Ο Δεκέμβρης όπως τον έζησα: 8 Δεκέμβρη

Το πρωί ξεκινά με τρεχάλα για τη σχολή. Η συνέλευση του Υπολογιστών ορίζεται για την Τρίτη και της Ιατρικής είναι ήδη για τη Δευτέρα, τυχαία αλλά πολύ βολικά.

Στην Κνωσό φτιάχνεται ένα πανό ΣΑΑΦοιΚ-ΕΑΑΚ - Πρωτοβουλία Γένοβα, Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ λιτότητα-ανεργία-τρομοκρατία, εμπρός για συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Μαθαίνουμε σε λίγο ότι έχουν αυθόρμητα κατέβει 3000 μαθητές στην Πλατεία Ελευθερίας και έχουν ντελαπάρει ασφαλίτικα και έχουν διαλύσει τη Νομαρχία απ' έξω. Κατεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα προλαβαίναμε και διαπιστώνουμε ότι το ΚΚΕ έχει κινητοποιηθεί, έχει πάρει αποφάσεις μούφα από τα ΔΣ παρακαλώ των συλλόγων που σε λίγες ώρες έχουν συνελεύσεις και έχει κατεβάσει πανό σχολών με συνθήματα τύπου "με ΜΑΤ και βια δε γίνεται παιδεία". Ναι οκ, απλά ήταν δολοφονία κρατική και η αστυνομία και η κυβέρνηση το είχε ξανακάνει και είχε φλερτάρει να το ξανακάνει πολλές φορές. Δεν ήταν θέμα βίας - μη βίας. Ήταν πολιτικό θέμα αστικής βίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και των μαθητών καταλαβαίνουν τα παραπάνω και γι' αυτό φωνάζουν συνθήματα άσχετα με του ΚΚΕ, αντικυβερνητικά και αντικατασταλτικά. Σε ένα βαθμό αντικαπιταλιστικά("Τέρμα πια στις αυταπάτες κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες").

Η πρώτη συνέλευση, αυτή της Ιατρικής αποφασίζει πανηγυρικά κατάληψη και καλεί σε πορεία το απόγευμα. Η πορεία είναι μαζική, έχει 2000 νεολαίους κι εργαζόμενους αλλά περισσότερα για την ίδια τη διαδήλωση δεν ξέρω γιατί ήταν η μόνη που για προσωπικούς λόγους έχασα. Κατεβαίνω στα λιοντάρια στις 9μμ. Η πλατεία απο τα τόσα δακρυγόνα μοιάζει κάτι ανάμεσα σε παγοδρόμιο και σε γιαγαντιαίο πλακέ κουραμπιέ. Τόσο άσπρη. Με πιάνουν τα μάτια μου και σκουντουφλώντας σκάω σε ένα περίπτερο. Μου δίνει νερό. Το παρατάω και φεύγω, δε με νοιάζαν τα μάτια μου. Δεν με πείραζαν ποτέ τόσο τα δακρυγόνα. Απλά λόγω της αναπνευστικής κρίσης δε μπορούσα να αναπνεύσω. Φτάνω μετά το Πάρκο Θεοτοκοπούλου. Η εφορία αρχίζει να καίγεται και παραδίπλα έχουν μείνει μερικοί σύντροφοι από την πορεία. Στην 25ης Αυγούστου οι μπάτσοι έχουν υποχωρήσει πολύ και απλά δέχονται άπειρες πέτρες. Πάω στο πατάρι του κρησφύγετου. Μαζευόμαστε σιγά σιγά για να δούμε πως συνεχίζουμε.
Είμασταν όλοι εκεί. Όλοι; Όχι, ακριβώς. Έρχεται μια κοπέλα με χαρακτηριστική βαθιά αργή φωνή και ψελίζει "ο Φ. είναι πίσω, πετάει πέτρες στους μπάτσους...". Μερικοί σνομπάρουν, οι περισσότεροι όμως έχουν ψοφήσει στο γέλιο. Από χαρά. Ο Φ. εκείνο το βράδυ έδωσε ρέστα...

Ο Φώτης επιστρέφει και βάζουμε στόχο να υλοποιήσουμε αυτό που είχαμε αποφασίσει εξ αρχής. Να πάμε σε όσους περισσότερους εργάτες μπορούμε. Την Τετάρτη ήταν μέρα Πανεργατικής Απεργίας. Ήταν ΤΟ ποιοτικό άλμα και όλοι νοιώθαμε έτοιμοι να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτό. Ήταν μάχη να πεις στη νεολαία ότι "η μεγάλη αλλαγή θα έρθει όχι άμα σπάσουμε κι άλλα ή άμα διαδηλώνουμε και 3 φορές τη μέρα αλλά αν βγουν σε απεργία οι εργάτες".
Τώρα μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, τότε μπορεί και να εισέπραττες τίποτα του στυλ "δε μας γαμάς με τις απεργίες" ή σε ...καλύτερη εκδοχή "η νεολαία έχει πιο μεγάλα αδιέξοδα". Ατάκες που αν σήμερα σε μέρα 48ωρης Απεργίας τις έλεγε κανείς θα γέλαγε όλη η πλατεία Συντάγματος.

Εκείνη τη μέρα η ΕΑΑΚ βγάζει απόφαση για τις συνελεύσεις για κατάληψη της Νομαρχίας μετά την πορεία της Πανεργατικής.

(Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτόμασταν ότι θα είχε πλάκα να πας στην εφορία και να λες στους εργαζόμενους να κατεβουν στην απεργία μαζί με αυτούς που τους έκαψαν το χώρο δουλειάς. Πόσο μάλλον να τους πείσεις ότι έχουν κοινά συμφέροντα!!!)

Ο Δεκέμβρης όπως τον έζησα: 7 Δεκέμβρη

Έχω "ξυπνήσει" από τις 8 και κάθομαι στο κρεβάτι απέναντι από μια εικόνα του Χριστού. Δε μπορώ να πιστέψω ότι άφησε τον ΑΛέξη να πεθάνει.
Περιμένω το γιατρό που είναι να έρθει στις 10 για να δω αν μπορώ να φύγω. Στο Ηράκλειο καλείται η πρώτη πολιτική διαδήλωση για τις 7μμ. Ετοιμάζεται ήδη ένα πανό (που δεν ήταν ανάγκη να βγει και να 'ναι τόσ μίνιμουμ) με υπογραφές όλης της μετέπειτα ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Το "Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων" είναι κεντρικό. Τα μ-λ, Μ-Λ διαφωνούν στο Κάτω η Κυβέρνηση. Ίσως είναι πιο εύκολο να πείσεις το ΚΚΕ για τον Τρότσκι παρά τα μ-λ να βάλουν αίτημα να πέσει κυβέρνηση. Εκείνη τη μέρα ήταν το τελευταίο που θα μας ενδιέφερε όμως.

10.15πμ: Ο γιατρός έρχεται, αρχίζω να χαίρομαι και τον ρωτάω "γιατρέ μπορώ να φύγω". Απ. "Γιατί να φύγεις ακόμα δεν ήρθες...(με περιπαικτικό ύφος)". Βίδωσα. Αφού τσέκαρε κάτι εξετάσεις και άφησε να εννοηθεί ότι πρέπει να κάτσω μέσα μέχρι νεοτέρας έφυγε. Τον ακολουθώ στο γραφείο του και πάω και του λέω "εγώ θα φύγω, σήμερα διαδηλώνουμε". Απ.: "Καλά... φύγε αλλά θα μου υπογράψεις ότι παίρνεις όλη την ευθύνη". Ένα πελώριο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Μου έγραψε φάρμακα έφυγα και το απόγευμα ήμουν Ηράκλειο. Είχαμε και εκδήλωση με τον Κοντογιάννη αλλά μάλλον κι αυτός χαιρόταν που θα διαδηλώναμε και μετά απλά θα τα λέγαμε.

7.15μμ: Λιοντάρια. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι αλλά ο κόσμος δε σταματά να έρχεται. Ο κάθε πικραμένος με ρωτάει αν είμαι καλά μετά το νοσοκομείο. Άλλη δουλειά δεν είχατε; Πραγματικά όμως. Η διαδήλωση ξεκινά με ίσως και 1000 άτομα σε κάποια φάση. Υπάρχει ένα πρόβλημα με τα συνθήματα που τότε αρχίζουν να βγαίνουν. Τα κλασσικά αντικατασταλτικά δεν πιάνονται. Χαίρω πολύ το ότι θα φωναχτεί Μπάτσοι Δολοφόνοι, και ΕΛ.ΑΣ. Ελλήνων κ.ο.κ. Ευτυχώς κάποιοι θυμόμαστε το σύνθημα που βγήκε στις 8 Μάρτη του '07 στην πορεία των φοιτητικών καταλήψεων "Η κυβέρνησή τους δολοφονεί, εδώ και τώρα να παραιτηθεί". Ήταν μια καλή αρχή. Δίκαια συνεχίστηκε από πιο συγκεκριμένα αιτήματα κόντρα στην αστυνομία. "ΜΑΤ, ΕΚΑΜ δολοφονούν εδώ και τώρα να διαλυθούν" κ.ο.κ.

Οι βιτρίνες αρχίζουν να σπάνε. Το Αστυνομικό Τμήμα δεν ξαναλειτούργησε ποτέ στο κέντρο. (Γι' αυτό μέρα παρά μέτα στο Ηράκλειο υπάρχει και μια κλούβα στην Ελευθερίας) Μέχρι και τώρα έχει μείνει με συνθήματα που δεν τόλμησε κανείς να σβήσει(κάτι πάνε να κάνουνε τώρα από το δήμο αλλά όχι συνολικά). Με συνθήματα του Δεκέμβρη. Όποιος λέει ότι ο Δεκέμβρης είχε συνθήματα τύπου "ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο", "ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση" και άλλες χαριτωμενιές ας πάει να διαβάσει τους τοίχους του παλιού μπατσομέγαρου να ξεστραβωθεί. Έχει και συνθήματα που συμφωνώ και συνθήματα που διαφωνώ. Αλλά έχει την αλήθεια που φωναζόταν τότε. Όχι τα μασκαρέματα που προσπαθούν διάφοροι να κάνουν σήμερα.

Στην πορεία βλέπω ο Σωτήρης λέει "τι ωραία που είναι θέλω κι εγώ να σπάσω κάτι". Ήταν ο ομιλητής της εκδήλωσης. Οι πιο παλιοί γελάγαμε, οι πιο νέοι σύντροφοι είχαν μείνει παγωτό. Δε περίμεναν τέτοια ...νεανικότητα. Η διαδήλωση τελειώνει και από τις ντουντούκες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς(ΣΕΚ και ΝΑΡ τότε) φωνάζονται καλέσματα για διαδήλωση την επόμενη μέρα το απόγευμα και άμεσα για συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων και καταλήψεις διαρκείας.
Την ίδια μέρα κυκλοφορεί έκτακτο φύλλος της Εργατικής Αλληλεγγύης που βάζει το τι πρεπει να γίνει από εδώ και πέρα αλλά αναδεικνύει και τη δολοφονία ενός μετανάστη στην Πέτρου Ράλλη. Αποτελεί ένα καλό όπλο.

Εκείνο το βράδυ ξαναμιλάω μετά από εναμισι χρόνο με το Μπάμπη από το ΝΑΡ. Είχαμε πλακωθεί όταν φτιαχνόταν η ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. Τώρα συζητούσαμε για το πως θα προχωρήσει αυτό το ευθόρμητο ξέσπασμα. Ήταν μια ποιοτική αλλαγή που θα κρινόταν ιδιαίτερα στο μέλλον.

Μετά τη διαδήλωση στην οποία δε φάνηκε ίχνος αστυνομικού κάνουμε μια πολύ ελπιδοφόρα κουβέντα στο πατάρι ουζερί που τότε ήταν σαν το κρησφύγετό μας. Είμασταν καμιά 20αριά. Λίγοι, αλλά όλοι νιώθαμε διπλάσιοι, τριπλάσιοι. Συμφωνούσαμε όλοι ότι την επόμενη μέρα πρέπει όλες οι σχολές να 'χουν κατάληψη και να πάμε την Τρίτη σε χώρους δουλειάς. Και έτσι πήγαμε για ύπνο...

(Και ενώ η ΠΚΣ είχε συγκαλέσει ΔΣ μαζί με την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ για να γίνουν διαδηλώσεις τη Δευτέρα το πρωί χωρίς πολύ κόσμο αλλά σίγουρα με τη γραμμή που μόνο το ΚΚΕ είχε το Δεκέμβρη...)

Ο Δεκέμβρης όπως τον έζησα: 6 Δεκέμβρη

Ξεκινάω μια σειρά "αρθρών" με θέμα την εξέγερση του Δεκέμβρη στο Ηράκλειο. Θα δημοσιεύω σχεδόν ένα άρθρο τη μέρα(είναι εύκολο να γράψω γιατο θέμα γιατί τα θυμάμαι καρέ καρέ) με στόχο μέχρι τα Χριστούγεννα να έχω καλύψει την απόσταση μέχρι τις 20 Δεκέμβρη που εκτυλίχθηκαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις στο Ηράκλειο. Στην απ' έξω δε θα μείνει καμιά προσωπικότητα ή συλλογικότητα που έπαιξε ρόλο(προωθητικό και μη) εκείνες της μέρες.

Ημέρα 1η: 6 Δεκέμβρη 2008

Μετά από ένα καλό live στο X-treme bar στο Ρέθυμνο τι μπορεί να επακολουθήσει; Μια αναπνευστική κρίση στις 4πμ(χαράματα) στις 6 Δεκέμβρη. Και πάμε νοσηλεία στο Γ.Ν. Ρεθύμνου. Ήταν ένα Σάββατο γεμάτο αναπνευστική αγωγή στην κλινική και άπειρο βήχα. Ναι κάπνιζα ενώ νοσηλευόμουν. Δεν ήταν εύκολο να σταματήσω.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ ο Παναγιώτης παίρνει τηλέφωνο: "οι μπάτσοι σκότωσαν ένα μαθητή στα Εξάρχεια"

(...αδράνεια)

Σκέψεις:
9.45μμ: "Ήταν θέμα χρόνου να γίνει με τόση αστυνομία"
9.55μμ: "Ναι αλλά τώρα είναι που ξεχειλίζει το ποτήρι!"

10.15μμ, Δεύτερο τηλεφώνημα Παναγιώτη: "Έχει ένα ό,τι να' ναι κάλεσμα στα Λιοντάρια". Απ."Κατεβείτε όσοι προλαβαίνετε και εντάξει θα γίνει μεγάλο θέμα"

(σκέψεων συνέχεια)
11.00μμ: "Δε θα μείνει τμήμα για τμήμα...(αστυνομικό)".
Σταματάω νοσοκόμα: "Πότε θα έρθει ο γιατρός το πρωί". Απ. "Αύριο που είναι Κυριακή θα έρθει αργά, 10,11 κάπου εκεί".
"Γαμώ το φελέκι μου!"
1.00πμ: "Στις 8 Μάρτη του 2008 φωνάζαμε Κάτω η Κυβέρνηση των Δολοφόνων. Το κάνανε πράξη κανονικά και με το νόμο."
1.15πμ: Τηλεφώνημα Παναγιώτη: "Μπάχαλα παντού, μπάτσοι πουθενά". Απ. "Θα κάνουνε να εμφανιστούν δυο μέρες Παναγιώτη, να 'σαι σίγουρος"

(η συνέχεια με την 2η μέρα 7 Δεκέμβρη σύντομα)