικά τις 30 από αυτές.
Όσο και να κομπάζει ο πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου των κολεγίων Ευστράτογλου για την ποιότητα των αδειοδοτημένων κολεγίων η πραγματικότητα είναι ότι το υπουργείο για ένα μήνα έσπασε τα ρεκόρ προς όφελος των επιχειρήσεων του κλάδου της εκπαίδευσης: κατάφερε να εγκρίνει περίπου ένα κολέγιο τη μέρα. Επομένως, είναι απόλυτα δικαιολογημένα τα πανηγύρια του Συνδέσμου ελληνικών κολεγίων για την τεράστια επιτυχία των μαγαζιών του. Όσο για ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών των κολεγίων, που τόσο πολύ χρησιμοποίησε την ανάγκη τους για σπουδές το υπουργείο σαν μοχλό πίεσης ενάντια στο φοιτητικό κίνημα που παλεύει για δημόσια παιδεία, το μέλλον μοιάζει αβέβαιο. Οι φοιτητές των δέκα κολεγίων που κόπηκαν έχουν σαν μόνη ελπίδα την προφανή, να ξεκινήσουν από την αρχή εγγραφόμενοι σε ένα άλλο.
Η πολιτική της Διαμαντοπούλου, όμως, δεν είναι χθεσινή. Ακόμα και όταν το Φλεβάρη του 2007 οι φοιτητικές καταλήψεις ανάγκαζαν τον Παπανδρέου να άρει τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ από την αναθεώρηση του Αρθρου 16, η Διαμαντοπούλου ήταν η συνεπής φωνή υπέρ της προοπτικής της ιδιωτικοποίησης. Γι΄ αυτό και η κόντρα της με το Σπηλιωτόπουλο ήταν πάντα στο ζήτημα των μεθόδων με τις οποίες έδινε άδειες ο προκάτοχος. Η προεκλογική ανυπομονησία του Σπηλιωτόπουλου να χαρίσει την παιδεία στους ιδιώτες έβγαζε μάτι. Η Διαμαντοπούλου νομίζει ότι επειδή άφησε κενό ένα χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι και θέσπισε και μια επιτροπή για το έργο των αδειών θα καλμάρει το κίνημα. Οι φοιτητές όμως είναι εδώ. Η γενιά του Αρθρου 16 και του νόμου πλαίσιο μπορεί να τέλειωσε ή να τελειώνει τις σχολές της αλλά συναντήθηκε με τη γενιά του Δεκέμβρη δημιουργώντας έτσι ένα μεγάλο στήριγμα για το εργατικό κίνημα αυτής της άνοιξης και τροφοδοτούμενο από τη μαχητικότητά του. Κουβαλώντας αυτή την εμπειρία στο κίνημα οι φοιτητές μπορούν να κάνουν την υπουργό να μη διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους ήδη χρεωκοπημένους υπουργούς της κυβέρνησης.
συνέχεια...
Προσλήψεις εκπαιδευτικών, τώρα!
«Για το Σεπτέμβριο έχουμε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, να λειτουργήσουν τα σχολεία με το μισό αριθμό εκπαιδευτικών, που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο», είπε η Διαμαντοπούλου. Υπολογίζοντας ότι θα βγουν στη σύνταξη 10.000 εκπαιδευτικοί και θα προσληφθούν μόλις 3.000, το στοίχημα της υπουργού για τα σχολεία μάλλον αναφέρεται στο πόσο γρήγορα θα τα διαλύσει. Η απόφαση να μην αναπληρωθεί ένα κενό της τάξης 7.000 εκπαιδευτικών δεν σημαίνει απλά ότι θα υπάρχουν ελλείψεις. Ελλείψεις υπήρχαν διαχρονικά. Σημαίνει ότι πρακτικά θα είναι σαν να λειτουργούν λιγότερα σχολεία από πριν. Κι επειδή όντως θα συμβαίνει αυτό, το υπουργείο αναφέρεται και σε πιθανές συγχωνεύσεις σχολείων! Αν οι αίθουσες των σχολείων την προηγούμενη χρονιά έμοιαζαν μικρές με 30 μαθητές ανά τμήμα τώρα απλά δεν θα αντέχουν τόσους μαθητές.
Η Διαμαντοπούλου προσαρμόζει την πολιτική των περικοπών του μνημονίου στην εκπαίδευση. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που μένουν άνεργοι για χρόνια θα κάλυπταν με άνεση τις ελλείψεις των σχολείων ενώ θα μείωναν σχεδόν στο μισό τον αριθμό των μαθητών που στιβάζονται τώρα ανά τάξη. Για την κυβέρνηση όμως προτεραιότητα έχει η εξυπηρέτηση του χρέους προς τους τραπεζίτες και ταυτόχρονα η προστασία των ιδιωτών της εκπαίδευσης που έχουν αυξήσει κατά 120% τα δίδακτρά τους την τελευταία πενταετία. Αν συνδυάσουμε την κάθετη μείωση των εκπαιδευτικών με τις περικοπές των κονδυλίων προς τα σχολικά κτίρια, αφού την ευθύνη για την φροντίδα των σχολικών εγκαταστάσεων θα την έχουν πλέον μόνο οι δήμοι (Καλλικράτης) τότε το ...»νέο» σχολείο της Διαμαντοπούλου θα μοιάζει μόνο με αντίκα. Την ευθύνη για τη διάσωση και την αναβάθμιση του σχολείου την αναλαμβάνουν πλέον οι εκπαιδευτικοί. Όχι με τις θυσίες τους στο βωμό του μνημονίου αλλά με τους αγώνες τους. Αν προκάλεσαν μπλακ άουτ στην κυβέρνηση απλά με την άρνησή τους να διορθώσουν τις εξετάσεις, αν δεν πληρωθούν τότε, με μια συντονισμένη απεργία διαρκείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από τις αρχές κι όλας της χρονιάς μπορούν να σπάσουν τη λιτότητα και να επιβάλλουν μαζικές προσλήψεις και αυξήσεις ανοίγοντας το δρόμο για μια συνολική απάντηση από το εργατικό κίνημα στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η Διαμαντοπούλου χαρίζει άδειες στα Κολλέγια
Οχι στα Κέντρα Ελευθέρων... Κερδών
Το υπουργείο της Διαμαντοπούλου αναλαμβάνει δράση μέσα στο καλοκαίρι. Πριν από σχεδόν ένα χρόνο, για την ακρίβεια το Σεπτέμβρη παραμονές των εκλογών, ο Σπηλιωτόπουλος άφηνε το υπουργείο του μοιράζοντας απλόχερα άδειες σε 40 κολέγια. Τον περασμένο Οκτώβρη η νέα υπουργός πάγωσε τις άδειες. Την περασμένη βδομάδα η διάδοχός του, αφού του άσκησε κριτική για τις άδειες που μοίρασε, έσπευσε να δώσει τελικά κανονικά τις 30 από αυτές.
Όσο και να κομπάζει ο πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου των κολεγίων Ευστράτογλου για την ποιότητα των αδειοδοτημένων κολεγίων η πραγματικότητα είναι ότι το υπουργείο για ένα μήνα έσπασε τα ρεκόρ προς όφελος των επιχειρήσεων του κλάδου της εκπαίδευσης: κατάφερε να εγκρίνει περίπου ένα κολέγιο τη μέρα. Επομένως, είναι απόλυτα δικαιολογημένα τα πανηγύρια του Συνδέσμου ελληνικών κολεγίων για την τεράστια επιτυχία των μαγαζιών του. Όσο για ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών των κολεγίων, που τόσο πολύ χρησιμοποίησε την ανάγκη τους για σπουδές το υπουργείο σαν μοχλό πίεσης ενάντια στο φοιτητικό κίνημα που παλεύει για δημόσια παιδεία, το μέλλον μοιάζει αβέβαιο. Οι φοιτητές των δέκα κολεγίων που κόπηκαν έχουν σαν μόνη ελπίδα την προφανή, να ξεκινήσουν από την αρχή εγγραφόμενοι σε ένα άλλο.
Η πολιτική της Διαμαντοπούλου, όμως, δεν είναι χθεσινή. Ακόμα και όταν το Φλεβάρη του 2007 οι φοιτητικές καταλήψεις ανάγκαζαν τον Παπανδρέου να άρει τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ από την αναθεώρηση του Αρθρου 16, η Διαμαντοπούλου ήταν η συνεπής φωνή υπέρ της προοπτικής της ιδιωτικοποίησης. Γι΄ αυτό και η κόντρα της με το Σπηλιωτόπουλο ήταν πάντα στο ζήτημα των μεθόδων με τις οποίες έδινε άδειες ο προκάτοχος. Η προεκλογική ανυπομονησία του Σπηλιωτόπουλου να χαρίσει την παιδεία στους ιδιώτες έβγαζε μάτι. Η Διαμαντοπούλου νομίζει ότι επειδή άφησε κενό ένα χρόνο περιμένοντας το καλοκαίρι και θέσπισε και μια επιτροπή για το έργο των αδειών θα καλμάρει το κίνημα. Οι φοιτητές όμως είναι εδώ. Η γενιά του Αρθρου 16 και του νόμου πλαίσιο μπορεί να τέλειωσε ή να τελειώνει τις σχολές της αλλά συναντήθηκε με τη γενιά του Δεκέμβρη δημιουργώντας έτσι ένα μεγάλο στήριγμα για το εργατικό κίνημα αυτής της άνοιξης και τροφοδοτούμενο από τη μαχητικότητά του. Κουβαλώντας αυτή την εμπειρία στο κίνημα οι φοιτητές μπορούν να κάνουν την υπουργό να μη διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους ήδη χρεωκοπημένους υπουργούς της κυβέρνησης.
συνέχεια...
Προσλήψεις εκπαιδευτικών, τώρα!
«Για το Σεπτέμβριο έχουμε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, να λειτουργήσουν τα σχολεία με το μισό αριθμό εκπαιδευτικών, που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο», είπε η Διαμαντοπούλου. Υπολογίζοντας ότι θα βγουν στη σύνταξη 10.000 εκπαιδευτικοί και θα προσληφθούν μόλις 3.000, το στοίχημα της υπουργού για τα σχολεία μάλλον αναφέρεται στο πόσο γρήγορα θα τα διαλύσει. Η απόφαση να μην αναπληρωθεί ένα κενό της τάξης 7.000 εκπαιδευτικών δεν σημαίνει απλά ότι θα υπάρχουν ελλείψεις. Ελλείψεις υπήρχαν διαχρονικά. Σημαίνει ότι πρακτικά θα είναι σαν να λειτουργούν λιγότερα σχολεία από πριν. Κι επειδή όντως θα συμβαίνει αυτό, το υπουργείο αναφέρεται και σε πιθανές συγχωνεύσεις σχολείων! Αν οι αίθουσες των σχολείων την προηγούμενη χρονιά έμοιαζαν μικρές με 30 μαθητές ανά τμήμα τώρα απλά δεν θα αντέχουν τόσους μαθητές.
Η Διαμαντοπούλου προσαρμόζει την πολιτική των περικοπών του μνημονίου στην εκπαίδευση. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που μένουν άνεργοι για χρόνια θα κάλυπταν με άνεση τις ελλείψεις των σχολείων ενώ θα μείωναν σχεδόν στο μισό τον αριθμό των μαθητών που στιβάζονται τώρα ανά τάξη. Για την κυβέρνηση όμως προτεραιότητα έχει η εξυπηρέτηση του χρέους προς τους τραπεζίτες και ταυτόχρονα η προστασία των ιδιωτών της εκπαίδευσης που έχουν αυξήσει κατά 120% τα δίδακτρά τους την τελευταία πενταετία. Αν συνδυάσουμε την κάθετη μείωση των εκπαιδευτικών με τις περικοπές των κονδυλίων προς τα σχολικά κτίρια, αφού την ευθύνη για την φροντίδα των σχολικών εγκαταστάσεων θα την έχουν πλέον μόνο οι δήμοι (Καλλικράτης) τότε το ...»νέο» σχολείο της Διαμαντοπούλου θα μοιάζει μόνο με αντίκα. Την ευθύνη για τη διάσωση και την αναβάθμιση του σχολείου την αναλαμβάνουν πλέον οι εκπαιδευτικοί. Όχι με τις θυσίες τους στο βωμό του μνημονίου αλλά με τους αγώνες τους. Αν προκάλεσαν μπλακ άουτ στην κυβέρνηση απλά με την άρνησή τους να διορθώσουν τις εξετάσεις, αν δεν πληρωθούν τότε, με μια συντονισμένη απεργία διαρκείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από τις αρχές κι όλας της χρονιάς μπορούν να σπάσουν τη λιτότητα και να επιβάλλουν μαζικές προσλήψεις και αυξήσεις ανοίγοντας το δρόμο για μια συνολική απάντηση από το εργατικό κίνημα στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Για τους εργάτες του ΜΕΤΡΟ/ΗΣΑΠ και την δεξιά αυτονομία...
Τον τελευταίο μήνα οι απεργοί του ΜΕΤΡΟ ή/και του ΗΣΑΠ έγιναν το πρώτο κομμάτι της εργατικής τάξης που πέρα από την κατάφωρη συκοφάντηση των απεργιών τους από την κυβέρνηση και τα δικαστήριά της έχει να αντιμετωπίσει και τις άναρθρες κραυγές διάφορων αυτόνομων ομάδων που τους στοχοποιούν ανεξέλεγκτα.
Αυτές οι άναρθρες κραυγές έκαναν την εμφάνισή τους ποικιλοτρόπως. Στις 3 του Ιούνη οι απεργοί έφταιγαν γιατί "είχαν νεκρώσει την πόλη και οι διαδηλωτές δεν μπορούσαν να πάνε στη συγκέντρωση για το στόλο της ελευθερίας". Στις 29 Ιούνη επειδή ΔΕΝ απεργούσαν(σ.σ. η ηγεσία της ΓΣΕΕ το επέβαλλε με υποτιθέμενο λόγο το κατέβασμα ...άλλων απεργών στο δρόμο) και τα ΜΑΤ βρήκαν ανοικτό το ΜΕΤΡΟ και εισέβαλλαν ξυλοκοπώντας διαδηλωτές. Στις 8 Ιούλη φταίγαν πάλι (ανάποδα) επειδή απεργούσαν με 100% επιτυχία και "οι διαδηλωτές ήταν λίγοι στις συγκεντρώσεις".
Υπάρχει όμως μια κοινή δεξιά αυτόνομη λογική σε όλες αυτές τις αντιδράσεις. Η λογική του "εγώ(και η παρέα μου, οι "καλοί" αγωνιστές) πρέπει να διαδηλωσουμε καλά, να μην δεχθούμε εμείς την καταστολή, να γυρίσουμε σπίτια μας χωρις να τσατιστούμε με απεργίες του ΜΕΤΡΟ". Αυτή η λογική κατέληξε να αναπαράγεται σε δεκάδες μπλογκ μετά την εισβολλή των ΜΑΤ στο ΜΕΤΡΟ στις 29 Ιούνη. Τα πρώτα βιολιά έγραφαν "οι εργαζόμενοι άφησαν τα ΜΑΤ να μπουν μέσα"(ο ρόλος των εργαζομένων δόθηκε αυθαίρετα σε έναν χαρτογιακά μανατζαρέο της εταιρείας που φαίνεται σε μια φωτό να φωνάζει σε διαδηλωτές) και τα δεύτερα χυδαία πρόσθεταν "όταν απεργούν για το μισθούλη τους θέλουν και συμπαράσταση".
Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο ερώτημα είναι αν θέλουμε 100% ποσοστό απεργίας της εργατικής τάξης. Θέλουμε. Άρα ακόμη και αν είναι πιο δύσκολο χωρίς τα ΜΜΜ πρέπει να αναγνωρίζουμε de facto την αγωνιστική κατεύθυνση των εργαζομένων στα ΜΜΜ όπως και των εργαζομένων στα εργοστάσια που σταματούν την παραγωγή. Η ΜΕΤΡΟ ΑΕ δεν βγάζει κέρδη με κλειστό μετρό, βγάζει κέρδη με ανοικτό μετρό. Επίσης, μια παράδοση των συνδικάτων στις μεταφορές είναι η, πολλές φορές εθελοντική, εργασία μερικών οδηγών με στόχο να μεταφέρουν κόσμο από όλο το λεκανοπέδιο στο κέντρο της ΑΘήνας(ωράρια 6πμ-9πμ, 1μμ-4μμ). Ειρήσθω εν παρόδω αυτή η παράδοση έσπασε στις 29 Ιούνη από την ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως προείπαμε πιο πάνω.
Δεύτερον, η καθολική απεργία στα μέσα είναι μια κατάκτηση δυο δεκαετιών όχι μόνο για τον κόσμο που δουλεύει εκεί. Τελευταία ξέσπασαν πολλές αντιδράσεις με την δρομολογούμενη αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα. Αν το δούμε τελειως οικονομικά ένα εισιτήριο του ακόμα δημόσιας χρήσης ΜΕΤΡΟ/ΗΣΑΠ διάρκειας 1,5 ώρας για 3 διαφορετικές γραμμές και 3 διαφορετικά μέσα μεταφορά που κοστίζει 1 ευρώ είναι σαφώς φθηνότερο από ένα του ιδιωτικού ΚΤΕΛ Ηρακλείου που έχει ίδια τιμή αλλά φτάνει μόλις για μια διαδρομή, δεν έχει χρονική διάρκεια και προφανώς στην πόλη μου είναι μόνο για λεωφορείο. Η φτηνότερη μεταφορά σε όλη την Ελλάδα δεν είναι μια χάρτη του υπουργείου είναι αποτέλεσμα της ηρωικής απεργίας των εργαζομένων επί Μητσοτάκη που όχι μόνο μπλόκαρε εν τέλει την ιδιωτικοποίηση αλλά ματαίωσε για χρόνια και τις σκέψεις για αύξηση εισιτηρίων. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στην Ελλάδα χρωστάνε στους απεργούς των ΜΜΜ όλα αυτά. Όχι το ανάποδο.
Τρίτον, η λογική ότι τα κομμάτια της εργατικής τάξης που παλεύουν για την διαφύλλαξη ή αύξηση του μισθού τους είναι "παρτάκιδες" αδυνατεί να σταθεί. Στις μέρες αυτές η ηγεσία της ΓΣΕΕ συνθηκολογεί με το ΣΕΒ για ουσιασιτκή μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, θέλει κάποιος αυτόνομος φίλος μας να της πει μπράβο "που δεν κοιτάει το μισθούλη των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ" που καλύπτονται από την Γενική Σύμβαση Εργασίας; (Όχι) Τυχαίο; Δε νομίζω! Ε τότε αυτό που προφανώς προκύπτει είναι ότι οι εργαζόμενοι παλεύουν για τα άμεσα αναγκαία αποτελέσματα, της άυξησης του μισθού, της καλυτέρευσης των συνθηκών και έτσι ανοίγουν το δρόμο για το σύνολο των ανατροπών που απαιτούνται για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και για να δείξουν ότι η τάξης μας μπορεί να νικάει και να κάνει πολιτική για τον εαυτό της! Όποιος υποβιβάζει τη μάχη για το μισθό μέσα στην καρδιά της μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης και μάλιστα την καταγγέλι κι όλας αναπάντεχα θα καταλήξει στην καρδιά του αντίπαλου στρατοπέδου και μάλιστα την ώρα που αυτό αναζητά εναγωνίως υποστηλώματα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ!
ΥΓ: Για τους αυτόνομους φίλους μας τους αφιερώνω την άποψη που εκφράστηκε από μεγάλη μερίδα απεργών της ΕΘΕΛ πριν από ένα μήνα που ξεκινούσαν τις κινητοποιήσεις:"όταν δεν κάνουμε απεργία να μπλοκάρουμε τα επικυρωτικά να μπαίνει ο κόσμο τσάμπα". Τώρα γουστάρεις φιλαράκο;
Αυτές οι άναρθρες κραυγές έκαναν την εμφάνισή τους ποικιλοτρόπως. Στις 3 του Ιούνη οι απεργοί έφταιγαν γιατί "είχαν νεκρώσει την πόλη και οι διαδηλωτές δεν μπορούσαν να πάνε στη συγκέντρωση για το στόλο της ελευθερίας". Στις 29 Ιούνη επειδή ΔΕΝ απεργούσαν(σ.σ. η ηγεσία της ΓΣΕΕ το επέβαλλε με υποτιθέμενο λόγο το κατέβασμα ...άλλων απεργών στο δρόμο) και τα ΜΑΤ βρήκαν ανοικτό το ΜΕΤΡΟ και εισέβαλλαν ξυλοκοπώντας διαδηλωτές. Στις 8 Ιούλη φταίγαν πάλι (ανάποδα) επειδή απεργούσαν με 100% επιτυχία και "οι διαδηλωτές ήταν λίγοι στις συγκεντρώσεις".
Υπάρχει όμως μια κοινή δεξιά αυτόνομη λογική σε όλες αυτές τις αντιδράσεις. Η λογική του "εγώ(και η παρέα μου, οι "καλοί" αγωνιστές) πρέπει να διαδηλωσουμε καλά, να μην δεχθούμε εμείς την καταστολή, να γυρίσουμε σπίτια μας χωρις να τσατιστούμε με απεργίες του ΜΕΤΡΟ". Αυτή η λογική κατέληξε να αναπαράγεται σε δεκάδες μπλογκ μετά την εισβολλή των ΜΑΤ στο ΜΕΤΡΟ στις 29 Ιούνη. Τα πρώτα βιολιά έγραφαν "οι εργαζόμενοι άφησαν τα ΜΑΤ να μπουν μέσα"(ο ρόλος των εργαζομένων δόθηκε αυθαίρετα σε έναν χαρτογιακά μανατζαρέο της εταιρείας που φαίνεται σε μια φωτό να φωνάζει σε διαδηλωτές) και τα δεύτερα χυδαία πρόσθεταν "όταν απεργούν για το μισθούλη τους θέλουν και συμπαράσταση".
Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο ερώτημα είναι αν θέλουμε 100% ποσοστό απεργίας της εργατικής τάξης. Θέλουμε. Άρα ακόμη και αν είναι πιο δύσκολο χωρίς τα ΜΜΜ πρέπει να αναγνωρίζουμε de facto την αγωνιστική κατεύθυνση των εργαζομένων στα ΜΜΜ όπως και των εργαζομένων στα εργοστάσια που σταματούν την παραγωγή. Η ΜΕΤΡΟ ΑΕ δεν βγάζει κέρδη με κλειστό μετρό, βγάζει κέρδη με ανοικτό μετρό. Επίσης, μια παράδοση των συνδικάτων στις μεταφορές είναι η, πολλές φορές εθελοντική, εργασία μερικών οδηγών με στόχο να μεταφέρουν κόσμο από όλο το λεκανοπέδιο στο κέντρο της ΑΘήνας(ωράρια 6πμ-9πμ, 1μμ-4μμ). Ειρήσθω εν παρόδω αυτή η παράδοση έσπασε στις 29 Ιούνη από την ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως προείπαμε πιο πάνω.
Δεύτερον, η καθολική απεργία στα μέσα είναι μια κατάκτηση δυο δεκαετιών όχι μόνο για τον κόσμο που δουλεύει εκεί. Τελευταία ξέσπασαν πολλές αντιδράσεις με την δρομολογούμενη αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα. Αν το δούμε τελειως οικονομικά ένα εισιτήριο του ακόμα δημόσιας χρήσης ΜΕΤΡΟ/ΗΣΑΠ διάρκειας 1,5 ώρας για 3 διαφορετικές γραμμές και 3 διαφορετικά μέσα μεταφορά που κοστίζει 1 ευρώ είναι σαφώς φθηνότερο από ένα του ιδιωτικού ΚΤΕΛ Ηρακλείου που έχει ίδια τιμή αλλά φτάνει μόλις για μια διαδρομή, δεν έχει χρονική διάρκεια και προφανώς στην πόλη μου είναι μόνο για λεωφορείο. Η φτηνότερη μεταφορά σε όλη την Ελλάδα δεν είναι μια χάρτη του υπουργείου είναι αποτέλεσμα της ηρωικής απεργίας των εργαζομένων επί Μητσοτάκη που όχι μόνο μπλόκαρε εν τέλει την ιδιωτικοποίηση αλλά ματαίωσε για χρόνια και τις σκέψεις για αύξηση εισιτηρίων. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στην Ελλάδα χρωστάνε στους απεργούς των ΜΜΜ όλα αυτά. Όχι το ανάποδο.
Τρίτον, η λογική ότι τα κομμάτια της εργατικής τάξης που παλεύουν για την διαφύλλαξη ή αύξηση του μισθού τους είναι "παρτάκιδες" αδυνατεί να σταθεί. Στις μέρες αυτές η ηγεσία της ΓΣΕΕ συνθηκολογεί με το ΣΕΒ για ουσιασιτκή μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, θέλει κάποιος αυτόνομος φίλος μας να της πει μπράβο "που δεν κοιτάει το μισθούλη των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ" που καλύπτονται από την Γενική Σύμβαση Εργασίας; (Όχι) Τυχαίο; Δε νομίζω! Ε τότε αυτό που προφανώς προκύπτει είναι ότι οι εργαζόμενοι παλεύουν για τα άμεσα αναγκαία αποτελέσματα, της άυξησης του μισθού, της καλυτέρευσης των συνθηκών και έτσι ανοίγουν το δρόμο για το σύνολο των ανατροπών που απαιτούνται για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και για να δείξουν ότι η τάξης μας μπορεί να νικάει και να κάνει πολιτική για τον εαυτό της! Όποιος υποβιβάζει τη μάχη για το μισθό μέσα στην καρδιά της μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης και μάλιστα την καταγγέλι κι όλας αναπάντεχα θα καταλήξει στην καρδιά του αντίπαλου στρατοπέδου και μάλιστα την ώρα που αυτό αναζητά εναγωνίως υποστηλώματα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ!
ΥΓ: Για τους αυτόνομους φίλους μας τους αφιερώνω την άποψη που εκφράστηκε από μεγάλη μερίδα απεργών της ΕΘΕΛ πριν από ένα μήνα που ξεκινούσαν τις κινητοποιήσεις:"όταν δεν κάνουμε απεργία να μπλοκάρουμε τα επικυρωτικά να μπαίνει ο κόσμο τσάμπα". Τώρα γουστάρεις φιλαράκο;
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Ενότητα "Νέο ΕΑΜ" τέλος
Σήμερα κλείνω την ενότητα "Νέο ΕΑΜ" με το κοινό άρθρο μια ξενοδοχοϋπαλλήλου και ενός φοιτητή που, με αφετηρία την τοποθέτηση του Πρόεδρου της Ένωσης Ξενοδόχων Ηρακλείου, Νικηφόρου Λαμπρινού στο πάνελ κεντρικής εκδήλωσης της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας στο Ηράκλειο Κρήτης, αντιπαρατίθεται στις ιδέες μιας πλατιάς διαταξικής ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης, τονίζοντας τη δυναμική του εργατικού κινήματος, και απορρίπτει τα καλέσματα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Το άρθρο στην Εργατική Αλληλεγγύη #921 σελ. 14
Χωρούν και οι καπιταλιστές στους αγώνες μας;
Μέσα στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί το σύστημα λόγω της κρίσης του, ανοίγει και η συζήτηση για το ποια θα είναι η εναλλακτική λύση από την πλευρά του κινήματος. Είναι η δύναμη των εργατών αρκετή για να ανοίξει τη δυνατότητα για το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία ή χρειάζεται να βρούμε και προοδευτικά κομμάτια εκτός της εργατικής τάξης-ή και καλούς καπιταλιστές- για να φτάσουμε να συζητάμε για την εναλλακτική στον καπιταλισμό;
Αυτό το δίλημμα δεν χρειάζεται μόνο μια θεωρητική συζήτηση. Χρειάζεται πρώτα μια επιλογή που πρέπει να γίνει άμεσα γιατί λογοδοτεί στο ένα εκατομμύριο εργάτες που διαδήλωσαν στις 5 και 20 Μάη και συνεχίζουν τη μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη η επιλογή της ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) να φιλοξενήσει σε εκδήλωσή της στο Ηράκλειο Κρήτης, μια μόλις μέρα μετά την πανεργατική στις 20 Μάη, σαν κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο των ξενοδόχων του Ηρακλείου Λαμπρινό, μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σαφές πισωγύρισμα.
Στον χώρο των ξενοδοχείων από πέρυσι το καλοκαίρι μαίνεται μια μάχη σε όλο το νομό. Το ξενοδοχείο ΑΚΤΗ ΖΕΥΣ έκλεισε αφήνοντας στο δρόμο περίπου 80 εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση. Το ξενοδοχείο Capsis, ήθελε να αφήσει στο δρόμο τους περίπου 300 εργαζομένους του, αλλά μετά από τεράστια μάχη οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πιάσουν δουλειά. Τα ξενοδοχεία MARIS φέτος προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού και σε μεταφορά προσωπικού σε άλλα ξενοδοχεία της ίδιας επιχείρησης.
Απολύσεις
Το ξενοδοχείο ΗΛΙΟΣ στην Αμμουδάρα απέλυσε μια εργαζόμενη μερικές μέρες μετά την επαναπρόσληψη της χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο. Τέλος, πληθαίνουν οι καταγγελίες εργαζομένων από ξενοδοχεία για την μη καταβολή υπερωριών και μη καταβολή μέρους των ενσήμων ενώ πολλά ξενοδοχεία μένουν κλειστά με ανεπίσημα lock out με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι σ΄ αυτά να αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα οικονομικό. Ο Λαμπρινός είναι εκπρόσωπος ξενοδόχων σαν αυτών και άρα νούμερο ένα υπεύθυνος για πάνω από 1000 απολύσεις στο νομό. Άρα μόνο για σύμμαχος στους αγώνες μας για τους μισθούς και τις δουλειές μας δε μπορεί να κατηγορηθεί.
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποια στρατηγική εξυπηρετεί το άνοιγμα των εκδηλώσεών της αριστεράς σε κομμάτια της άρχουσας τάξης και μάλιστα την τοποθέτησή τους σαν βασικούς ομιλητές. Κι όμως, δεν αρκεί παρά να κοιτάξουμε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ φαινομενικά βρίσκονται στα αριστερά της επίσημης γραμμής καταλήγουν να οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, ακριβέστερα ένα μέτωπο των εργαζομένων με προοδευτικούς(;) εκπροσώπους των καπιταλιστών. Μια τέτοια στρατηγική εκφράστηκε και στο πλαίσιο της εκδήλωσης της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) στις 27 Μάη.
Η εναλλακτική που προτάθηκε από τους περισσότερους ομιλητές μπροστά στη σημερινή κρίση είναι η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που να χωρά όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και «όσους υπόλοιπους διαφωνούν με το ΔΝΤ». Το να προσπαθεί η αριστερά μέσα στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού να αλιεύσει τους πατριώτες του αντίπαλου στρατοπέδου, αυτού που μας κόβει τους μισθούς, για να τους πείσει να βρουν έναν κοινό τόπο με τις διεκδικήσεις των αγώνων είναι σαν να πετάει τη δυναμική του κινήματος στα σκουπίδια.
Και γιατί δεν θα βρεθεί και κανένας καλός καπιταλιστής και γιατί όταν τέτοιες ιδέες εκφράζονται από την αριστερά πιο πολύ συγχύζουν τον κόσμο που μαζικά μπαίνει στη μάχη παρά τον παθιάζουν να τη φτάσει ως το τέλος. Για το τέλος που θα αξίζει στις μεγάλες μάχες που δίνουμε, για τη νίκη των αγώνων κόντρα στους καπιταλιστές, «καλούς» και κακούς, πατριώτες και μη, χρειάζεται μια αριστερά με τις ιδέες της ανατροπής του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική.
Αγγέλα Χαραλαμπάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος
Βασίλης Μυρσινιάς, φοιτητής
Το άρθρο στην Εργατική Αλληλεγγύη #921 σελ. 14
Χωρούν και οι καπιταλιστές στους αγώνες μας;
Μέσα στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί το σύστημα λόγω της κρίσης του, ανοίγει και η συζήτηση για το ποια θα είναι η εναλλακτική λύση από την πλευρά του κινήματος. Είναι η δύναμη των εργατών αρκετή για να ανοίξει τη δυνατότητα για το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία ή χρειάζεται να βρούμε και προοδευτικά κομμάτια εκτός της εργατικής τάξης-ή και καλούς καπιταλιστές- για να φτάσουμε να συζητάμε για την εναλλακτική στον καπιταλισμό;
Αυτό το δίλημμα δεν χρειάζεται μόνο μια θεωρητική συζήτηση. Χρειάζεται πρώτα μια επιλογή που πρέπει να γίνει άμεσα γιατί λογοδοτεί στο ένα εκατομμύριο εργάτες που διαδήλωσαν στις 5 και 20 Μάη και συνεχίζουν τη μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη η επιλογή της ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) να φιλοξενήσει σε εκδήλωσή της στο Ηράκλειο Κρήτης, μια μόλις μέρα μετά την πανεργατική στις 20 Μάη, σαν κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο των ξενοδόχων του Ηρακλείου Λαμπρινό, μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σαφές πισωγύρισμα.
Στον χώρο των ξενοδοχείων από πέρυσι το καλοκαίρι μαίνεται μια μάχη σε όλο το νομό. Το ξενοδοχείο ΑΚΤΗ ΖΕΥΣ έκλεισε αφήνοντας στο δρόμο περίπου 80 εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση. Το ξενοδοχείο Capsis, ήθελε να αφήσει στο δρόμο τους περίπου 300 εργαζομένους του, αλλά μετά από τεράστια μάχη οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πιάσουν δουλειά. Τα ξενοδοχεία MARIS φέτος προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού και σε μεταφορά προσωπικού σε άλλα ξενοδοχεία της ίδιας επιχείρησης.
Απολύσεις
Το ξενοδοχείο ΗΛΙΟΣ στην Αμμουδάρα απέλυσε μια εργαζόμενη μερικές μέρες μετά την επαναπρόσληψη της χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο. Τέλος, πληθαίνουν οι καταγγελίες εργαζομένων από ξενοδοχεία για την μη καταβολή υπερωριών και μη καταβολή μέρους των ενσήμων ενώ πολλά ξενοδοχεία μένουν κλειστά με ανεπίσημα lock out με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι σ΄ αυτά να αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα οικονομικό. Ο Λαμπρινός είναι εκπρόσωπος ξενοδόχων σαν αυτών και άρα νούμερο ένα υπεύθυνος για πάνω από 1000 απολύσεις στο νομό. Άρα μόνο για σύμμαχος στους αγώνες μας για τους μισθούς και τις δουλειές μας δε μπορεί να κατηγορηθεί.
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποια στρατηγική εξυπηρετεί το άνοιγμα των εκδηλώσεών της αριστεράς σε κομμάτια της άρχουσας τάξης και μάλιστα την τοποθέτησή τους σαν βασικούς ομιλητές. Κι όμως, δεν αρκεί παρά να κοιτάξουμε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ φαινομενικά βρίσκονται στα αριστερά της επίσημης γραμμής καταλήγουν να οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, ακριβέστερα ένα μέτωπο των εργαζομένων με προοδευτικούς(;) εκπροσώπους των καπιταλιστών. Μια τέτοια στρατηγική εκφράστηκε και στο πλαίσιο της εκδήλωσης της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) στις 27 Μάη.
Η εναλλακτική που προτάθηκε από τους περισσότερους ομιλητές μπροστά στη σημερινή κρίση είναι η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που να χωρά όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και «όσους υπόλοιπους διαφωνούν με το ΔΝΤ». Το να προσπαθεί η αριστερά μέσα στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού να αλιεύσει τους πατριώτες του αντίπαλου στρατοπέδου, αυτού που μας κόβει τους μισθούς, για να τους πείσει να βρουν έναν κοινό τόπο με τις διεκδικήσεις των αγώνων είναι σαν να πετάει τη δυναμική του κινήματος στα σκουπίδια.
Και γιατί δεν θα βρεθεί και κανένας καλός καπιταλιστής και γιατί όταν τέτοιες ιδέες εκφράζονται από την αριστερά πιο πολύ συγχύζουν τον κόσμο που μαζικά μπαίνει στη μάχη παρά τον παθιάζουν να τη φτάσει ως το τέλος. Για το τέλος που θα αξίζει στις μεγάλες μάχες που δίνουμε, για τη νίκη των αγώνων κόντρα στους καπιταλιστές, «καλούς» και κακούς, πατριώτες και μη, χρειάζεται μια αριστερά με τις ιδέες της ανατροπής του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική.
Αγγέλα Χαραλαμπάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος
Βασίλης Μυρσινιάς, φοιτητής
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ... (μέρος δεύτερο)
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπήρξε ο οργανωτής της αντίστασης στη ναζιστική ιμπεριαλιστική επίθεση στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας ότι έφταιξε στην ήττα του αξίζει να δουμε το πως το οριοθετούσαν οι ιδρυτές του. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ την εποχή, έγραφε ότι η νίκη θα έρθει μέσα από την έγερση του λαού και το ανοιχτό κάλεσμα σε αυτή "κάθε πατριώτη έμπορου". Θεωρούσε ουσιαστικά ότι οποιαδήποτε σκέψη για νίκη της εργατικής τάξης "για τον εαυτό της", για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικούς όρους, είτε ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία είτε δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς σαφείς παραχωρήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία αυτών των "εμπόρων". Σήμερα αν θεωρήσουμε μια τέτοια ενότητα εργατών-εμπόρων σαν κοινή αφετηρία με τότε, όπως επισημαίνει να το κάνουμε ο σταλινικός εισηγητής του σημερινού Μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στους πλούσιους της Ελλάδας με τον όρο "έμπορος". Αρκεί να δούμε μέχρι που φτάνουν τα πλοκάμια των ελληνικών τραπεζών(μέχρι τη Ρουμανία στο βορά, μέχρι την Άγκυρα στα ανατολικά), των ελληνικών κατασκευαστικών(μέχρι την Κροατία) ή των ελληνικών πετραιλαικών εταιριών(μέχρι τη Γεωργία στα σύνορα με τη Ρωσία). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια οργανωμένη τάξη αστών με επεκτατικές φιλοδοξίες που έχουν σε μεγάλο βαθμό υλοποιηθεί. Κι αν ψάξουμε να βρούμε πατριώτες μέσα σε αυτή την τάξη τι θα βρούμε; Ο Εμφιετζόγλου έχει κατασκευαστικές βοήθησε με χέρια και με πόδια την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή πριν 3 χρόνια. Ο πατριωτισμός του αγγίζει τα όρια του "δημοκρατικού χώρου", για την ακρίβεια τα σπάει με δύναμη.
Ένα νέο ΕΑΜ σήμερα θα είχε να συγκρουστεί με δυο αντιφάσεις που αν πριν 60 χρόνια έμοιαζαν πιο αμβλείες, σήμερα είναι υπεροξυμένες.
1) Οι πατριώτες καπιταλιστές είναι δεμένοι με τη μοίρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδα στο σύνολο της που με τη σειρά της είναι δεμένη με τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις της μαζί με όλων των υπόλοιπων χωρών προτείνουν. Είναι λίγο δύσκολο άρα να βρούμε έναν "γνήσιο αριστερό πατριώτη"...
2) Ο καπιταλισμός παγκόσμια, όπως και το ΄40, δεν είναι στη φάση της αέναης παγκοσμιοποίησης που δείχνει να κλείνει τα μάτια στις εθνικές οικονομικές δυνάμεις. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης και των αναλυτών της που προβάλλουν σα λύση μια εθνική πολιτική με εθνικό νόμισμα και κρατικό καπιταλισμό. Προοίμιο αυτών ήταν τα 55δις στις τράπεζες σε δυο μόλις χρόνια(στην Ελλάδα) ή τα 20 τρις παγκοσμίως για τον αντίστοιχο σκοπό. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να προβάλλουμε σα λύση μια εθνική πολιτική που μοιράζεται συνθήματα, θέσεις και πρακτικές με κομμάτια των νομοθετών που κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι λύσεις πρέπει να είναι ταξικές, αντικαπιταλιστικές κι επαναστατικές. Σε αυτή την κατεύθυνση μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας και μια αναζήτηση για το πως αλλάζει ο καπιταλισμός συνιστούν δυο βιβλίαν, ένα πριν το παλιό ΕΑΜ κι ένα πριν το "νέο" ΕΑΜ που ούτε θα συγκροτηθεί ποτέ ούτε έχει και κανένα λόγο πλέον να συγκροτηθεί(ούτε καν από τη στρατιωτική του άποψη).
Το ένα είναι το Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, του Παντελή Πουλιόπουλου και το άλλο το Ο ελληνικός καπιταλισμός η Παγκόσμια Οικονομία και η Κρίση, συλλογγικό.
Αναζητήστε τα εδώ www.marxistiko.gr
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας ότι έφταιξε στην ήττα του αξίζει να δουμε το πως το οριοθετούσαν οι ιδρυτές του. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ την εποχή, έγραφε ότι η νίκη θα έρθει μέσα από την έγερση του λαού και το ανοιχτό κάλεσμα σε αυτή "κάθε πατριώτη έμπορου". Θεωρούσε ουσιαστικά ότι οποιαδήποτε σκέψη για νίκη της εργατικής τάξης "για τον εαυτό της", για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικούς όρους, είτε ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία είτε δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς σαφείς παραχωρήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία αυτών των "εμπόρων". Σήμερα αν θεωρήσουμε μια τέτοια ενότητα εργατών-εμπόρων σαν κοινή αφετηρία με τότε, όπως επισημαίνει να το κάνουμε ο σταλινικός εισηγητής του σημερινού Μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στους πλούσιους της Ελλάδας με τον όρο "έμπορος". Αρκεί να δούμε μέχρι που φτάνουν τα πλοκάμια των ελληνικών τραπεζών(μέχρι τη Ρουμανία στο βορά, μέχρι την Άγκυρα στα ανατολικά), των ελληνικών κατασκευαστικών(μέχρι την Κροατία) ή των ελληνικών πετραιλαικών εταιριών(μέχρι τη Γεωργία στα σύνορα με τη Ρωσία). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια οργανωμένη τάξη αστών με επεκτατικές φιλοδοξίες που έχουν σε μεγάλο βαθμό υλοποιηθεί. Κι αν ψάξουμε να βρούμε πατριώτες μέσα σε αυτή την τάξη τι θα βρούμε; Ο Εμφιετζόγλου έχει κατασκευαστικές βοήθησε με χέρια και με πόδια την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή πριν 3 χρόνια. Ο πατριωτισμός του αγγίζει τα όρια του "δημοκρατικού χώρου", για την ακρίβεια τα σπάει με δύναμη.
Ένα νέο ΕΑΜ σήμερα θα είχε να συγκρουστεί με δυο αντιφάσεις που αν πριν 60 χρόνια έμοιαζαν πιο αμβλείες, σήμερα είναι υπεροξυμένες.
1) Οι πατριώτες καπιταλιστές είναι δεμένοι με τη μοίρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδα στο σύνολο της που με τη σειρά της είναι δεμένη με τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις της μαζί με όλων των υπόλοιπων χωρών προτείνουν. Είναι λίγο δύσκολο άρα να βρούμε έναν "γνήσιο αριστερό πατριώτη"...
2) Ο καπιταλισμός παγκόσμια, όπως και το ΄40, δεν είναι στη φάση της αέναης παγκοσμιοποίησης που δείχνει να κλείνει τα μάτια στις εθνικές οικονομικές δυνάμεις. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης και των αναλυτών της που προβάλλουν σα λύση μια εθνική πολιτική με εθνικό νόμισμα και κρατικό καπιταλισμό. Προοίμιο αυτών ήταν τα 55δις στις τράπεζες σε δυο μόλις χρόνια(στην Ελλάδα) ή τα 20 τρις παγκοσμίως για τον αντίστοιχο σκοπό. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να προβάλλουμε σα λύση μια εθνική πολιτική που μοιράζεται συνθήματα, θέσεις και πρακτικές με κομμάτια των νομοθετών που κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι λύσεις πρέπει να είναι ταξικές, αντικαπιταλιστικές κι επαναστατικές. Σε αυτή την κατεύθυνση μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας και μια αναζήτηση για το πως αλλάζει ο καπιταλισμός συνιστούν δυο βιβλίαν, ένα πριν το παλιό ΕΑΜ κι ένα πριν το "νέο" ΕΑΜ που ούτε θα συγκροτηθεί ποτέ ούτε έχει και κανένα λόγο πλέον να συγκροτηθεί(ούτε καν από τη στρατιωτική του άποψη).
Το ένα είναι το Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, του Παντελή Πουλιόπουλου και το άλλο το Ο ελληνικός καπιταλισμός η Παγκόσμια Οικονομία και η Κρίση, συλλογγικό.
Αναζητήστε τα εδώ www.marxistiko.gr
Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ...
"Πολλοί φίλοι περιγράφουν την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ. Έχουν δίκιο. Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ιστορικές αναλογίες όμως είναι χρήσιμες αν μπορούν να προσδιορίσουν την κλίμακα, την κρισιμότητα, την εξαιρετική σημασία της απάντησής μας. Ξέρουμε ότι αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να είναι αντικείμενο χλευασμού. Ζούμε όμως σε στιγμή που ο χρόνος συμπυκνώνεται και η ιστορία γράφεται γρήγορα. Και πρέπει να περιγράψουμε γενναίες πρωτοβουλίες, κινήσεις που θα αρνούνται και θα υπερβαίνουν τον χτεσινό μας εαυτό, γιατί πολύ απλά ο χτεσινός μας εαυτός δεν φτάνει. Ναι χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Είναι τεράστια η απάντηση που πρέπει να αποτολμήσουμε. Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε. Είμαστε σίγουροι όμως ότι πρέπει να ματώσουμε για να πετύχουμε."
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν από τους 3 ομιλητές στην εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής(αριστεροί παρεκλίνοντες της κεντρικής-ΣΥΝ και δεξιάς-ανανεωτικοί γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ) και υιοθετούνται και από τους άλλους δυο(Αλαβάνος κ συνιστώσα).
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού(ίσως μεγαλύτερης κι απ' το '29). Με αυτή την παγκόσμια εμβέλεια της κρίσης στο μυαλό πρέπει να βλέπουμε και τις λύσεις που προτείνουμε ειδικά όταν αναφέρονται σε στρατηγικού τύπου απαντήσεις όπως ήταν το ΕΑΜ(η ηγεσία του επαναλάμβανε με στόμφο ότι είναι το απόγειο της στρατηγικής της). Από αυτή την άποψη το να απαντά η αριστερά σήμερα με όρους εθνικούς κι όχι ταξικούς, με όρους εθνικής κυριαρχίας σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που όλα παίζονται είτε για τους καπιταλιστές είτε για τους εργάτες μοιάζει καρικατούρικο. Έτσι, αποφεύγουν οι ιθύνοντες του μετώπου τη συζήτηση για το πως οι εργαζόμενοι δε θα χάσουν φράγκο από τους τραπεζίτες, από την ΕΕ και την κυβέρνηση, για το πως θα έχουν μια θέση ολοένα και πιο "εξουσιαστική" απέναντι στους υπαίτιους της κρίσης και κλείνουν το μάτι στις "λαμπρές" εποχές του συστήματος:το '60(αλλά πριν το Μάη του '68), το '20 αλλά πριν το κραχ, το '80 αλλά πριν υλοποιηθεί το πλάνο Θάτσερ-Ρίγκαν κ.ο.κ. Το κακό με αυτό δεν είναι ότι αυτές οι εποχές δεν είχανε κατακτήσεις για την εργατική τάξη. Οι αυξήσεις 30% της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα ή στη Γαλλία του '70 ήταν νίκες. Το κακό είναι ότι η δυναμική που έφερε ακόμη κι αυτές τις θετικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκε από μια αριστερά που βάσισε τις ελπίδες της σε κυβερνητικές θέσεις, σε εθνικές λύσεις, σε βουλευτικές έδρες πίεσης. Η κατάληξη αυτής της αυταπάτης για αλλαγή ήταν η εξής απλή και κοινή:όταν ο καπιταλισμός βρέθηκε σε μια πρώτη καμπή (ή και δομική κρίση), τότε οι καπιταλιστές έβρισκαν σαν αντίπαλο μια αποδιοργανωμένη εργατική τάξη, με κερδισμένες μεταρρυθμίσεις αλλά χαμένες επαναστάσεις πίσω της, με γραφειοκρατικά συνδικάτα την ώρα που θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη για μια ολοκληρωτική μάχη(Αντίσταση '40-'49, Χίτλερ, Μουσολίνι, Β' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Ντε Γκωλ, Φασισμός στην Ισπανία και Πορτογαλία, Θατσερισμός κλπ). Σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών οι προσπάθειες τις επαναστατικής αριστεράς σε τέτοιες περιόδους(για ανασυκρότηση των εργατών και θεωρητικά και πρακτικα) όσο ηρωικές και να ήταν ποτέ δεν έφταναν για να πάρει το κίνημα τις σωστές αποφάσεις, δεν έφτασαν ούτε στην Επανάσταση ενάντια στο Φασισμό στην Ισπανία, ούτε στη Γαλλία του '36, ούτε στην Ελλάδα του '36, του '40 ή του '46, ούτε στον παγκόσμιας εμβέλειας Μάη του '68.
Πρέπει όμως να εξετάσουμε και την ελληνική περίπτωση όπου ένα τέτοιου είδους μέτωπο εθνικής απάντησης σε μια οικονομική ή πολιτική κρίση, το ΕΑΜ εν προκειμένω, ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη έκανε δυο δεκαετίες να συνέλθει από τις εξορίες και την τρομοκρατία του μετεμφυλίου...
(η συνέχεια σε επόμενη δημοσίευση)
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν από τους 3 ομιλητές στην εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής(αριστεροί παρεκλίνοντες της κεντρικής-ΣΥΝ και δεξιάς-ανανεωτικοί γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ) και υιοθετούνται και από τους άλλους δυο(Αλαβάνος κ συνιστώσα).
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού(ίσως μεγαλύτερης κι απ' το '29). Με αυτή την παγκόσμια εμβέλεια της κρίσης στο μυαλό πρέπει να βλέπουμε και τις λύσεις που προτείνουμε ειδικά όταν αναφέρονται σε στρατηγικού τύπου απαντήσεις όπως ήταν το ΕΑΜ(η ηγεσία του επαναλάμβανε με στόμφο ότι είναι το απόγειο της στρατηγικής της). Από αυτή την άποψη το να απαντά η αριστερά σήμερα με όρους εθνικούς κι όχι ταξικούς, με όρους εθνικής κυριαρχίας σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που όλα παίζονται είτε για τους καπιταλιστές είτε για τους εργάτες μοιάζει καρικατούρικο. Έτσι, αποφεύγουν οι ιθύνοντες του μετώπου τη συζήτηση για το πως οι εργαζόμενοι δε θα χάσουν φράγκο από τους τραπεζίτες, από την ΕΕ και την κυβέρνηση, για το πως θα έχουν μια θέση ολοένα και πιο "εξουσιαστική" απέναντι στους υπαίτιους της κρίσης και κλείνουν το μάτι στις "λαμπρές" εποχές του συστήματος:το '60(αλλά πριν το Μάη του '68), το '20 αλλά πριν το κραχ, το '80 αλλά πριν υλοποιηθεί το πλάνο Θάτσερ-Ρίγκαν κ.ο.κ. Το κακό με αυτό δεν είναι ότι αυτές οι εποχές δεν είχανε κατακτήσεις για την εργατική τάξη. Οι αυξήσεις 30% της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα ή στη Γαλλία του '70 ήταν νίκες. Το κακό είναι ότι η δυναμική που έφερε ακόμη κι αυτές τις θετικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκε από μια αριστερά που βάσισε τις ελπίδες της σε κυβερνητικές θέσεις, σε εθνικές λύσεις, σε βουλευτικές έδρες πίεσης. Η κατάληξη αυτής της αυταπάτης για αλλαγή ήταν η εξής απλή και κοινή:όταν ο καπιταλισμός βρέθηκε σε μια πρώτη καμπή (ή και δομική κρίση), τότε οι καπιταλιστές έβρισκαν σαν αντίπαλο μια αποδιοργανωμένη εργατική τάξη, με κερδισμένες μεταρρυθμίσεις αλλά χαμένες επαναστάσεις πίσω της, με γραφειοκρατικά συνδικάτα την ώρα που θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη για μια ολοκληρωτική μάχη(Αντίσταση '40-'49, Χίτλερ, Μουσολίνι, Β' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Ντε Γκωλ, Φασισμός στην Ισπανία και Πορτογαλία, Θατσερισμός κλπ). Σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών οι προσπάθειες τις επαναστατικής αριστεράς σε τέτοιες περιόδους(για ανασυκρότηση των εργατών και θεωρητικά και πρακτικα) όσο ηρωικές και να ήταν ποτέ δεν έφταναν για να πάρει το κίνημα τις σωστές αποφάσεις, δεν έφτασαν ούτε στην Επανάσταση ενάντια στο Φασισμό στην Ισπανία, ούτε στη Γαλλία του '36, ούτε στην Ελλάδα του '36, του '40 ή του '46, ούτε στον παγκόσμιας εμβέλειας Μάη του '68.
Πρέπει όμως να εξετάσουμε και την ελληνική περίπτωση όπου ένα τέτοιου είδους μέτωπο εθνικής απάντησης σε μια οικονομική ή πολιτική κρίση, το ΕΑΜ εν προκειμένω, ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη έκανε δυο δεκαετίες να συνέλθει από τις εξορίες και την τρομοκρατία του μετεμφυλίου...
(η συνέχεια σε επόμενη δημοσίευση)
Έτσι για αρχή... κάτι που βρίσκεται στη σκιά της επικαιρότητας
Με αφορμή την σκλήρυνση των μέτρων κατά του καπνίσματος από την κυβέρνηση αξίζει να σκεφτούμε αν η εξάπλωση του καπνίσματος είναι δικό μας("εμείς φταίμε ρε παιδί μου που δε λέμε να το κόψουμε") κουσούρι....
(αναδημοσίευση από φύλλο της εργατικής αλληλεγγύης πριν ένα χρόνο)
Για την απαγόρευση του καπνίσματος
ΕΑ #874 σελ.14
Το υπουργείο σε ένα διάλειμμα από τις συνήθεις ασχολίες του, το ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, γέμισε τα ΜΜΕ με ανακοινώσεις για την αναγκαιότητα του νέου μέτρου, για την λύση στο πρόβλημα των παθητικών καπνιστών, για την ανάγκη όλων μας να συμμορφωθούμε και να συμμορφώνουμε τους γύρω μας.
Οι βλαβερές συνέπειες του ενεργητικού όσο και του παθητικού καπνίσματος είναι γνωστές και αποδεκτές από όλους. Όμως, το κάπνισμα δεν γεννήθηκε δημοφιλές, η τάξη των καπιταλιστών και η εκμετάλλευσή μας από αυτούς το εκτίναξαν. Μέχρι τον 19ο αιώνα η παραγωγή καπνών ήταν σε μικρή κλίμακα. Η παραγωγή μαζικοποιήθηκε όταν τα τσακάλια της αγοράς βρήκαν φλέβα για την αύξηση των κερδών τους, τότε το τσιγάρο άρχισε να μπαίνει σε κάθε στόμα.
Λειτούργησε σαν αντίβαρο στο άγχος, στην καταπίεση, στη θλίψη μας. Πάνω του χτίστηκαν οι πιο αναγνωρίσιμες φίρμες, που οι διαφημίσεις τους «κόσμησαν» τα πάντα, από τις σελίδες του τύπου μέχρι, τα μοντέλα της Φόρμουλα 1. Είναι ειρωνεία, μετά από τέτοιο στενό μαρκάρισμα χρόνων από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, να προσπαθούν να μας χωρίσουν σε δυο στρατόπεδα, των ενεργητικών καπνιστών που δεν το κόβουν και των παθητικών καπνιστών που διαμαρτύρονται.
Καπνίζουμε ενεργητικά, γιατί έχουμε άγχος. Γι΄ αυτό και θέλουμε καλούς μισθούς, λιγότερη δουλειά, καμία απόλυση και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για να μην αγχωνόμαστε τόσο. Καπνίζουμε παθητικά, γιατί ποτέ δεν πληρώσατε για καθαρό περιβάλλον και εξαερισμό. Μπορεί το Υγείας να βάλει βέτο ότι οι κλειστοί δημόσιοι χώροι και τα αφεντικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών θα εξοπλιστούν με τον καλύτερο εξαερισμό για να συνυπάρχουμε όλοι είτε με είτε χωρίς τσιγάρο; Όχι, βέβαια. Νοιάζεται ξαφνικά ο Αβραμόπουλος κι η τάξη που υπηρετεί για την υγεία όταν έχουν ξεχαρβαλώσει το ΕΣΥ; Όχι, και γι΄ αυτό το κάπνισμα δεν θα ελαττωθεί από την καμπάνια του υπουργείου.
Εν τέλει, μόνο τα καρτέλ των καπνοβιομηχανιών δε θα θιγούν από το μέτρο, ενώ ο απλός άνθρωπος θα πρέπει να γίνεται νομάδας στη δουλειά και στη διασκέδασή του. Εμείς οι από κάτω, μπορούμε να διεξάγουμε την πιο αποφασιστική αντικαπνιστική καμπάνια: αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση μας από το άγχος και την καταπίεση που μας σπρώχνει στις τζούρες (ενεργητικές ή παθητικές). Να πάρουμε τις δουλειές, τα ωράρια, τους μισθούς, την κοινωνία κάτω από τον συλλογικό μας έλεγχο και δε θα έχουμε ούτε άγχος ούτε Αβραμόπουλους.
(αναδημοσίευση από φύλλο της εργατικής αλληλεγγύης πριν ένα χρόνο)
Για την απαγόρευση του καπνίσματος
ΕΑ #874 σελ.14
Το υπουργείο σε ένα διάλειμμα από τις συνήθεις ασχολίες του, το ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, γέμισε τα ΜΜΕ με ανακοινώσεις για την αναγκαιότητα του νέου μέτρου, για την λύση στο πρόβλημα των παθητικών καπνιστών, για την ανάγκη όλων μας να συμμορφωθούμε και να συμμορφώνουμε τους γύρω μας.
Οι βλαβερές συνέπειες του ενεργητικού όσο και του παθητικού καπνίσματος είναι γνωστές και αποδεκτές από όλους. Όμως, το κάπνισμα δεν γεννήθηκε δημοφιλές, η τάξη των καπιταλιστών και η εκμετάλλευσή μας από αυτούς το εκτίναξαν. Μέχρι τον 19ο αιώνα η παραγωγή καπνών ήταν σε μικρή κλίμακα. Η παραγωγή μαζικοποιήθηκε όταν τα τσακάλια της αγοράς βρήκαν φλέβα για την αύξηση των κερδών τους, τότε το τσιγάρο άρχισε να μπαίνει σε κάθε στόμα.
Λειτούργησε σαν αντίβαρο στο άγχος, στην καταπίεση, στη θλίψη μας. Πάνω του χτίστηκαν οι πιο αναγνωρίσιμες φίρμες, που οι διαφημίσεις τους «κόσμησαν» τα πάντα, από τις σελίδες του τύπου μέχρι, τα μοντέλα της Φόρμουλα 1. Είναι ειρωνεία, μετά από τέτοιο στενό μαρκάρισμα χρόνων από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, να προσπαθούν να μας χωρίσουν σε δυο στρατόπεδα, των ενεργητικών καπνιστών που δεν το κόβουν και των παθητικών καπνιστών που διαμαρτύρονται.
Καπνίζουμε ενεργητικά, γιατί έχουμε άγχος. Γι΄ αυτό και θέλουμε καλούς μισθούς, λιγότερη δουλειά, καμία απόλυση και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για να μην αγχωνόμαστε τόσο. Καπνίζουμε παθητικά, γιατί ποτέ δεν πληρώσατε για καθαρό περιβάλλον και εξαερισμό. Μπορεί το Υγείας να βάλει βέτο ότι οι κλειστοί δημόσιοι χώροι και τα αφεντικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών θα εξοπλιστούν με τον καλύτερο εξαερισμό για να συνυπάρχουμε όλοι είτε με είτε χωρίς τσιγάρο; Όχι, βέβαια. Νοιάζεται ξαφνικά ο Αβραμόπουλος κι η τάξη που υπηρετεί για την υγεία όταν έχουν ξεχαρβαλώσει το ΕΣΥ; Όχι, και γι΄ αυτό το κάπνισμα δεν θα ελαττωθεί από την καμπάνια του υπουργείου.
Εν τέλει, μόνο τα καρτέλ των καπνοβιομηχανιών δε θα θιγούν από το μέτρο, ενώ ο απλός άνθρωπος θα πρέπει να γίνεται νομάδας στη δουλειά και στη διασκέδασή του. Εμείς οι από κάτω, μπορούμε να διεξάγουμε την πιο αποφασιστική αντικαπνιστική καμπάνια: αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση μας από το άγχος και την καταπίεση που μας σπρώχνει στις τζούρες (ενεργητικές ή παθητικές). Να πάρουμε τις δουλειές, τα ωράρια, τους μισθούς, την κοινωνία κάτω από τον συλλογικό μας έλεγχο και δε θα έχουμε ούτε άγχος ούτε Αβραμόπουλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
