Από το δρόμο στη Βουλή και πάλι πίσω!

του Βασίλη Μυρσινιά
Υποψήφιου Βουλευτή Ηρακλείου
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Από το δρόμο στη Βουλή και πάλι πίσω!

με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στο προσκήνιο...

      Στις 6 Μάη διεξάγονται οι πρώτες εκλογές από τη μεταπολίτευση οι οποίες δεν προκηρύχθηκαν επειδή η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της έχουν λύση, αλλά επειδή δεν είχαν καμία άλλη. Πολύ θα ήθελαν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να ζούσαμε όλοι στον κόσμο του Σόιμπλε, όπου οι εκλογές είναι δημοκρατική αγγαρεία, οι μισθοί δεν είναι ανάγκη να φτάνουν για να ζήσουμε και ο Καρατζαφέρης με τα άλλα φασισταριά είναι εγγυητές ομαλότητας. Ζούμε, όμως, στον κόσμο που οι εργαζόμενοι του κατέλαβαν τα υπουργεία, τα εργοστάσια, τους χώρους δουλειάς, τις σχολές και τις πλατείες ρεζιλεύοντας τους όλους για την επιτυχία της σωτηρίας των τραπεζιτών.

       Και έτσι τους αναγκάσαμε να πάνε σε αυτές τις εκλογές. Σε εκλογές που ό,τι και να ετοιμάζουν για μετά, δεν έχουν ιδέα για το πως θα σχηματίσουν κυβέρνηση για να το εφαρμόσει. Με δυο κόμματα που κατεβαίνουν χώρια, κι όλοι τα μετράνε μαζί στα γκάλοπ για συγκυβέρνηση. Που ο Βενιζέλος “της προόδου” παρακαλάει το Σαμαρά να είναι λάιτ στους χαρακτηρισμούς για να μοιράσουν τα υπουργεία και ο Σαμαράς γίνεται μέσα σε ένα εξάμηνο το αγαπημένο παιδί της ΕΕ των μνημονίων. Και οι δυο μαζί και με τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα και τους άλλους δορυφόρους τους πανηγυρίζουν για το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων, των ταμείων των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων εξηγώντας ότι “πιάσανε τόπο οι θυσίες”.

       Υπάρχουν καθαρές, σαφείς και εργατικές απαντήσεις στα μνημόνια, τις κυβερνήσεις τους και τους καπιταλιστές; Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Έχει ξεκινήσει από την αρχή αυτών των μνημονίων αυτή τη συζήτηση. Όταν για χάρη του χρέους ξεκίνησε η επίθεση για το ασφυκτικό δημόσιο, βγήκαμε επιθετικά με τη διαγραφή του χρέους. Όταν συνέχισαν να χρηματοδοτούν τις τράπεζες που πνίγουν τον κόσμο, απαντήσαμε με την κρατικοποίηση χωρίς ούτε ένα cent στα αφεντικά τους. Όταν κατηγόρησαν όλη την αριστερά ότι με τις απεργίες και τις καταλήψεις απειλεί τη χώρα, προβάλλαμε τον εργατικό έλεγχο παντού για μια κοινωνία που να την κυβερνάνε οι εργάτες και όχι τα αφεντικά και οι γραφειοκράτες. Στηρίξαμε με κάθε δύναμη μας την απεργία των 2,5 μηνών στην Αριάδνη που έκανε πράξη το “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά” γιατί στρίμωξε τους διευθυντάδες και ξεσήκωσε ένα κύμα συμπαράστασης που επεκτάθηκε και στην απεργία στην Ανακύκλωση. Σε μια απεργία που ξεκίνησε ταυτόχρονα με την προσπάθεια της κυβέρνησης να παίξει το χαρτί του ρατσισμού και το απάντησε με τον καλύτερο τρόπο, με μια απεργιακή φρουρά με εργάτριες κι εργάτες από την Ελλάδα, το Πακιστάν, την Αλβανία, τη Βουλγαρία. Παλεύουμε τέλος, για μια κοινωνία που θα έχει ξηλώσει τις ενώσεις των πλούσιων, που είναι η ΟΝΕ και η ΕΕ, για να ενώσει τους προλετάριους όλων των χωρών.

       Δεν είμαστε όμως η αριστερά της διακήρυξης, είμαστε η αριστερά της προκήρυξης. Της προκήρυξης που μοιράστηκε στις 20 πανεργατικές, στις δεκάδες απεργίες διαρκείας από τη Χαλυβουργία ως την Αριάδνη, στις καταλήψεις σε σχολές και υπουργεία, στις γειτονιές και στις πλατείες, στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Της προκήρυξης που δε θα αφήνει καμιά κυβέρνηση να σχηματιστεί και να διαλύσει τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά θα παλέψει για να τα πάρουμε όλα πίσω. Στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμετέχουμε αγωνίστριες και αγωνιστές που επικοινωνήσαμε και αποτελέσαμε οργανικό κομμάτι με όλες τις εργατικές, τοπικές, νεολαιίστικες μάχες και πιστέψαμε ότι θα φτάσουν μέχρι το τέλος, κι όχι ως τα μισά του δρόμου. Είμασταν και θα είμαστε οι βοηθητικές ρόδες του κόσμου που συγκρούεται κάθε μέρα, για να στείλει τα λαμόγια στον τενεκέ της ιστορίας. Οι αντικαπιταλιστές στη Βουλή θα είναι ένας ισχυρός λόγος παραπάνω ότι θα τα καταφέρουμε.