Οι καλύτεροι δίσκοι του 2014...

...αν ακούτε χιπ χοπ στην Ελλάδα και θέλετε καθαρές απαντήσεις στο ερώτημα "ποιος καλός δίσκος;", ακόμη κι αν τις θεωρείτε λάθος.

10. Lord Finesse - The SP1200 Project: A Re-Awakening

Εμπειρικά ποτέ δε μου άρεσαν οι δίσκοι με πρότζεκτ "έχω αυτό το μηχάνημα και να τι έκανα". Μπορεί να μην υπάρχουν τέτοιοι τίτλοι άλλα έχω ακούσει κάμποσους με αυτό στο μυαλό του μπητμέηκερ. Άλλες φορές με καλό αποτέλεσμα κι άλλες με κακό. Αλλά σε κάθε περίπτωση δε μου άρεσαν σαν δίσκοι, σαν Long Play. Αυτός αποτελεί εξαίρεση, γιατί πέρα από τον χαρακτηριστικό ήχο, την αρτιότητα των μίξεων και των εκτελέσεων, και τη δουλειά στα μπητ έχει και μια συνέχεια σαν ηχογράφημα, κάθεσαι και το ακούς ολόκληρο.

9. Dilated Peoples - Directors of Photography

Χέστηκα. Είναι η αυθόρμητο απάντησή μου στο αυθόρμητο "σιγά το δίσκο, πλατφορμ και εξπανσιον ρε, τώρα τι να μας πει αυτό" που μόλις είπες. Ο δίσκος έχει χειρότερα προβλήματα από αυτό που σου φάνηκε εσένα πρόβλημα(ότι δεν κάνει ηχητικά την ίδια αίσθηση μέσα στο 2014 όπως αυτή που έγινε το 1999). Ο δίσκος, όμως, επαναφέρει στο χιπ χοπ μια φόρμουλα που πολλοί θέλουν να ξεχάσουμε, τα μπητ που τρυπανε αυτιά, Cut My Teeth την ώρα που κι ο ίδιος ο Evidence ισορροπεί σε αυτό το θέμα παραγωγικά. Ένταση. Μπίστημα. Επιτέλους ένας Premier που δε πιάνω το κεφάλι μου λέγοντας "όχι άλλο Premo on the beat σας παρακαλώ, βοήθεια". Επιτέλους κάποιος να φτάσει στα όρια του το Reference ραπάρισμα. Οι Dilated το κάνουν. Ο επόμενος δίσκος τους αν υπάρξει, όμως, θα είναι οικτρό έκτρωμα.
Μέχρι τότε μπαμ μπουμ.

8. Slimkid3 + Dj Nu-Mark (ομώνυμο)

Δε θα καταλάβω ποτές πως το Λεπτοαγόρι3 διάλεξε όνομα από αυτόματη πρόταση του γκουγκλ για δημιουργία username ΠΡΙΝ ΚΑΝ υπάρξει το θέμα αυτό(στις εποχές Pharcyde η φάση ήταν τελέφωνο). Αλλά είναι καλός. Είναι τόσο καλός που ο Νουμαρκ ασχολήθηκε με το να φτιάξει καλά μπητ και να εργαστει σοβαρά μετά από 8 χρόνια. Δηλαδή αυτό δε το περίμενα. Φανκιά μέχρι που σκάει ο Κουαντίκ και Ολντ Σκουλ μέχρι εκεί που έρχεται η Ντίσκο.
Και Λεπτοαγόρι3 να μας λέει σμουθ ιστορίες που είναι μετανοιωμένος.

Σας ρίχνω ένα κομμάτι που οι συντελεστές του θα ήταν καλή παρέα μάλλον γενικά.

7. Madlib - The Beats

Ο "δίσκος" έχει διάρκεια πιο μικρή κι από όσο χρόνο κάνει η εσπρεσσιέρα μπρικιού που έχω. Αλλά αν θέλετε να ακούτε με καλύτερα αυτιά τη μουσική και τα ραπ που ακούτε, και αν είναι καλά κι αυτά τα ραπ που ακούτε, τότε θα πρέπει να ακούσετε 5 φορές αυτά τα μπητ. Δεκαεφτά λεπτά για να σκεφτείς τι ωραία που είναι να πίνεις εσπρέσσο(αυτόν που έφτιαξες) και να σκέφτεσαι τη φάτσα του Σαμαρά με τον τόνο που λεει το ντοκιμαντέρ της Stones Throw ότι ζυγίζουν τα βινύλια της εταιρίας να έχουν γίνει ένα. Ουψ ο Αντώνης είναι ο από κάτω σε αυτή την υπόθεση. Χάρμα.

(ε τώρα δε θα σου βάλω και κομμάτι, 17 λεπτά και κάτι είναι όλη η κυκλοφορία- "αχάριστε καλοπερασάκια ακροατή, μπιζναδόρε που θες να διαμαρτυρηθείς για να έχεις μισθό πάνω από 200ευρώ το μήνα, εσύ μας έφερες ως εδώ που θες να ακούς καλή μουσική κι όχι αυτό που με κοπο φτιάξαμε καίγοντας διαβατηρ... ώπα λάθος, τα όνειρα όσων δέρνουν τα ματ" θα συμπλήρωνε ο Eastwood των φτωχών και λούμπεν)

6. Guts - Hip Hop After All

Ο Daddy, dj Πραξιτέλους μπαρ κάθε Παρασκευόβραδο-να πάτε, είπε ότι τουλάχιστον είναι πιο ενορχηστρωτικός δίσκος. Αυτό είναι μια καλή αφετηρία κι ας μη του άρεσε τόσο συνολικά αυτουνού. Ο τίτλος τα λέει όλα όμως, από τα παιδιά που βγαίνουν από μέσα μας όταν ακούμε ότι θέλουμε πίσω τον κόσμο μας(και το μισθό και τη δουλειά και τα δικαιώματα μας-προσθήκη πολιτικής διαφήμισης-ναι-ρε-τραβάς-κανά-ζόρι;) μέχρι τον Mata Ace. Ναι ρε φίλε, ακούμε Masta Ace κομμάτι και είναι σα να γράφτηκε το 93, δε μπορούν πολλοί να το κάνουν αυτό.

5. Jolly Roger - Κενό

Ο δίσκος αυτός δεν είναι στο νούμερο 5 επειδή είναι ας πούμε καλύτερος από τους προηγούμενους 5. Βασικά είναι καλύτερος και από μερικούς από τους επόμενους 4. Επίσης, δεν είναι σε αυτή τη λίστα επειδή παίξαμε (ή επειδή μπορεί να παίξουμε κι άλλες φορές) μαζί. Έγινε αυτό που θεωρώ ότι είναι το Φλεβάρη που οριακά ήξερα ότι το Θέατρο Δρόμου δεν είναι κτίριο με αυλαία και ταξιθέτη. Εντάξει, ξέρουμε ή θεωρούμε ή έτσι νοιώθουμε, ότι είναι δίσκος για τις ερωτικές σχέσεις ή για το πως είναι όταν νομίζουμε ότι διαλύθηκαν για πάντα. Αλλά ενώ σχεδόν πάντα με τέτοιους δίσκους αυτό που σε περιμένει είναι ένα πρωινό μετά την ακρόασή τους που προσπαθείς να μαζέψεις κάτι κομμάτια σου από την τουαλέτα, μερικά από την κουζίνα και κάποια από το κομοδίνο(αν έχει από όλα αυτά τα μέρη), μετά την ακρόαση του Κενό απλά είσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, σα να έχει γίνει η καλύτερη ανάλυση των επιλογών σου και βρήκες μια για να ζήσεις έστω. Δε στη λέει ο δίσκος βέβαια. Απλά θα φτάσεις κάπου που θα μπορείς να ξαναδημιουργήσεις. Εκείνο το Φλεβάρη σε ένα μικρό μπαρ στο Περιστέρι δεν θυμάμαι ούτε ένα κομμάτι από το Κενό που να κατάλαβα στο live, δεν έφταιγα εγώ, απλά τα πράγματα ήρθαν έτσι. Πήρα το δίσκο όμως. Το επόμενο βράδυ ήταν η ακρόαση. Το μεθεπόμενο πρωινό σας το είπα. Μη χάνετε τα πρωινά.

4. Got A Girl - I Love You But I Must Drive Off

Η Ramona του Scott Pilgrim, ο παραγωγός των Deltron, των Gorillaz και ίνδαλμά μας και ένα πρότζεκτ βγαλμένο από τη Νεοϋορκέζικη φινέτσα των 30s που νομίζουνε όλοι ότι θέλει 100χρόνια μουσική παιδεία και μερικές εκατοντάδες εκατομύρια μπάτζετ για να πραγματοποιηθεί. Εγώ δεν είπα τίποτα, εσύ σκέφτηκες αυτό.

3. Homeboy Sandman - Hallways

Δεν έχω κάνει "αξιοκρατική" λίστα γιατί απλά με τις αξίες θα ασχοληθούμε όταν η υπέρτατη αξία εκεί έξω(και μέσα) είναι οι ανάγκες μας. Και μέχρι αυτό το ωραίο μοτό γίνει αφίσα μας, εγώ θα ποστάρω τον Sandman όπου βρω. Γιατί ραπάρει για την άλλη αμερική, αυτοσαρκάζεται πιο ωμά και άμεσα κι από το πρόγραμμα του Συριζα, μιλάει για τους πρόσφυγες με τρόπο που κάνει το Μιχελογιαννάκη να φαίνεται σαν πρώην μεγαλοστέλεχος δεξιού κόμματος που ψήφιζε μνημόνια και δε το παραδέχεται και πατάει μπητ που πολλές φορές δε καταλαβαίνω γιατί διάλεξε αλλά καταλαβαίνω ότι είχε κάτι σπουδαίο να πει και βιαζόταν να το κάνει. Άμεσος.

2. Run The Jewels - RTJ2

Γιατί ο El-P απέδειξε με πανεύκολο τρόπο γιατί είναι ο καλύτερος παραγωγός μουσικής των τελευταίων 20 χρόνων. Γιατί μπορούσε να κάνει έναν μασιβ χιτ δίσκο μέσα σε 1 μήνα και απλά έκανε δίσκους για να διευρύνει τους οριζοντές του/μας. Και γιατί ο Κίλερ Μάηκ είναι ένας ράπερ που ραπάρει στο ούλτρα χιουμοριστικό του με πιο σοβαρό τρόπο από το σοβαρό τρόπο όλων των άλλων σαουθάδων(South, Νότιων). Και γιατί φίλε χαζέ dj, που για μένα δε θα έπρεπε να παίζεις ούτε με χαλασμένο media player στη φυλακή/στην πτέρυγα των ναζί(αυτή είναι η πρώτη φορά που έκανε κάτι που να μοιάζει με ραπ ρίμα μετά το 2002), που λες φίλε, εσύ χαίρεσαι που βρήκες σουπερ νέο χιτάκι να παίξεις στο σκατά μαγαζί που παίζεις και δε σερβίρει ούτε Τζεημσον ούτε Γιάγκερ το Σάββατο, αλλά ο λόγος και που υπάρχει αυτη η δυνατότητα για σένα είναι γιατί μερικές χιλιάδες άνθρωποι πριν 10 και 15 χρόνια δίναμε τα λεφτά μας για να ακούμε την ιδιοφυία του τύπου να κάνει δίσκους σα των κανιμπαλ οξ, το φανταστικ δαμαγε και το κολλεκτινγ δε κιντ.
Και χαιρόμαστε για αυτό.






1. Τοποθέτηση διαφήμισης

συμβαίνουν κι αυτά (ευτυχώς)

Ανέκδοτο για παιδικές ασθένειες

Ο Μητσος πριν 10' συναντά τον Κώστα στα Εξάρχεια. Αριστερά παιδιά κι οι δυο, αγωνιστές λένε. Λίγο κλειστοί αλλά οκ. Ο Κώστας έλειπε 2 μέρες από Αθήνα οπότε ρωτά το Μήτσο:
- Τι έλεγε στα του Φύσσα.
- Ε είχε καποιο κόσμο, μη φανταστείς, 15χιλιάδες, 20. τίποτα... έτσι κι αλλιώς...
- Έτσι κι αλλιώς τι ρε φίλε;
- Φτάνω εκεί και τι να δω...
- Τι ρε φίλε; Μπάχαλο, κκε, τι;
- Φτανω ρε φιλε και βλέπω κάτι αντιφασίστες πιο δεξιούς από μένα.
Α, και ζεστές μπίρες σε όλο το Σύνταγμα.
- Πω, μούφα...

Hip Hop στην Κρήτη: Είναι όλοι ακόμα εδώ, και τα αλλάζουν όλα.

       Στις 15 Νοέμβρη οι Social Waste κυκλοφόρησαν μια ολοκληρωμένη δουλειά μετά από ίσως και 10 χρόνια. Οι Social Waste δεν είναι απλά “ένα hip hop συγκρότημα από το Ηράκλειο της Κρήτης” που μπορεί να διαβάσει κανείς πλέον στα πόρταλ. Οι Social Waste ήταν μάλλον οι πρώτοι μουσικοί χιπ χοπ από το νησί που έκαναν μουσική εκτός αυτού, για αρκετούς από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές ίσως είναι και οι μόνοι, δεν θα έχουν κι άδικο να το λένε. Το βασικό όμως για ένα σημαντικό γκρουπ δεν είναι η αυτοκατανάλωση, τα σημαντικά γκρουπ δεν κάνουν τη μουσική τους, φτιάχνουν κι ένα κάποιο κοινό και τέλος. Τα σημαντικά γκρουπ παρακινούν τον κόσμο(ιδιαίτερα τον νέο) να κάνει μουσική ή να βρει ερεθίσματα ευκολότερα και γρηγορότερα. Δέκα χρόνια πριν, αυτή ήταν η εικόνα του Ηρακλείου Κρήτης. Μια πόλη που μπορεί να είχε ένα και μόνο όνομα γνωστό πέρα από τα ενετικά κάστρα αλλά από τα κάστρα και μέσα ξεπηδούσαν συγκροτήματα από όλο το φάσμα του χιπ χοπ. Οι αργόσυρτοι ρυθμοί και στίχοι, οι μελωδίες τύπου Ξυλούρη στα samples, οι διακωμωδήσεις(ηθελημένες και μη) του gangsta rap, τα πρώτα abstract ψαξίματα, γυναίκες ράπερ, βρωμόμπιτα που ακόμη δεν είναι εύκολο να ακούσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα, hip hop instrumentals όχι κλεμμένα αλλά φτιαγμένα για να ακούγονται σκέτα, χωρίς ρίμες, παιδιά που δεν ήξεραν μουσική αλλά έβρισκαν samples σα τυφλοπόντικες διαδρόμους στη γη, φοιτητές που ξόδευαν μηνιάτικα για να στήσουν live και cd, b-boys και γραφιτάδες.
       Τη διετία 2004-2005 κυκλοφόρησαν δυο συλλογές με αυτό τον πλούτο κρητικού χιπ χοπ. Πέρασαν μπορεί και 30 διαφορετικοί ράπερ και γκρουπ από εκείνες τις συλλογές, μπορεί να μην είχαν το ίδιο όνομα, μπορεί να μην υπήρχε καν συνεννόηση, αλλά ήταν(και είναι) μια σκηνή που μπορεί να βγάλει 40 κομμάτια για συλλογές σε μια μόνο χρονιά, χώρια τα άλμπουμ των ίδιων ανθρώπων ή γκρουπ. Τι λέγανε μέσα αυτά τα κομμάτια; Ποια διαφορετικά στυλ ήχου είχαν; Ποιοι τα λέγανε; Αν τα θυμήσω σήμερα, αντί για γέλιο με νοσταλγία, το πιο πιθανό είναι να είναι εντυπωσιακά επίκαιρα.

        “Ζητάν όλοι μέρος από την κορυφή (...) η μόνη κορυφή που ξέρω είναι ο ουρανός μου” λέγανε οι Στίγμα(μέσα στην κολλεκτίβα Βρώμικος Νότος πλέον) εννοώντας το “πάνω πάνω” στρώμα του χιπ χοπ που αναζητούσε πάντα την αυτοπροβολή. Χωρίς αντίκρυσμα από ότι έδειξε για τους περισσότερους από αυτούς η μουσική βιομηχανία. Αναζητήσεις για το πως δουλεύει η κοινωνία γύρω μας, πως σκέφτεται ο κόσμος υπήρχαν στα κομμάτια του Διαχασμένου και του Μολώχ, κι ας διέφεραν τόσο. Για τα βήματα μας τη “Νύχτα” που μας καθαρίζουν μίλαγαν άλλα κομμάτια. Οι Social Waste το 2005, όταν τα φασισταριά τύπου Καραταζεφέρη και οι νεοναζί της ΧΑ ήταν στις τρύπες τους ακόμα, έγραφαν για τους “μετανάστες αποδιοπομπαίους τράγους”, την ανεργία των νέων και το κίνημα και προειδοποιούσαν τους πάντες.

         Δεν ήταν, όμως, μόνο κάποιες στιχουργικές αναζητήσεις μόνο. Οι Παράνοια έφτιαξαν το 2005 το πρώτο abstract hip hop κομμάτι που θυμάμαι να άκουσα στην Ελλάδα(και δεν εννοώ τις αστειότητες που έφτιαχνα τότε ο ίδιος). Κόμματι με μπιτ και μπάσο, τελεία. Τις βάσεις του χιπ χοπ σε ένα κομμάτι που βρώμαγε 90s. Καθόλου περίεργο που έχουν κουράγιο ακόμη και σήμερα να οργανώνουν φεστιβάλ και βραδιές με την Good Views Productions στο Ρέθυμνο. Ο Βρώμικος Νότος δίνει τα ρέστα του στις ανοιχτές σκηνές του Ηρακλείου, τα πάρκα, τις καταλήψεις, τα κηποθέατρα. Ο B-Digital έκανε στα σοβαρά ορχηστρικό χιπ χοπ όταν εγώ το ...σκεφτόμουνα. Ο Δημήτρης έπαιρνε dub λούπες όταν ο Νικήτας ...δεν ήξερε ακόμα τη Σώτη Τριανταφύλου. Οι δίσκοι είχαν 3 γυναίκες ράπερ, όσες είχε όλη η χώρα μαζί τότε(ίσως να είχαν και μία παραπάνω από όσες όλη η Ελλάδα, δε θυμάμαι). Οι Dust Rhymes μπορούσαν να κάνουν κομμάτια που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες views στο youtube και ταυτόχρονα κομμάτια που μιλούσαν στην ψυχή και τη διέλυαν κι όλας πολλές φορές. Σε ένα χιπ χοπ που εκείνο τον καιρό μόστραρε στο Mad το “Γυναίκες” του Nivo με τον εξόφθαλμο σεξισμό να τρυπάει μυαλά, ε, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα να είναι στην πρώτη γραμμή των μικροφώνων γυναίκες.

          Είναι πολλά ακόμη που μπορεί να τα θυμηθώ και να τα θυμηθούν και άλλοι, και δε τα ξεχνάω εσκεμμένα. Αλλά αυτά είναι ενδεικτικά πράγματα που συνέβαιναν σχεδόν 10 χρόνια πριν, και σήμερα είναι επίκαιρα. Επίκαιρα γιατί αυτά που γράφονταν τότε, σήμερα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε στην κοινωνία, και τι καλύτερο από το να έχεις και εφόδια από παλιά. Είναι παλιά αλλά χωρίς την εμπειρία του να γράφεις με το ζόρι ένα στίχο που δεν κάθεται καλά στα αυτιά, δε θα μαθαίναμε και να ακούμε καλύτερα, χωρίς ένα αποτυχημένο live δε θα υπήρχε ο τρόπος να δεις τι έφταιξε, χωρίς απαιτητικούς φίλους και γνωστούς δε θα ξανάκανες ποτέ μουσική, χωρίς τα πάρτυ και τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Σαββατοκύριακου άλλοι δε θα μάθαιναν τους Looptroop κι άλλοι δε θα μάθαιναν τον Aesop Rock και τον El-P. Άλλοι θα νόμιζαν ότι δε ραπάρει ο Masta Ace αλλά ξανά ο Eminem. Τα μάθαμε όλα αυτά παρέα τότε. Κι ας μην ήμασταν ακριβώς παρέα, κι ας μην είμαστε και τώρα. Είμαστε παρέα στους δρόμους όμως. Ασχολήθηκαν κι άλλοι με το να τρέξουν για τέτοια πράγματα και να κάνουν και το κομμάτι τους. Από όσους θυμάμαι στο νησί αν κάποιοι μετάνοιωσαν για κάτι είναι για κανα κομμάτι τους(όπως εγώ για το δικό μου πρωτότυπα άκυρο εκείνο Intro), αλλά δε μετάνοιωσε κανείς για το τρέξιμο. Και αυτό μέτρησε, γι αυτό είναι οι περισσότεροι ακόμα “εδώ”, ίσως γι' αυτό οι Social Waste βγάλανε δίσκο, οι Παράνοια συνεχίζουν, ο Βρώμικος Νότος ...”βρωμάει” ακόμα, ο B-Digital είναι ...αυτό που είναι(ένας BMXας Ψυχοδράμα 30 φεύγα). Είναι όλοι ακόμα εδώ, και τα αλλάζουν όλα.

Renegade
(aka Βασίλης Μυρσινιάς)

Για την απενεργοποίηση προφίλ του FB

Σε απενεργοποίηση πάνω από 4.000 προφίλ προχώρησε το Facebook.

2 βδομάδες πριν οι “ιδιοκτήτες” του Facebook δήλωναν πως η εταιρία τους λαμβάνει μέτρα ώστε σύντομα να μην επιτρέπει την δημοσίευση φωτογραφιών που πιθανόν (με τα δικά τους πάντα κριτίρια) επικροτούν πράξεις βίας , εξισώνοντας έτσι την πράξη αυτή με την ρατσιστική προπαγάνδα (την οποία επίσης δήλωσε πως δεν θα επέτρεπε).

Έτσι πριν απο 1 ώρα απενεργοποιήθηκαν χιλιάδες λογαριασμοί χρηστών βάση του σκεπτικού αυτού (της χρήσης βίας) καθώς πιθανότατα είχαν κάποιες φωτογραφίες απο κάποιες οδομαχίες, συγκρούσεις κτλ. ‘Ετσι ομάδες που λειτουργούσαν στην πλατφόρμα του facebook και είχαν 3.700 μέλη έχουν απομείνει με 100 ενεργά μέλη και όλοι οι υπόλοιποι έχουν απενεργοποιημένο λογαριασμό. (Μπορεί εύκολα να το δει κάποιος που θα ξαναδημιουργήσει νέο λογαριασμό).

Εχουν εξαφανιστεί ομάδες με δεκάδες χιλιάδες μέλη και αντιφασιστικό χαρακτήρα καθώς και έχουν κατέβει όλα σχεδόν τα προφιλ αριστερών, ριζοσπαστών ή αναρχικών ανθρώπων που θα μπορούσαν να τις διαχειριστούν.

Τα παραπάνω γράφτηκαν καθαρά για να ξέρουν όσοι έχασαν λογαριασμούς τους, τον λόγο που απενεργοποιήθηκαν.

(τα παραπάνω είναι από άλλα blogs ή sites και τα παραθέτω σχεδόν αυτούσια γιατί ισχύουν)

Σημείωση: Πριν από ένα 6μηνο ανάλογη εξέλιξη είχε η σατιρική σελίδα για "γνωστό" "πάτερ" και ανάλογη επίθεση είχε δεχθεί το group της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αποκλεισμό όλων εμάς των διαχειριστών της, ακόμη και της σελίδας του Γραφείου Τύπου μας. Η απενεργοποίηση λογαριασμών γίνεται με συγκεκριμένη στόχευση. Διάφοροι άλλοι χρήστες(κρατικοί, παρακρατικοί, νεοναζιστικοί ή και ταυτόχρονα όλα) αναφέρουν τις σελίδες και τα προφίλ στην υπηρεσία του facebook και με βάση ΑΥΤΕΣ τις αναφορές το FB παίρνει πρωτοβουλία και καταστέλλει. Είναι μια συνεργασία που στην κοινωνική σφαίρα είναι πια ιδιαίτερα γνωστή.

Καλή συνέχεια και κυρίως χωρίς να διστάζουμε.
Έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο μαζί μας.

Από το δρόμο στη Βουλή και πάλι πίσω!

του Βασίλη Μυρσινιά
Υποψήφιου Βουλευτή Ηρακλείου
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Από το δρόμο στη Βουλή και πάλι πίσω!

με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στο προσκήνιο...

      Στις 6 Μάη διεξάγονται οι πρώτες εκλογές από τη μεταπολίτευση οι οποίες δεν προκηρύχθηκαν επειδή η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της έχουν λύση, αλλά επειδή δεν είχαν καμία άλλη. Πολύ θα ήθελαν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να ζούσαμε όλοι στον κόσμο του Σόιμπλε, όπου οι εκλογές είναι δημοκρατική αγγαρεία, οι μισθοί δεν είναι ανάγκη να φτάνουν για να ζήσουμε και ο Καρατζαφέρης με τα άλλα φασισταριά είναι εγγυητές ομαλότητας. Ζούμε, όμως, στον κόσμο που οι εργαζόμενοι του κατέλαβαν τα υπουργεία, τα εργοστάσια, τους χώρους δουλειάς, τις σχολές και τις πλατείες ρεζιλεύοντας τους όλους για την επιτυχία της σωτηρίας των τραπεζιτών.

       Και έτσι τους αναγκάσαμε να πάνε σε αυτές τις εκλογές. Σε εκλογές που ό,τι και να ετοιμάζουν για μετά, δεν έχουν ιδέα για το πως θα σχηματίσουν κυβέρνηση για να το εφαρμόσει. Με δυο κόμματα που κατεβαίνουν χώρια, κι όλοι τα μετράνε μαζί στα γκάλοπ για συγκυβέρνηση. Που ο Βενιζέλος “της προόδου” παρακαλάει το Σαμαρά να είναι λάιτ στους χαρακτηρισμούς για να μοιράσουν τα υπουργεία και ο Σαμαράς γίνεται μέσα σε ένα εξάμηνο το αγαπημένο παιδί της ΕΕ των μνημονίων. Και οι δυο μαζί και με τον Καρατζαφέρη, τη Ντόρα και τους άλλους δορυφόρους τους πανηγυρίζουν για το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων, των ταμείων των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων εξηγώντας ότι “πιάσανε τόπο οι θυσίες”.

       Υπάρχουν καθαρές, σαφείς και εργατικές απαντήσεις στα μνημόνια, τις κυβερνήσεις τους και τους καπιταλιστές; Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Έχει ξεκινήσει από την αρχή αυτών των μνημονίων αυτή τη συζήτηση. Όταν για χάρη του χρέους ξεκίνησε η επίθεση για το ασφυκτικό δημόσιο, βγήκαμε επιθετικά με τη διαγραφή του χρέους. Όταν συνέχισαν να χρηματοδοτούν τις τράπεζες που πνίγουν τον κόσμο, απαντήσαμε με την κρατικοποίηση χωρίς ούτε ένα cent στα αφεντικά τους. Όταν κατηγόρησαν όλη την αριστερά ότι με τις απεργίες και τις καταλήψεις απειλεί τη χώρα, προβάλλαμε τον εργατικό έλεγχο παντού για μια κοινωνία που να την κυβερνάνε οι εργάτες και όχι τα αφεντικά και οι γραφειοκράτες. Στηρίξαμε με κάθε δύναμη μας την απεργία των 2,5 μηνών στην Αριάδνη που έκανε πράξη το “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά” γιατί στρίμωξε τους διευθυντάδες και ξεσήκωσε ένα κύμα συμπαράστασης που επεκτάθηκε και στην απεργία στην Ανακύκλωση. Σε μια απεργία που ξεκίνησε ταυτόχρονα με την προσπάθεια της κυβέρνησης να παίξει το χαρτί του ρατσισμού και το απάντησε με τον καλύτερο τρόπο, με μια απεργιακή φρουρά με εργάτριες κι εργάτες από την Ελλάδα, το Πακιστάν, την Αλβανία, τη Βουλγαρία. Παλεύουμε τέλος, για μια κοινωνία που θα έχει ξηλώσει τις ενώσεις των πλούσιων, που είναι η ΟΝΕ και η ΕΕ, για να ενώσει τους προλετάριους όλων των χωρών.

       Δεν είμαστε όμως η αριστερά της διακήρυξης, είμαστε η αριστερά της προκήρυξης. Της προκήρυξης που μοιράστηκε στις 20 πανεργατικές, στις δεκάδες απεργίες διαρκείας από τη Χαλυβουργία ως την Αριάδνη, στις καταλήψεις σε σχολές και υπουργεία, στις γειτονιές και στις πλατείες, στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Της προκήρυξης που δε θα αφήνει καμιά κυβέρνηση να σχηματιστεί και να διαλύσει τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά θα παλέψει για να τα πάρουμε όλα πίσω. Στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμετέχουμε αγωνίστριες και αγωνιστές που επικοινωνήσαμε και αποτελέσαμε οργανικό κομμάτι με όλες τις εργατικές, τοπικές, νεολαιίστικες μάχες και πιστέψαμε ότι θα φτάσουν μέχρι το τέλος, κι όχι ως τα μισά του δρόμου. Είμασταν και θα είμαστε οι βοηθητικές ρόδες του κόσμου που συγκρούεται κάθε μέρα, για να στείλει τα λαμόγια στον τενεκέ της ιστορίας. Οι αντικαπιταλιστές στη Βουλή θα είναι ένας ισχυρός λόγος παραπάνω ότι θα τα καταφέρουμε.

Ο Δεκέμβρης όπως τον έζησα: 8 Δεκέμβρη

Το πρωί ξεκινά με τρεχάλα για τη σχολή. Η συνέλευση του Υπολογιστών ορίζεται για την Τρίτη και της Ιατρικής είναι ήδη για τη Δευτέρα, τυχαία αλλά πολύ βολικά.

Στην Κνωσό φτιάχνεται ένα πανό ΣΑΑΦοιΚ-ΕΑΑΚ - Πρωτοβουλία Γένοβα, Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ λιτότητα-ανεργία-τρομοκρατία, εμπρός για συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Μαθαίνουμε σε λίγο ότι έχουν αυθόρμητα κατέβει 3000 μαθητές στην Πλατεία Ελευθερίας και έχουν ντελαπάρει ασφαλίτικα και έχουν διαλύσει τη Νομαρχία απ' έξω. Κατεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα προλαβαίναμε και διαπιστώνουμε ότι το ΚΚΕ έχει κινητοποιηθεί, έχει πάρει αποφάσεις μούφα από τα ΔΣ παρακαλώ των συλλόγων που σε λίγες ώρες έχουν συνελεύσεις και έχει κατεβάσει πανό σχολών με συνθήματα τύπου "με ΜΑΤ και βια δε γίνεται παιδεία". Ναι οκ, απλά ήταν δολοφονία κρατική και η αστυνομία και η κυβέρνηση το είχε ξανακάνει και είχε φλερτάρει να το ξανακάνει πολλές φορές. Δεν ήταν θέμα βίας - μη βίας. Ήταν πολιτικό θέμα αστικής βίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και των μαθητών καταλαβαίνουν τα παραπάνω και γι' αυτό φωνάζουν συνθήματα άσχετα με του ΚΚΕ, αντικυβερνητικά και αντικατασταλτικά. Σε ένα βαθμό αντικαπιταλιστικά("Τέρμα πια στις αυταπάτες κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες").

Η πρώτη συνέλευση, αυτή της Ιατρικής αποφασίζει πανηγυρικά κατάληψη και καλεί σε πορεία το απόγευμα. Η πορεία είναι μαζική, έχει 2000 νεολαίους κι εργαζόμενους αλλά περισσότερα για την ίδια τη διαδήλωση δεν ξέρω γιατί ήταν η μόνη που για προσωπικούς λόγους έχασα. Κατεβαίνω στα λιοντάρια στις 9μμ. Η πλατεία απο τα τόσα δακρυγόνα μοιάζει κάτι ανάμεσα σε παγοδρόμιο και σε γιαγαντιαίο πλακέ κουραμπιέ. Τόσο άσπρη. Με πιάνουν τα μάτια μου και σκουντουφλώντας σκάω σε ένα περίπτερο. Μου δίνει νερό. Το παρατάω και φεύγω, δε με νοιάζαν τα μάτια μου. Δεν με πείραζαν ποτέ τόσο τα δακρυγόνα. Απλά λόγω της αναπνευστικής κρίσης δε μπορούσα να αναπνεύσω. Φτάνω μετά το Πάρκο Θεοτοκοπούλου. Η εφορία αρχίζει να καίγεται και παραδίπλα έχουν μείνει μερικοί σύντροφοι από την πορεία. Στην 25ης Αυγούστου οι μπάτσοι έχουν υποχωρήσει πολύ και απλά δέχονται άπειρες πέτρες. Πάω στο πατάρι του κρησφύγετου. Μαζευόμαστε σιγά σιγά για να δούμε πως συνεχίζουμε.
Είμασταν όλοι εκεί. Όλοι; Όχι, ακριβώς. Έρχεται μια κοπέλα με χαρακτηριστική βαθιά αργή φωνή και ψελίζει "ο Φ. είναι πίσω, πετάει πέτρες στους μπάτσους...". Μερικοί σνομπάρουν, οι περισσότεροι όμως έχουν ψοφήσει στο γέλιο. Από χαρά. Ο Φ. εκείνο το βράδυ έδωσε ρέστα...

Ο Φώτης επιστρέφει και βάζουμε στόχο να υλοποιήσουμε αυτό που είχαμε αποφασίσει εξ αρχής. Να πάμε σε όσους περισσότερους εργάτες μπορούμε. Την Τετάρτη ήταν μέρα Πανεργατικής Απεργίας. Ήταν ΤΟ ποιοτικό άλμα και όλοι νοιώθαμε έτοιμοι να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτό. Ήταν μάχη να πεις στη νεολαία ότι "η μεγάλη αλλαγή θα έρθει όχι άμα σπάσουμε κι άλλα ή άμα διαδηλώνουμε και 3 φορές τη μέρα αλλά αν βγουν σε απεργία οι εργάτες".
Τώρα μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, τότε μπορεί και να εισέπραττες τίποτα του στυλ "δε μας γαμάς με τις απεργίες" ή σε ...καλύτερη εκδοχή "η νεολαία έχει πιο μεγάλα αδιέξοδα". Ατάκες που αν σήμερα σε μέρα 48ωρης Απεργίας τις έλεγε κανείς θα γέλαγε όλη η πλατεία Συντάγματος.

Εκείνη τη μέρα η ΕΑΑΚ βγάζει απόφαση για τις συνελεύσεις για κατάληψη της Νομαρχίας μετά την πορεία της Πανεργατικής.

(Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτόμασταν ότι θα είχε πλάκα να πας στην εφορία και να λες στους εργαζόμενους να κατεβουν στην απεργία μαζί με αυτούς που τους έκαψαν το χώρο δουλειάς. Πόσο μάλλον να τους πείσεις ότι έχουν κοινά συμφέροντα!!!)