Για τους εργάτες του ΜΕΤΡΟ/ΗΣΑΠ και την δεξιά αυτονομία...

Τον τελευταίο μήνα οι απεργοί του ΜΕΤΡΟ ή/και του ΗΣΑΠ έγιναν το πρώτο κομμάτι της εργατικής τάξης που πέρα από την κατάφωρη συκοφάντηση των απεργιών τους από την κυβέρνηση και τα δικαστήριά της έχει να αντιμετωπίσει και τις άναρθρες κραυγές διάφορων αυτόνομων ομάδων που τους στοχοποιούν ανεξέλεγκτα.
Αυτές οι άναρθρες κραυγές έκαναν την εμφάνισή τους ποικιλοτρόπως. Στις 3 του Ιούνη οι απεργοί έφταιγαν γιατί "είχαν νεκρώσει την πόλη και οι διαδηλωτές δεν μπορούσαν να πάνε στη συγκέντρωση για το στόλο της ελευθερίας". Στις 29 Ιούνη επειδή ΔΕΝ απεργούσαν(σ.σ. η ηγεσία της ΓΣΕΕ το επέβαλλε με υποτιθέμενο λόγο το κατέβασμα ...άλλων απεργών στο δρόμο) και τα ΜΑΤ βρήκαν ανοικτό το ΜΕΤΡΟ και εισέβαλλαν ξυλοκοπώντας διαδηλωτές. Στις 8 Ιούλη φταίγαν πάλι (ανάποδα) επειδή απεργούσαν με 100% επιτυχία και "οι διαδηλωτές ήταν λίγοι στις συγκεντρώσεις".
Υπάρχει όμως μια κοινή δεξιά αυτόνομη λογική σε όλες αυτές τις αντιδράσεις. Η λογική του "εγώ(και η παρέα μου, οι "καλοί" αγωνιστές) πρέπει να διαδηλωσουμε καλά, να μην δεχθούμε εμείς την καταστολή, να γυρίσουμε σπίτια μας χωρις να τσατιστούμε με απεργίες του ΜΕΤΡΟ". Αυτή η λογική κατέληξε να αναπαράγεται σε δεκάδες μπλογκ μετά την εισβολλή των ΜΑΤ στο ΜΕΤΡΟ στις 29 Ιούνη. Τα πρώτα βιολιά έγραφαν "οι εργαζόμενοι άφησαν τα ΜΑΤ να μπουν μέσα"(ο ρόλος των εργαζομένων δόθηκε αυθαίρετα σε έναν χαρτογιακά μανατζαρέο της εταιρείας που φαίνεται σε μια φωτό να φωνάζει σε διαδηλωτές) και τα δεύτερα χυδαία πρόσθεταν "όταν απεργούν για το μισθούλη τους θέλουν και συμπαράσταση".
Σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο ερώτημα είναι αν θέλουμε 100% ποσοστό απεργίας της εργατικής τάξης. Θέλουμε. Άρα ακόμη και αν είναι πιο δύσκολο χωρίς τα ΜΜΜ πρέπει να αναγνωρίζουμε de facto την αγωνιστική κατεύθυνση των εργαζομένων στα ΜΜΜ όπως και των εργαζομένων στα εργοστάσια που σταματούν την παραγωγή. Η ΜΕΤΡΟ ΑΕ δεν βγάζει κέρδη με κλειστό μετρό, βγάζει κέρδη με ανοικτό μετρό. Επίσης, μια παράδοση των συνδικάτων στις μεταφορές είναι η, πολλές φορές εθελοντική, εργασία μερικών οδηγών με στόχο να μεταφέρουν κόσμο από όλο το λεκανοπέδιο στο κέντρο της ΑΘήνας(ωράρια 6πμ-9πμ, 1μμ-4μμ). Ειρήσθω εν παρόδω αυτή η παράδοση έσπασε στις 29 Ιούνη από την ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως προείπαμε πιο πάνω.
Δεύτερον, η καθολική απεργία στα μέσα είναι μια κατάκτηση δυο δεκαετιών όχι μόνο για τον κόσμο που δουλεύει εκεί. Τελευταία ξέσπασαν πολλές αντιδράσεις με την δρομολογούμενη αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα. Αν το δούμε τελειως οικονομικά ένα εισιτήριο του ακόμα δημόσιας χρήσης ΜΕΤΡΟ/ΗΣΑΠ διάρκειας 1,5 ώρας για 3 διαφορετικές γραμμές και 3 διαφορετικά μέσα μεταφορά που κοστίζει 1 ευρώ είναι σαφώς φθηνότερο από ένα του ιδιωτικού ΚΤΕΛ Ηρακλείου που έχει ίδια τιμή αλλά φτάνει μόλις για μια διαδρομή, δεν έχει χρονική διάρκεια και προφανώς στην πόλη μου είναι μόνο για λεωφορείο. Η φτηνότερη μεταφορά σε όλη την Ελλάδα δεν είναι μια χάρτη του υπουργείου είναι αποτέλεσμα της ηρωικής απεργίας των εργαζομένων επί Μητσοτάκη που όχι μόνο μπλόκαρε εν τέλει την ιδιωτικοποίηση αλλά ματαίωσε για χρόνια και τις σκέψεις για αύξηση εισιτηρίων. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στην Ελλάδα χρωστάνε στους απεργούς των ΜΜΜ όλα αυτά. Όχι το ανάποδο.
Τρίτον, η λογική ότι τα κομμάτια της εργατικής τάξης που παλεύουν για την διαφύλλαξη ή αύξηση του μισθού τους είναι "παρτάκιδες" αδυνατεί να σταθεί. Στις μέρες αυτές η ηγεσία της ΓΣΕΕ συνθηκολογεί με το ΣΕΒ για ουσιασιτκή μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, θέλει κάποιος αυτόνομος φίλος μας να της πει μπράβο "που δεν κοιτάει το μισθούλη των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ" που καλύπτονται από την Γενική Σύμβαση Εργασίας; (Όχι) Τυχαίο; Δε νομίζω! Ε τότε αυτό που προφανώς προκύπτει είναι ότι οι εργαζόμενοι παλεύουν για τα άμεσα αναγκαία αποτελέσματα, της άυξησης του μισθού, της καλυτέρευσης των συνθηκών και έτσι ανοίγουν το δρόμο για το σύνολο των ανατροπών που απαιτούνται για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και για να δείξουν ότι η τάξης μας μπορεί να νικάει και να κάνει πολιτική για τον εαυτό της! Όποιος υποβιβάζει τη μάχη για το μισθό μέσα στην καρδιά της μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης και μάλιστα την καταγγέλι κι όλας αναπάντεχα θα καταλήξει στην καρδιά του αντίπαλου στρατοπέδου και μάλιστα την ώρα που αυτό αναζητά εναγωνίως υποστηλώματα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΜΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ!

ΥΓ: Για τους αυτόνομους φίλους μας τους αφιερώνω την άποψη που εκφράστηκε από μεγάλη μερίδα απεργών της ΕΘΕΛ πριν από ένα μήνα που ξεκινούσαν τις κινητοποιήσεις:"όταν δεν κάνουμε απεργία να μπλοκάρουμε τα επικυρωτικά να μπαίνει ο κόσμο τσάμπα". Τώρα γουστάρεις φιλαράκο;