ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ: Πίσω από τις υποσχέσεις για νομιμοποίηση, πλήρης διάλυση των δομών
Και ξαφνικά η κυβέρνηση που κλιμάκωσε την καταστολή το τελευταίο δίμηνο και απροκάλυπτα κατηγόρησε για την κατάσταση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας τους μετανάστες, τους άστεγους και τους ναρκομανείς, ετοίμασε ένα νομοσχέδιο που χαλαρώνει της ποινές για τους χρήστες ναρκωτικών.
Υπό άλλες συνθήκες ο κόσμος που έχει δει τις φυλακές και τα κρατητήρια να γεμίζουν από ανθρώπους που πιάστηκαν με μικροποσότητες στην κατοχή τους, που η εξαθλίωση έσπρωξε στην ηρωίνη και που το κράτος άφησε ξεκρέμαστους κλείνοντας το ένα κέντρο μετά το άλλο, θα μπορούσε να δει και μια αχτίδα προοδευτικότητας σε ένα νομοσχέδιο που χαλαρώνει το ούτως ή άλλως ασφυκτικό για τους χρήστες νομικό πλαίσιο. Χρειάζεται, όμως, μεγαλύτερη προσοχή για να ερμηνεύσουμε την κίνηση της κυβέρνησης.
Για να καταλάβουμε μια τέτοιου είδους κίνηση πρέπει να αποφύγουμε δυο ερμηνείες. Η μια προέρχεται από τους δεξιά και αριστερά (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ) “ναρκωτικομάχους”, από δυνάμεις που στο όνομα είτε της εθνικής διαπαιδαγώγησης είτε της προστασίας της νεολαίας που αγωνίζεται, το μόνο που κάνουν είναι να υπερασπίζονται την ποινικοποίηση, να καταγγέλλουν οποιονδήποτε τάσσεται με την αποποινικοποίηση και εν τέλει να εξισώνουν τον εξαθλιωμένο της Ομόνοιας με τον τυπικό χρήστη μικροποσοσοτήτων κάνναβης, και αυτούς τους δυο μαζί, με τη μαφία των παράνομων μονοπωλίων ναρκωτικών.
Η δεύτερη προέρχεται κυρίως από τα αριστερά (ΣΥΝ, Κουβέλης) αλλά και από δεξιά (νεο)φιλελεύθερα παρακλάδια, τάσσεται φιλελεύθερα υπέρ της αποποινικοποίησης αλλά είτε καταλήγει σπόνσορας των φεστιβάλ Legalize It είτε διαδικτυακός χιουμορίστας του στυλ “θα μας δίνουν ναρκωτικά για να αντέχουμε τα μέτρα”. Και οι δυο ερμηνείες πάσχουν από τις ίδιες αδυναμίες, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν κοινωνικά και ταξικά γιατί ο απλός κόσμος στρέφεται στη χρήση. Και από αυτή την άποψη, και οι δυο ερμηνείες, όση αντιπολίτευση κι αν κάνουν στο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και από τα αριστερά, παραμένουν κενό γράμμα γιατί καταλήγουν να υπερσκελίζονται από το ρεαλισμό μιας δήθεν ανθρωπιστικής πολιτικής από την πλευρά της κυβέρνησης.
Δήθεν ανθρωπισμός από πλευράς κυβέρνησης είναι να αποποινικοποιείται η χρήση αλλά να ποινικοποιείται η προμήθεια. Εκτός κι αν έχει κανείς την εντύπωση ότι η κάνναβη π.χ. φυτρώνει στα μπαλκόνια και τους κήπους μας μόνη της και έτσι η αστυνομία που χρόνια κυνηγά για μικροποσότητες θα χάσει τον παλιό της ρόλο. Το ίδιο και το να αλλάζει το νομικό πλαίσιο χωρίς προσαρμογή σε αυτό και των ποινών που εκτίουν φυλακισμένοι με βάση τους μέχρι τώρα νόμους. Οι φυλακές θα συνεχίσουνε να είναι τιγκαρισμένες με ανθρώπους που βαφτίστηκαν επικίνδυνοι.
Εξατμίζονται
Εκεί που είναι το σημείο κλειδί όμως, και εκεί που οι προοδευτικές αυταπάτες εξατμίζονται, είναι στο σύστημα αποτοξίνωσης, στο οποίο δεν καταφεύγουν προφανώς χρήστες κάνναβης, αλλά των λεγόμενων “σκληρών” ναρκωτικών. Η εισαγωγή ενός χρήστη π.χ. ηρωίνης σε σύστημα αποτοξίνωσης με βάση το άρθρο του νομοσχεδίου γίνεται μια σχεδόν ατέρμονη γραφειοκρατική διαδικασία, σχεδόν σαν να κάνεις φορολογική δήλωση, κάτι που και μειώνει στο ελάχιστο τους ανθρώπους που θα ξεκινήσουν τελικά την αποτοξίνωσή τους και που προφανώς αποτελεί μια διαδικασία που ελάχιστοι εξαρτημένοι μπορούν να διεκπεραιώσουν ακόμη κι αν βρίσκονται σε μια τυπική κατάσταση εξάρτησης.
Έτσι, το νομικό πλαίσιο παραμένει πιο σκληρό από ότι π.χ. της Ολλανδίας, κάτι που σημαίνει ότι η χρήση θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν κάποιου είδους παραβατική συμπεριφορά. Να σημειώσουμε εδώ ότι το πλαίσιο της Ολλανδίας όσο ελκυστικό και αν μοιάζει σε χιλιάδες προοδευτικά μυαλά, παραμένει ένα πλαίσιο που δίνει θάρρος στην ιδιωτική πρωτοβουλία κάνναβης μοιράζοντας άδειες, σχεδόν όπως θέλει η κυβέρνηση εδώ να κάνει με τα φορτηγά, τα φαρμακεία ή τα ταξί, ενώ κυνηγά ανελέητα οποιονδήποτε π.χ. ανάψει ένα τυπικό βιομηχανικό τσιγάρο σε οποιονδήποτε κλειστό χώρο (ακόμη και αν το χειμώνα οι εξωτερικοί χώροι έχουν θερμοκρασία -5). Τέτοιους είδους και μεγέθους αντιφάσεις προάγονται από κυβερνητικά νομοσχέδια που προσπαθούν να ισοσκελίσουν την ανάγκη του κόσμου για ελευθερία με την ανάγκη των εταιρειών για κέρδη.
Γι' αυτό για να αντιμετωπίσουμε το θέμα χρειάζεται να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μην μπορεί το κράτος με κατασταλτικούς νόμους και μεθόδους να κυνηγά τους χρήστες, να προβάλλουμε την πλήρη αποποινικοποίηση της χρήσης σε κόντρα με το νομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να προβάλλουμε την κλιμάκωση των αγώνων ενάντια στα μέτρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει άρον άρον (περικοπές μέσα στο καλοκαίρι, απολύσεις, μετοχοποιήσεις κ.ο.κ.) γιατί δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση διάλεξε αυτή τη στιγμή για να πλασαριστεί προοδευτικά.
Να στηρίξουμε αγώνες ενάντια στο κλείσιμο των οργανισμών απεξάρτησης που έχει ξεκινήσει το ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια, να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια στοχοποίησης κοινωνικών ομάδων όπως οι ναρκομανείς για την ανέχεια στην οποία το μνημόνιο και οι καπιταλιστές μας έχουν φέρει. Τέλος, χρειάζεται μεγάλη επιμονή ότι η λύση στο ζήτημα των ναρκωτικών δεν θα δοθεί ούτε από την άνευ όρων παράδοση μας στους νόμους που ποινικοποιούν ούτε από μια αιώνια επίκληση στην αποποινικοποίηση. Θα δοθεί όταν οι άνθρωποι θα διαχειριστούν κατάλληλα τα παράγωγα της φύσης όταν καταφέρουν να τη διαχειρίζονται με βάση τις ανάγκες τους κι όχι με βάση τα παράνομα ή νόμιμα κέρδη των καρτέλ ναρκωτικών.
