Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Ενότητα "Νέο ΕΑΜ" τέλος
Σήμερα κλείνω την ενότητα "Νέο ΕΑΜ" με το κοινό άρθρο μια ξενοδοχοϋπαλλήλου και ενός φοιτητή που, με αφετηρία την τοποθέτηση του Πρόεδρου της Ένωσης Ξενοδόχων Ηρακλείου, Νικηφόρου Λαμπρινού στο πάνελ κεντρικής εκδήλωσης της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας στο Ηράκλειο Κρήτης, αντιπαρατίθεται στις ιδέες μιας πλατιάς διαταξικής ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης, τονίζοντας τη δυναμική του εργατικού κινήματος, και απορρίπτει τα καλέσματα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Το άρθρο στην Εργατική Αλληλεγγύη #921 σελ. 14
Χωρούν και οι καπιταλιστές στους αγώνες μας;
Μέσα στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί το σύστημα λόγω της κρίσης του, ανοίγει και η συζήτηση για το ποια θα είναι η εναλλακτική λύση από την πλευρά του κινήματος. Είναι η δύναμη των εργατών αρκετή για να ανοίξει τη δυνατότητα για το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία ή χρειάζεται να βρούμε και προοδευτικά κομμάτια εκτός της εργατικής τάξης-ή και καλούς καπιταλιστές- για να φτάσουμε να συζητάμε για την εναλλακτική στον καπιταλισμό;
Αυτό το δίλημμα δεν χρειάζεται μόνο μια θεωρητική συζήτηση. Χρειάζεται πρώτα μια επιλογή που πρέπει να γίνει άμεσα γιατί λογοδοτεί στο ένα εκατομμύριο εργάτες που διαδήλωσαν στις 5 και 20 Μάη και συνεχίζουν τη μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη η επιλογή της ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) να φιλοξενήσει σε εκδήλωσή της στο Ηράκλειο Κρήτης, μια μόλις μέρα μετά την πανεργατική στις 20 Μάη, σαν κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο των ξενοδόχων του Ηρακλείου Λαμπρινό, μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σαφές πισωγύρισμα.
Στον χώρο των ξενοδοχείων από πέρυσι το καλοκαίρι μαίνεται μια μάχη σε όλο το νομό. Το ξενοδοχείο ΑΚΤΗ ΖΕΥΣ έκλεισε αφήνοντας στο δρόμο περίπου 80 εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση. Το ξενοδοχείο Capsis, ήθελε να αφήσει στο δρόμο τους περίπου 300 εργαζομένους του, αλλά μετά από τεράστια μάχη οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πιάσουν δουλειά. Τα ξενοδοχεία MARIS φέτος προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού και σε μεταφορά προσωπικού σε άλλα ξενοδοχεία της ίδιας επιχείρησης.
Απολύσεις
Το ξενοδοχείο ΗΛΙΟΣ στην Αμμουδάρα απέλυσε μια εργαζόμενη μερικές μέρες μετά την επαναπρόσληψη της χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο. Τέλος, πληθαίνουν οι καταγγελίες εργαζομένων από ξενοδοχεία για την μη καταβολή υπερωριών και μη καταβολή μέρους των ενσήμων ενώ πολλά ξενοδοχεία μένουν κλειστά με ανεπίσημα lock out με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι σ΄ αυτά να αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα οικονομικό. Ο Λαμπρινός είναι εκπρόσωπος ξενοδόχων σαν αυτών και άρα νούμερο ένα υπεύθυνος για πάνω από 1000 απολύσεις στο νομό. Άρα μόνο για σύμμαχος στους αγώνες μας για τους μισθούς και τις δουλειές μας δε μπορεί να κατηγορηθεί.
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποια στρατηγική εξυπηρετεί το άνοιγμα των εκδηλώσεών της αριστεράς σε κομμάτια της άρχουσας τάξης και μάλιστα την τοποθέτησή τους σαν βασικούς ομιλητές. Κι όμως, δεν αρκεί παρά να κοιτάξουμε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ φαινομενικά βρίσκονται στα αριστερά της επίσημης γραμμής καταλήγουν να οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, ακριβέστερα ένα μέτωπο των εργαζομένων με προοδευτικούς(;) εκπροσώπους των καπιταλιστών. Μια τέτοια στρατηγική εκφράστηκε και στο πλαίσιο της εκδήλωσης της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) στις 27 Μάη.
Η εναλλακτική που προτάθηκε από τους περισσότερους ομιλητές μπροστά στη σημερινή κρίση είναι η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που να χωρά όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και «όσους υπόλοιπους διαφωνούν με το ΔΝΤ». Το να προσπαθεί η αριστερά μέσα στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού να αλιεύσει τους πατριώτες του αντίπαλου στρατοπέδου, αυτού που μας κόβει τους μισθούς, για να τους πείσει να βρουν έναν κοινό τόπο με τις διεκδικήσεις των αγώνων είναι σαν να πετάει τη δυναμική του κινήματος στα σκουπίδια.
Και γιατί δεν θα βρεθεί και κανένας καλός καπιταλιστής και γιατί όταν τέτοιες ιδέες εκφράζονται από την αριστερά πιο πολύ συγχύζουν τον κόσμο που μαζικά μπαίνει στη μάχη παρά τον παθιάζουν να τη φτάσει ως το τέλος. Για το τέλος που θα αξίζει στις μεγάλες μάχες που δίνουμε, για τη νίκη των αγώνων κόντρα στους καπιταλιστές, «καλούς» και κακούς, πατριώτες και μη, χρειάζεται μια αριστερά με τις ιδέες της ανατροπής του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική.
Αγγέλα Χαραλαμπάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος
Βασίλης Μυρσινιάς, φοιτητής
Το άρθρο στην Εργατική Αλληλεγγύη #921 σελ. 14
Χωρούν και οι καπιταλιστές στους αγώνες μας;
Μέσα στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί το σύστημα λόγω της κρίσης του, ανοίγει και η συζήτηση για το ποια θα είναι η εναλλακτική λύση από την πλευρά του κινήματος. Είναι η δύναμη των εργατών αρκετή για να ανοίξει τη δυνατότητα για το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία ή χρειάζεται να βρούμε και προοδευτικά κομμάτια εκτός της εργατικής τάξης-ή και καλούς καπιταλιστές- για να φτάσουμε να συζητάμε για την εναλλακτική στον καπιταλισμό;
Αυτό το δίλημμα δεν χρειάζεται μόνο μια θεωρητική συζήτηση. Χρειάζεται πρώτα μια επιλογή που πρέπει να γίνει άμεσα γιατί λογοδοτεί στο ένα εκατομμύριο εργάτες που διαδήλωσαν στις 5 και 20 Μάη και συνεχίζουν τη μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Από αυτή την άποψη η επιλογή της ΚΟΕ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) να φιλοξενήσει σε εκδήλωσή της στο Ηράκλειο Κρήτης, μια μόλις μέρα μετά την πανεργατική στις 20 Μάη, σαν κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο των ξενοδόχων του Ηρακλείου Λαμπρινό, μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σαφές πισωγύρισμα.
Στον χώρο των ξενοδοχείων από πέρυσι το καλοκαίρι μαίνεται μια μάχη σε όλο το νομό. Το ξενοδοχείο ΑΚΤΗ ΖΕΥΣ έκλεισε αφήνοντας στο δρόμο περίπου 80 εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση. Το ξενοδοχείο Capsis, ήθελε να αφήσει στο δρόμο τους περίπου 300 εργαζομένους του, αλλά μετά από τεράστια μάχη οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πιάσουν δουλειά. Τα ξενοδοχεία MARIS φέτος προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού και σε μεταφορά προσωπικού σε άλλα ξενοδοχεία της ίδιας επιχείρησης.
Απολύσεις
Το ξενοδοχείο ΗΛΙΟΣ στην Αμμουδάρα απέλυσε μια εργαζόμενη μερικές μέρες μετά την επαναπρόσληψη της χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο. Τέλος, πληθαίνουν οι καταγγελίες εργαζομένων από ξενοδοχεία για την μη καταβολή υπερωριών και μη καταβολή μέρους των ενσήμων ενώ πολλά ξενοδοχεία μένουν κλειστά με ανεπίσημα lock out με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι σ΄ αυτά να αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα οικονομικό. Ο Λαμπρινός είναι εκπρόσωπος ξενοδόχων σαν αυτών και άρα νούμερο ένα υπεύθυνος για πάνω από 1000 απολύσεις στο νομό. Άρα μόνο για σύμμαχος στους αγώνες μας για τους μισθούς και τις δουλειές μας δε μπορεί να κατηγορηθεί.
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποια στρατηγική εξυπηρετεί το άνοιγμα των εκδηλώσεών της αριστεράς σε κομμάτια της άρχουσας τάξης και μάλιστα την τοποθέτησή τους σαν βασικούς ομιλητές. Κι όμως, δεν αρκεί παρά να κοιτάξουμε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ενώ φαινομενικά βρίσκονται στα αριστερά της επίσημης γραμμής καταλήγουν να οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, ακριβέστερα ένα μέτωπο των εργαζομένων με προοδευτικούς(;) εκπροσώπους των καπιταλιστών. Μια τέτοια στρατηγική εκφράστηκε και στο πλαίσιο της εκδήλωσης της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) στις 27 Μάη.
Η εναλλακτική που προτάθηκε από τους περισσότερους ομιλητές μπροστά στη σημερινή κρίση είναι η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που να χωρά όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και «όσους υπόλοιπους διαφωνούν με το ΔΝΤ». Το να προσπαθεί η αριστερά μέσα στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού να αλιεύσει τους πατριώτες του αντίπαλου στρατοπέδου, αυτού που μας κόβει τους μισθούς, για να τους πείσει να βρουν έναν κοινό τόπο με τις διεκδικήσεις των αγώνων είναι σαν να πετάει τη δυναμική του κινήματος στα σκουπίδια.
Και γιατί δεν θα βρεθεί και κανένας καλός καπιταλιστής και γιατί όταν τέτοιες ιδέες εκφράζονται από την αριστερά πιο πολύ συγχύζουν τον κόσμο που μαζικά μπαίνει στη μάχη παρά τον παθιάζουν να τη φτάσει ως το τέλος. Για το τέλος που θα αξίζει στις μεγάλες μάχες που δίνουμε, για τη νίκη των αγώνων κόντρα στους καπιταλιστές, «καλούς» και κακούς, πατριώτες και μη, χρειάζεται μια αριστερά με τις ιδέες της ανατροπής του συστήματος, μια αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική.
Αγγέλα Χαραλαμπάκη, ξενοδοχοϋπάλληλος
Βασίλης Μυρσινιάς, φοιτητής
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ... (μέρος δεύτερο)
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπήρξε ο οργανωτής της αντίστασης στη ναζιστική ιμπεριαλιστική επίθεση στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας ότι έφταιξε στην ήττα του αξίζει να δουμε το πως το οριοθετούσαν οι ιδρυτές του. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ την εποχή, έγραφε ότι η νίκη θα έρθει μέσα από την έγερση του λαού και το ανοιχτό κάλεσμα σε αυτή "κάθε πατριώτη έμπορου". Θεωρούσε ουσιαστικά ότι οποιαδήποτε σκέψη για νίκη της εργατικής τάξης "για τον εαυτό της", για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικούς όρους, είτε ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία είτε δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς σαφείς παραχωρήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία αυτών των "εμπόρων". Σήμερα αν θεωρήσουμε μια τέτοια ενότητα εργατών-εμπόρων σαν κοινή αφετηρία με τότε, όπως επισημαίνει να το κάνουμε ο σταλινικός εισηγητής του σημερινού Μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στους πλούσιους της Ελλάδας με τον όρο "έμπορος". Αρκεί να δούμε μέχρι που φτάνουν τα πλοκάμια των ελληνικών τραπεζών(μέχρι τη Ρουμανία στο βορά, μέχρι την Άγκυρα στα ανατολικά), των ελληνικών κατασκευαστικών(μέχρι την Κροατία) ή των ελληνικών πετραιλαικών εταιριών(μέχρι τη Γεωργία στα σύνορα με τη Ρωσία). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια οργανωμένη τάξη αστών με επεκτατικές φιλοδοξίες που έχουν σε μεγάλο βαθμό υλοποιηθεί. Κι αν ψάξουμε να βρούμε πατριώτες μέσα σε αυτή την τάξη τι θα βρούμε; Ο Εμφιετζόγλου έχει κατασκευαστικές βοήθησε με χέρια και με πόδια την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή πριν 3 χρόνια. Ο πατριωτισμός του αγγίζει τα όρια του "δημοκρατικού χώρου", για την ακρίβεια τα σπάει με δύναμη.
Ένα νέο ΕΑΜ σήμερα θα είχε να συγκρουστεί με δυο αντιφάσεις που αν πριν 60 χρόνια έμοιαζαν πιο αμβλείες, σήμερα είναι υπεροξυμένες.
1) Οι πατριώτες καπιταλιστές είναι δεμένοι με τη μοίρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδα στο σύνολο της που με τη σειρά της είναι δεμένη με τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις της μαζί με όλων των υπόλοιπων χωρών προτείνουν. Είναι λίγο δύσκολο άρα να βρούμε έναν "γνήσιο αριστερό πατριώτη"...
2) Ο καπιταλισμός παγκόσμια, όπως και το ΄40, δεν είναι στη φάση της αέναης παγκοσμιοποίησης που δείχνει να κλείνει τα μάτια στις εθνικές οικονομικές δυνάμεις. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης και των αναλυτών της που προβάλλουν σα λύση μια εθνική πολιτική με εθνικό νόμισμα και κρατικό καπιταλισμό. Προοίμιο αυτών ήταν τα 55δις στις τράπεζες σε δυο μόλις χρόνια(στην Ελλάδα) ή τα 20 τρις παγκοσμίως για τον αντίστοιχο σκοπό. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να προβάλλουμε σα λύση μια εθνική πολιτική που μοιράζεται συνθήματα, θέσεις και πρακτικές με κομμάτια των νομοθετών που κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι λύσεις πρέπει να είναι ταξικές, αντικαπιταλιστικές κι επαναστατικές. Σε αυτή την κατεύθυνση μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας και μια αναζήτηση για το πως αλλάζει ο καπιταλισμός συνιστούν δυο βιβλίαν, ένα πριν το παλιό ΕΑΜ κι ένα πριν το "νέο" ΕΑΜ που ούτε θα συγκροτηθεί ποτέ ούτε έχει και κανένα λόγο πλέον να συγκροτηθεί(ούτε καν από τη στρατιωτική του άποψη).
Το ένα είναι το Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, του Παντελή Πουλιόπουλου και το άλλο το Ο ελληνικός καπιταλισμός η Παγκόσμια Οικονομία και η Κρίση, συλλογγικό.
Αναζητήστε τα εδώ www.marxistiko.gr
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας ότι έφταιξε στην ήττα του αξίζει να δουμε το πως το οριοθετούσαν οι ιδρυτές του. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ την εποχή, έγραφε ότι η νίκη θα έρθει μέσα από την έγερση του λαού και το ανοιχτό κάλεσμα σε αυτή "κάθε πατριώτη έμπορου". Θεωρούσε ουσιαστικά ότι οποιαδήποτε σκέψη για νίκη της εργατικής τάξης "για τον εαυτό της", για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικούς όρους, είτε ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία είτε δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς σαφείς παραχωρήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία αυτών των "εμπόρων". Σήμερα αν θεωρήσουμε μια τέτοια ενότητα εργατών-εμπόρων σαν κοινή αφετηρία με τότε, όπως επισημαίνει να το κάνουμε ο σταλινικός εισηγητής του σημερινού Μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στους πλούσιους της Ελλάδας με τον όρο "έμπορος". Αρκεί να δούμε μέχρι που φτάνουν τα πλοκάμια των ελληνικών τραπεζών(μέχρι τη Ρουμανία στο βορά, μέχρι την Άγκυρα στα ανατολικά), των ελληνικών κατασκευαστικών(μέχρι την Κροατία) ή των ελληνικών πετραιλαικών εταιριών(μέχρι τη Γεωργία στα σύνορα με τη Ρωσία). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια οργανωμένη τάξη αστών με επεκτατικές φιλοδοξίες που έχουν σε μεγάλο βαθμό υλοποιηθεί. Κι αν ψάξουμε να βρούμε πατριώτες μέσα σε αυτή την τάξη τι θα βρούμε; Ο Εμφιετζόγλου έχει κατασκευαστικές βοήθησε με χέρια και με πόδια την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή πριν 3 χρόνια. Ο πατριωτισμός του αγγίζει τα όρια του "δημοκρατικού χώρου", για την ακρίβεια τα σπάει με δύναμη.
Ένα νέο ΕΑΜ σήμερα θα είχε να συγκρουστεί με δυο αντιφάσεις που αν πριν 60 χρόνια έμοιαζαν πιο αμβλείες, σήμερα είναι υπεροξυμένες.
1) Οι πατριώτες καπιταλιστές είναι δεμένοι με τη μοίρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδα στο σύνολο της που με τη σειρά της είναι δεμένη με τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις της μαζί με όλων των υπόλοιπων χωρών προτείνουν. Είναι λίγο δύσκολο άρα να βρούμε έναν "γνήσιο αριστερό πατριώτη"...
2) Ο καπιταλισμός παγκόσμια, όπως και το ΄40, δεν είναι στη φάση της αέναης παγκοσμιοποίησης που δείχνει να κλείνει τα μάτια στις εθνικές οικονομικές δυνάμεις. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης και των αναλυτών της που προβάλλουν σα λύση μια εθνική πολιτική με εθνικό νόμισμα και κρατικό καπιταλισμό. Προοίμιο αυτών ήταν τα 55δις στις τράπεζες σε δυο μόλις χρόνια(στην Ελλάδα) ή τα 20 τρις παγκοσμίως για τον αντίστοιχο σκοπό. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να προβάλλουμε σα λύση μια εθνική πολιτική που μοιράζεται συνθήματα, θέσεις και πρακτικές με κομμάτια των νομοθετών που κόβουν μισθούς και συντάξεις.
Οι λύσεις πρέπει να είναι ταξικές, αντικαπιταλιστικές κι επαναστατικές. Σε αυτή την κατεύθυνση μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας και μια αναζήτηση για το πως αλλάζει ο καπιταλισμός συνιστούν δυο βιβλίαν, ένα πριν το παλιό ΕΑΜ κι ένα πριν το "νέο" ΕΑΜ που ούτε θα συγκροτηθεί ποτέ ούτε έχει και κανένα λόγο πλέον να συγκροτηθεί(ούτε καν από τη στρατιωτική του άποψη).
Το ένα είναι το Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, του Παντελή Πουλιόπουλου και το άλλο το Ο ελληνικός καπιταλισμός η Παγκόσμια Οικονομία και η Κρίση, συλλογγικό.
Αναζητήστε τα εδώ www.marxistiko.gr
Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ...
"Πολλοί φίλοι περιγράφουν την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ. Έχουν δίκιο. Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ιστορικές αναλογίες όμως είναι χρήσιμες αν μπορούν να προσδιορίσουν την κλίμακα, την κρισιμότητα, την εξαιρετική σημασία της απάντησής μας. Ξέρουμε ότι αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να είναι αντικείμενο χλευασμού. Ζούμε όμως σε στιγμή που ο χρόνος συμπυκνώνεται και η ιστορία γράφεται γρήγορα. Και πρέπει να περιγράψουμε γενναίες πρωτοβουλίες, κινήσεις που θα αρνούνται και θα υπερβαίνουν τον χτεσινό μας εαυτό, γιατί πολύ απλά ο χτεσινός μας εαυτός δεν φτάνει. Ναι χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Είναι τεράστια η απάντηση που πρέπει να αποτολμήσουμε. Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε. Είμαστε σίγουροι όμως ότι πρέπει να ματώσουμε για να πετύχουμε."
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν από τους 3 ομιλητές στην εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής(αριστεροί παρεκλίνοντες της κεντρικής-ΣΥΝ και δεξιάς-ανανεωτικοί γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ) και υιοθετούνται και από τους άλλους δυο(Αλαβάνος κ συνιστώσα).
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού(ίσως μεγαλύτερης κι απ' το '29). Με αυτή την παγκόσμια εμβέλεια της κρίσης στο μυαλό πρέπει να βλέπουμε και τις λύσεις που προτείνουμε ειδικά όταν αναφέρονται σε στρατηγικού τύπου απαντήσεις όπως ήταν το ΕΑΜ(η ηγεσία του επαναλάμβανε με στόμφο ότι είναι το απόγειο της στρατηγικής της). Από αυτή την άποψη το να απαντά η αριστερά σήμερα με όρους εθνικούς κι όχι ταξικούς, με όρους εθνικής κυριαρχίας σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που όλα παίζονται είτε για τους καπιταλιστές είτε για τους εργάτες μοιάζει καρικατούρικο. Έτσι, αποφεύγουν οι ιθύνοντες του μετώπου τη συζήτηση για το πως οι εργαζόμενοι δε θα χάσουν φράγκο από τους τραπεζίτες, από την ΕΕ και την κυβέρνηση, για το πως θα έχουν μια θέση ολοένα και πιο "εξουσιαστική" απέναντι στους υπαίτιους της κρίσης και κλείνουν το μάτι στις "λαμπρές" εποχές του συστήματος:το '60(αλλά πριν το Μάη του '68), το '20 αλλά πριν το κραχ, το '80 αλλά πριν υλοποιηθεί το πλάνο Θάτσερ-Ρίγκαν κ.ο.κ. Το κακό με αυτό δεν είναι ότι αυτές οι εποχές δεν είχανε κατακτήσεις για την εργατική τάξη. Οι αυξήσεις 30% της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα ή στη Γαλλία του '70 ήταν νίκες. Το κακό είναι ότι η δυναμική που έφερε ακόμη κι αυτές τις θετικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκε από μια αριστερά που βάσισε τις ελπίδες της σε κυβερνητικές θέσεις, σε εθνικές λύσεις, σε βουλευτικές έδρες πίεσης. Η κατάληξη αυτής της αυταπάτης για αλλαγή ήταν η εξής απλή και κοινή:όταν ο καπιταλισμός βρέθηκε σε μια πρώτη καμπή (ή και δομική κρίση), τότε οι καπιταλιστές έβρισκαν σαν αντίπαλο μια αποδιοργανωμένη εργατική τάξη, με κερδισμένες μεταρρυθμίσεις αλλά χαμένες επαναστάσεις πίσω της, με γραφειοκρατικά συνδικάτα την ώρα που θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη για μια ολοκληρωτική μάχη(Αντίσταση '40-'49, Χίτλερ, Μουσολίνι, Β' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Ντε Γκωλ, Φασισμός στην Ισπανία και Πορτογαλία, Θατσερισμός κλπ). Σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών οι προσπάθειες τις επαναστατικής αριστεράς σε τέτοιες περιόδους(για ανασυκρότηση των εργατών και θεωρητικά και πρακτικα) όσο ηρωικές και να ήταν ποτέ δεν έφταναν για να πάρει το κίνημα τις σωστές αποφάσεις, δεν έφτασαν ούτε στην Επανάσταση ενάντια στο Φασισμό στην Ισπανία, ούτε στη Γαλλία του '36, ούτε στην Ελλάδα του '36, του '40 ή του '46, ούτε στον παγκόσμιας εμβέλειας Μάη του '68.
Πρέπει όμως να εξετάσουμε και την ελληνική περίπτωση όπου ένα τέτοιου είδους μέτωπο εθνικής απάντησης σε μια οικονομική ή πολιτική κρίση, το ΕΑΜ εν προκειμένω, ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη έκανε δυο δεκαετίες να συνέλθει από τις εξορίες και την τρομοκρατία του μετεμφυλίου...
(η συνέχεια σε επόμενη δημοσίευση)
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν από τους 3 ομιλητές στην εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής(αριστεροί παρεκλίνοντες της κεντρικής-ΣΥΝ και δεξιάς-ανανεωτικοί γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ) και υιοθετούνται και από τους άλλους δυο(Αλαβάνος κ συνιστώσα).
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού(ίσως μεγαλύτερης κι απ' το '29). Με αυτή την παγκόσμια εμβέλεια της κρίσης στο μυαλό πρέπει να βλέπουμε και τις λύσεις που προτείνουμε ειδικά όταν αναφέρονται σε στρατηγικού τύπου απαντήσεις όπως ήταν το ΕΑΜ(η ηγεσία του επαναλάμβανε με στόμφο ότι είναι το απόγειο της στρατηγικής της). Από αυτή την άποψη το να απαντά η αριστερά σήμερα με όρους εθνικούς κι όχι ταξικούς, με όρους εθνικής κυριαρχίας σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που όλα παίζονται είτε για τους καπιταλιστές είτε για τους εργάτες μοιάζει καρικατούρικο. Έτσι, αποφεύγουν οι ιθύνοντες του μετώπου τη συζήτηση για το πως οι εργαζόμενοι δε θα χάσουν φράγκο από τους τραπεζίτες, από την ΕΕ και την κυβέρνηση, για το πως θα έχουν μια θέση ολοένα και πιο "εξουσιαστική" απέναντι στους υπαίτιους της κρίσης και κλείνουν το μάτι στις "λαμπρές" εποχές του συστήματος:το '60(αλλά πριν το Μάη του '68), το '20 αλλά πριν το κραχ, το '80 αλλά πριν υλοποιηθεί το πλάνο Θάτσερ-Ρίγκαν κ.ο.κ. Το κακό με αυτό δεν είναι ότι αυτές οι εποχές δεν είχανε κατακτήσεις για την εργατική τάξη. Οι αυξήσεις 30% της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα ή στη Γαλλία του '70 ήταν νίκες. Το κακό είναι ότι η δυναμική που έφερε ακόμη κι αυτές τις θετικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκε από μια αριστερά που βάσισε τις ελπίδες της σε κυβερνητικές θέσεις, σε εθνικές λύσεις, σε βουλευτικές έδρες πίεσης. Η κατάληξη αυτής της αυταπάτης για αλλαγή ήταν η εξής απλή και κοινή:όταν ο καπιταλισμός βρέθηκε σε μια πρώτη καμπή (ή και δομική κρίση), τότε οι καπιταλιστές έβρισκαν σαν αντίπαλο μια αποδιοργανωμένη εργατική τάξη, με κερδισμένες μεταρρυθμίσεις αλλά χαμένες επαναστάσεις πίσω της, με γραφειοκρατικά συνδικάτα την ώρα που θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη για μια ολοκληρωτική μάχη(Αντίσταση '40-'49, Χίτλερ, Μουσολίνι, Β' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Ντε Γκωλ, Φασισμός στην Ισπανία και Πορτογαλία, Θατσερισμός κλπ). Σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών οι προσπάθειες τις επαναστατικής αριστεράς σε τέτοιες περιόδους(για ανασυκρότηση των εργατών και θεωρητικά και πρακτικα) όσο ηρωικές και να ήταν ποτέ δεν έφταναν για να πάρει το κίνημα τις σωστές αποφάσεις, δεν έφτασαν ούτε στην Επανάσταση ενάντια στο Φασισμό στην Ισπανία, ούτε στη Γαλλία του '36, ούτε στην Ελλάδα του '36, του '40 ή του '46, ούτε στον παγκόσμιας εμβέλειας Μάη του '68.
Πρέπει όμως να εξετάσουμε και την ελληνική περίπτωση όπου ένα τέτοιου είδους μέτωπο εθνικής απάντησης σε μια οικονομική ή πολιτική κρίση, το ΕΑΜ εν προκειμένω, ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη έκανε δυο δεκαετίες να συνέλθει από τις εξορίες και την τρομοκρατία του μετεμφυλίου...
(η συνέχεια σε επόμενη δημοσίευση)
Έτσι για αρχή... κάτι που βρίσκεται στη σκιά της επικαιρότητας
Με αφορμή την σκλήρυνση των μέτρων κατά του καπνίσματος από την κυβέρνηση αξίζει να σκεφτούμε αν η εξάπλωση του καπνίσματος είναι δικό μας("εμείς φταίμε ρε παιδί μου που δε λέμε να το κόψουμε") κουσούρι....
(αναδημοσίευση από φύλλο της εργατικής αλληλεγγύης πριν ένα χρόνο)
Για την απαγόρευση του καπνίσματος
ΕΑ #874 σελ.14
Το υπουργείο σε ένα διάλειμμα από τις συνήθεις ασχολίες του, το ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, γέμισε τα ΜΜΕ με ανακοινώσεις για την αναγκαιότητα του νέου μέτρου, για την λύση στο πρόβλημα των παθητικών καπνιστών, για την ανάγκη όλων μας να συμμορφωθούμε και να συμμορφώνουμε τους γύρω μας.
Οι βλαβερές συνέπειες του ενεργητικού όσο και του παθητικού καπνίσματος είναι γνωστές και αποδεκτές από όλους. Όμως, το κάπνισμα δεν γεννήθηκε δημοφιλές, η τάξη των καπιταλιστών και η εκμετάλλευσή μας από αυτούς το εκτίναξαν. Μέχρι τον 19ο αιώνα η παραγωγή καπνών ήταν σε μικρή κλίμακα. Η παραγωγή μαζικοποιήθηκε όταν τα τσακάλια της αγοράς βρήκαν φλέβα για την αύξηση των κερδών τους, τότε το τσιγάρο άρχισε να μπαίνει σε κάθε στόμα.
Λειτούργησε σαν αντίβαρο στο άγχος, στην καταπίεση, στη θλίψη μας. Πάνω του χτίστηκαν οι πιο αναγνωρίσιμες φίρμες, που οι διαφημίσεις τους «κόσμησαν» τα πάντα, από τις σελίδες του τύπου μέχρι, τα μοντέλα της Φόρμουλα 1. Είναι ειρωνεία, μετά από τέτοιο στενό μαρκάρισμα χρόνων από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, να προσπαθούν να μας χωρίσουν σε δυο στρατόπεδα, των ενεργητικών καπνιστών που δεν το κόβουν και των παθητικών καπνιστών που διαμαρτύρονται.
Καπνίζουμε ενεργητικά, γιατί έχουμε άγχος. Γι΄ αυτό και θέλουμε καλούς μισθούς, λιγότερη δουλειά, καμία απόλυση και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για να μην αγχωνόμαστε τόσο. Καπνίζουμε παθητικά, γιατί ποτέ δεν πληρώσατε για καθαρό περιβάλλον και εξαερισμό. Μπορεί το Υγείας να βάλει βέτο ότι οι κλειστοί δημόσιοι χώροι και τα αφεντικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών θα εξοπλιστούν με τον καλύτερο εξαερισμό για να συνυπάρχουμε όλοι είτε με είτε χωρίς τσιγάρο; Όχι, βέβαια. Νοιάζεται ξαφνικά ο Αβραμόπουλος κι η τάξη που υπηρετεί για την υγεία όταν έχουν ξεχαρβαλώσει το ΕΣΥ; Όχι, και γι΄ αυτό το κάπνισμα δεν θα ελαττωθεί από την καμπάνια του υπουργείου.
Εν τέλει, μόνο τα καρτέλ των καπνοβιομηχανιών δε θα θιγούν από το μέτρο, ενώ ο απλός άνθρωπος θα πρέπει να γίνεται νομάδας στη δουλειά και στη διασκέδασή του. Εμείς οι από κάτω, μπορούμε να διεξάγουμε την πιο αποφασιστική αντικαπνιστική καμπάνια: αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση μας από το άγχος και την καταπίεση που μας σπρώχνει στις τζούρες (ενεργητικές ή παθητικές). Να πάρουμε τις δουλειές, τα ωράρια, τους μισθούς, την κοινωνία κάτω από τον συλλογικό μας έλεγχο και δε θα έχουμε ούτε άγχος ούτε Αβραμόπουλους.
(αναδημοσίευση από φύλλο της εργατικής αλληλεγγύης πριν ένα χρόνο)
Για την απαγόρευση του καπνίσματος
ΕΑ #874 σελ.14
Το υπουργείο σε ένα διάλειμμα από τις συνήθεις ασχολίες του, το ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, γέμισε τα ΜΜΕ με ανακοινώσεις για την αναγκαιότητα του νέου μέτρου, για την λύση στο πρόβλημα των παθητικών καπνιστών, για την ανάγκη όλων μας να συμμορφωθούμε και να συμμορφώνουμε τους γύρω μας.
Οι βλαβερές συνέπειες του ενεργητικού όσο και του παθητικού καπνίσματος είναι γνωστές και αποδεκτές από όλους. Όμως, το κάπνισμα δεν γεννήθηκε δημοφιλές, η τάξη των καπιταλιστών και η εκμετάλλευσή μας από αυτούς το εκτίναξαν. Μέχρι τον 19ο αιώνα η παραγωγή καπνών ήταν σε μικρή κλίμακα. Η παραγωγή μαζικοποιήθηκε όταν τα τσακάλια της αγοράς βρήκαν φλέβα για την αύξηση των κερδών τους, τότε το τσιγάρο άρχισε να μπαίνει σε κάθε στόμα.
Λειτούργησε σαν αντίβαρο στο άγχος, στην καταπίεση, στη θλίψη μας. Πάνω του χτίστηκαν οι πιο αναγνωρίσιμες φίρμες, που οι διαφημίσεις τους «κόσμησαν» τα πάντα, από τις σελίδες του τύπου μέχρι, τα μοντέλα της Φόρμουλα 1. Είναι ειρωνεία, μετά από τέτοιο στενό μαρκάρισμα χρόνων από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, να προσπαθούν να μας χωρίσουν σε δυο στρατόπεδα, των ενεργητικών καπνιστών που δεν το κόβουν και των παθητικών καπνιστών που διαμαρτύρονται.
Καπνίζουμε ενεργητικά, γιατί έχουμε άγχος. Γι΄ αυτό και θέλουμε καλούς μισθούς, λιγότερη δουλειά, καμία απόλυση και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για να μην αγχωνόμαστε τόσο. Καπνίζουμε παθητικά, γιατί ποτέ δεν πληρώσατε για καθαρό περιβάλλον και εξαερισμό. Μπορεί το Υγείας να βάλει βέτο ότι οι κλειστοί δημόσιοι χώροι και τα αφεντικά των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών θα εξοπλιστούν με τον καλύτερο εξαερισμό για να συνυπάρχουμε όλοι είτε με είτε χωρίς τσιγάρο; Όχι, βέβαια. Νοιάζεται ξαφνικά ο Αβραμόπουλος κι η τάξη που υπηρετεί για την υγεία όταν έχουν ξεχαρβαλώσει το ΕΣΥ; Όχι, και γι΄ αυτό το κάπνισμα δεν θα ελαττωθεί από την καμπάνια του υπουργείου.
Εν τέλει, μόνο τα καρτέλ των καπνοβιομηχανιών δε θα θιγούν από το μέτρο, ενώ ο απλός άνθρωπος θα πρέπει να γίνεται νομάδας στη δουλειά και στη διασκέδασή του. Εμείς οι από κάτω, μπορούμε να διεξάγουμε την πιο αποφασιστική αντικαπνιστική καμπάνια: αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση μας από το άγχος και την καταπίεση που μας σπρώχνει στις τζούρες (ενεργητικές ή παθητικές). Να πάρουμε τις δουλειές, τα ωράρια, τους μισθούς, την κοινωνία κάτω από τον συλλογικό μας έλεγχο και δε θα έχουμε ούτε άγχος ούτε Αβραμόπουλους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
