Hip Hop στην Κρήτη: Είναι όλοι ακόμα εδώ, και τα αλλάζουν όλα.

       Στις 15 Νοέμβρη οι Social Waste κυκλοφόρησαν μια ολοκληρωμένη δουλειά μετά από ίσως και 10 χρόνια. Οι Social Waste δεν είναι απλά “ένα hip hop συγκρότημα από το Ηράκλειο της Κρήτης” που μπορεί να διαβάσει κανείς πλέον στα πόρταλ. Οι Social Waste ήταν μάλλον οι πρώτοι μουσικοί χιπ χοπ από το νησί που έκαναν μουσική εκτός αυτού, για αρκετούς από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές ίσως είναι και οι μόνοι, δεν θα έχουν κι άδικο να το λένε. Το βασικό όμως για ένα σημαντικό γκρουπ δεν είναι η αυτοκατανάλωση, τα σημαντικά γκρουπ δεν κάνουν τη μουσική τους, φτιάχνουν κι ένα κάποιο κοινό και τέλος. Τα σημαντικά γκρουπ παρακινούν τον κόσμο(ιδιαίτερα τον νέο) να κάνει μουσική ή να βρει ερεθίσματα ευκολότερα και γρηγορότερα. Δέκα χρόνια πριν, αυτή ήταν η εικόνα του Ηρακλείου Κρήτης. Μια πόλη που μπορεί να είχε ένα και μόνο όνομα γνωστό πέρα από τα ενετικά κάστρα αλλά από τα κάστρα και μέσα ξεπηδούσαν συγκροτήματα από όλο το φάσμα του χιπ χοπ. Οι αργόσυρτοι ρυθμοί και στίχοι, οι μελωδίες τύπου Ξυλούρη στα samples, οι διακωμωδήσεις(ηθελημένες και μη) του gangsta rap, τα πρώτα abstract ψαξίματα, γυναίκες ράπερ, βρωμόμπιτα που ακόμη δεν είναι εύκολο να ακούσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα, hip hop instrumentals όχι κλεμμένα αλλά φτιαγμένα για να ακούγονται σκέτα, χωρίς ρίμες, παιδιά που δεν ήξεραν μουσική αλλά έβρισκαν samples σα τυφλοπόντικες διαδρόμους στη γη, φοιτητές που ξόδευαν μηνιάτικα για να στήσουν live και cd, b-boys και γραφιτάδες.
       Τη διετία 2004-2005 κυκλοφόρησαν δυο συλλογές με αυτό τον πλούτο κρητικού χιπ χοπ. Πέρασαν μπορεί και 30 διαφορετικοί ράπερ και γκρουπ από εκείνες τις συλλογές, μπορεί να μην είχαν το ίδιο όνομα, μπορεί να μην υπήρχε καν συνεννόηση, αλλά ήταν(και είναι) μια σκηνή που μπορεί να βγάλει 40 κομμάτια για συλλογές σε μια μόνο χρονιά, χώρια τα άλμπουμ των ίδιων ανθρώπων ή γκρουπ. Τι λέγανε μέσα αυτά τα κομμάτια; Ποια διαφορετικά στυλ ήχου είχαν; Ποιοι τα λέγανε; Αν τα θυμήσω σήμερα, αντί για γέλιο με νοσταλγία, το πιο πιθανό είναι να είναι εντυπωσιακά επίκαιρα.

        “Ζητάν όλοι μέρος από την κορυφή (...) η μόνη κορυφή που ξέρω είναι ο ουρανός μου” λέγανε οι Στίγμα(μέσα στην κολλεκτίβα Βρώμικος Νότος πλέον) εννοώντας το “πάνω πάνω” στρώμα του χιπ χοπ που αναζητούσε πάντα την αυτοπροβολή. Χωρίς αντίκρυσμα από ότι έδειξε για τους περισσότερους από αυτούς η μουσική βιομηχανία. Αναζητήσεις για το πως δουλεύει η κοινωνία γύρω μας, πως σκέφτεται ο κόσμος υπήρχαν στα κομμάτια του Διαχασμένου και του Μολώχ, κι ας διέφεραν τόσο. Για τα βήματα μας τη “Νύχτα” που μας καθαρίζουν μίλαγαν άλλα κομμάτια. Οι Social Waste το 2005, όταν τα φασισταριά τύπου Καραταζεφέρη και οι νεοναζί της ΧΑ ήταν στις τρύπες τους ακόμα, έγραφαν για τους “μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους”, την ανεργία των νέων και το κίνημα και προειδοποιούσαν τους πάντες.

         Δεν ήταν, όμως, μόνο κάποιες στιχουργικές αναζητήσεις μόνο. Οι Παράνοια έφτιαξαν το 2005 το πρώτο abstract hip hop κομμάτι που θυμάμαι να άκουσα στην Ελλάδα(και δεν εννοώ τις αστειότητες που έφτιαχνα τότε ο ίδιος). Κόμματι με μπιτ και μπάσο, τελεία. Τις βάσεις του χιπ χοπ σε ένα κομμάτι που βρώμαγε 90s. Καθόλου περίεργο που έχουν κουράγιο ακόμη και σήμερα να οργανώνουν φεστιβάλ και βραδιές με την Good Views Productions στο Ρέθυμνο. Ο Βρώμικος Νότος δίνει τα ρέστα του στις ανοιχτές σκηνές του Ηρακλείου, τα πάρκα, τις καταλήψεις, τα κηποθέατρα. Ο B-Digital έκανε στα σοβαρά ορχηστρικό χιπ χοπ όταν εγώ το ...σκεφτόμουνα. Ο Δημήτρης έπαιρνε dub λούπες όταν ο Νικήτας ...δεν ήξερε ακόμα τη Σώτη Τριανταφύλου. Οι δίσκοι είχαν 3 γυναίκες ράπερ, όσες είχε όλη η χώρα μαζί τότε(ίσως να είχαν και μία παραπάνω από όσες όλη η Ελλάδα, δε θυμάμαι). Οι Dust Rhymes μπορούσαν να κάνουν κομμάτια που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες views στο youtube και ταυτόχρονα κομμάτια που μιλούσαν στην ψυχή και τη διέλυαν κι όλας πολλές φορές. Σε ένα χιπ χοπ που εκείνο τον καιρό μόστραρε στο Mad το “Γυναίκες” του Nivo με τον εξόφθαλμο σεξισμό να τρυπάει μυαλά, ε, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα να είναι στην πρώτη γραμμή των μικροφώνων γυναίκες.

          Είναι πολλά ακόμη που μπορεί να τα θυμηθώ και να τα θυμηθούν και άλλοι, και δε τα ξεχνάω εσκεμμένα. Αλλά αυτά είναι ενδεικτικά πράγματα που συνέβαιναν σχεδόν 10 χρόνια πριν, και σήμερα είναι επίκαιρα. Επίκαιρα γιατί αυτά που γράφονταν τότε, σήμερα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε στην κοινωνία, και τι καλύτερο από το να έχεις και εφόδια από παλιά. Είναι παλιά αλλά χωρίς την εμπειρία του να γράφεις με το ζόρι ένα στίχο που δεν κάθεται καλά στα αυτιά, δε θα μαθαίναμε και να ακούμε καλύτερα, χωρίς ένα αποτυχημένο live δε θα υπήρχε ο τρόπος να δεις τι έφταιξε, χωρίς απαιτητικούς φίλους και γνωστούς δε θα ξανάκανες ποτέ μουσική, χωρίς τα πάρτυ και τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Σαββατοκύριακου άλλοι δε θα μάθαιναν τους Looptroop κι άλλοι δε θα μάθαιναν τον Aesop Rock και τον El-P. Άλλοι θα νόμιζαν ότι δε ραπάρει ο Masta Ace αλλά ξανά ο Eminem. Τα μάθαμε όλα αυτά παρέα τότε. Κι ας μην ήμασταν ακριβώς παρέα, κι ας μην είμαστε και τώρα. Είμαστε παρέα στους δρόμους όμως. Ασχολήθηκαν κι άλλοι με το να τρέξουν για τέτοια πράγματα και να κάνουν και το κομμάτι τους. Από όσους θυμάμαι στο νησί αν κάποιοι μετάνοιωσαν για κάτι είναι για κανα κομμάτι τους(όπως εγώ για το δικό μου πρωτότυπα άκυρο εκείνο Intro), αλλά δε μετάνοιωσε κανείς για το τρέξιμο. Και αυτό μέτρησε, γι αυτό είναι οι περισσότεροι ακόμα “εδώ”, ίσως γι' αυτό οι Social Waste βγάλανε δίσκο, οι Παράνοια συνεχίζουν, ο Βρώμικος Νότος ...”βρωμάει” ακόμα, ο B-Digital είναι ...αυτό που είναι(ένας BMXας Ψυχοδράμα 30 φεύγα). Είναι όλοι ακόμα εδώ, και τα αλλάζουν όλα.

Renegade
(aka Βασίλης Μυρσινιάς)