Ο Δεκέμβρης όπως τον έζησα: 8 Δεκέμβρη

Το πρωί ξεκινά με τρεχάλα για τη σχολή. Η συνέλευση του Υπολογιστών ορίζεται για την Τρίτη και της Ιατρικής είναι ήδη για τη Δευτέρα, τυχαία αλλά πολύ βολικά.

Στην Κνωσό φτιάχνεται ένα πανό ΣΑΑΦοιΚ-ΕΑΑΚ - Πρωτοβουλία Γένοβα, Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ λιτότητα-ανεργία-τρομοκρατία, εμπρός για συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Μαθαίνουμε σε λίγο ότι έχουν αυθόρμητα κατέβει 3000 μαθητές στην Πλατεία Ελευθερίας και έχουν ντελαπάρει ασφαλίτικα και έχουν διαλύσει τη Νομαρχία απ' έξω. Κατεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα προλαβαίναμε και διαπιστώνουμε ότι το ΚΚΕ έχει κινητοποιηθεί, έχει πάρει αποφάσεις μούφα από τα ΔΣ παρακαλώ των συλλόγων που σε λίγες ώρες έχουν συνελεύσεις και έχει κατεβάσει πανό σχολών με συνθήματα τύπου "με ΜΑΤ και βια δε γίνεται παιδεία". Ναι οκ, απλά ήταν δολοφονία κρατική και η αστυνομία και η κυβέρνηση το είχε ξανακάνει και είχε φλερτάρει να το ξανακάνει πολλές φορές. Δεν ήταν θέμα βίας - μη βίας. Ήταν πολιτικό θέμα αστικής βίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και των μαθητών καταλαβαίνουν τα παραπάνω και γι' αυτό φωνάζουν συνθήματα άσχετα με του ΚΚΕ, αντικυβερνητικά και αντικατασταλτικά. Σε ένα βαθμό αντικαπιταλιστικά("Τέρμα πια στις αυταπάτες κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες").

Η πρώτη συνέλευση, αυτή της Ιατρικής αποφασίζει πανηγυρικά κατάληψη και καλεί σε πορεία το απόγευμα. Η πορεία είναι μαζική, έχει 2000 νεολαίους κι εργαζόμενους αλλά περισσότερα για την ίδια τη διαδήλωση δεν ξέρω γιατί ήταν η μόνη που για προσωπικούς λόγους έχασα. Κατεβαίνω στα λιοντάρια στις 9μμ. Η πλατεία απο τα τόσα δακρυγόνα μοιάζει κάτι ανάμεσα σε παγοδρόμιο και σε γιαγαντιαίο πλακέ κουραμπιέ. Τόσο άσπρη. Με πιάνουν τα μάτια μου και σκουντουφλώντας σκάω σε ένα περίπτερο. Μου δίνει νερό. Το παρατάω και φεύγω, δε με νοιάζαν τα μάτια μου. Δεν με πείραζαν ποτέ τόσο τα δακρυγόνα. Απλά λόγω της αναπνευστικής κρίσης δε μπορούσα να αναπνεύσω. Φτάνω μετά το Πάρκο Θεοτοκοπούλου. Η εφορία αρχίζει να καίγεται και παραδίπλα έχουν μείνει μερικοί σύντροφοι από την πορεία. Στην 25ης Αυγούστου οι μπάτσοι έχουν υποχωρήσει πολύ και απλά δέχονται άπειρες πέτρες. Πάω στο πατάρι του κρησφύγετου. Μαζευόμαστε σιγά σιγά για να δούμε πως συνεχίζουμε.
Είμασταν όλοι εκεί. Όλοι; Όχι, ακριβώς. Έρχεται μια κοπέλα με χαρακτηριστική βαθιά αργή φωνή και ψελίζει "ο Φ. είναι πίσω, πετάει πέτρες στους μπάτσους...". Μερικοί σνομπάρουν, οι περισσότεροι όμως έχουν ψοφήσει στο γέλιο. Από χαρά. Ο Φ. εκείνο το βράδυ έδωσε ρέστα...

Ο Φώτης επιστρέφει και βάζουμε στόχο να υλοποιήσουμε αυτό που είχαμε αποφασίσει εξ αρχής. Να πάμε σε όσους περισσότερους εργάτες μπορούμε. Την Τετάρτη ήταν μέρα Πανεργατικής Απεργίας. Ήταν ΤΟ ποιοτικό άλμα και όλοι νοιώθαμε έτοιμοι να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτό. Ήταν μάχη να πεις στη νεολαία ότι "η μεγάλη αλλαγή θα έρθει όχι άμα σπάσουμε κι άλλα ή άμα διαδηλώνουμε και 3 φορές τη μέρα αλλά αν βγουν σε απεργία οι εργάτες".
Τώρα μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, τότε μπορεί και να εισέπραττες τίποτα του στυλ "δε μας γαμάς με τις απεργίες" ή σε ...καλύτερη εκδοχή "η νεολαία έχει πιο μεγάλα αδιέξοδα". Ατάκες που αν σήμερα σε μέρα 48ωρης Απεργίας τις έλεγε κανείς θα γέλαγε όλη η πλατεία Συντάγματος.

Εκείνη τη μέρα η ΕΑΑΚ βγάζει απόφαση για τις συνελεύσεις για κατάληψη της Νομαρχίας μετά την πορεία της Πανεργατικής.

(Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτόμασταν ότι θα είχε πλάκα να πας στην εφορία και να λες στους εργαζόμενους να κατεβουν στην απεργία μαζί με αυτούς που τους έκαψαν το χώρο δουλειάς. Πόσο μάλλον να τους πείσεις ότι έχουν κοινά συμφέροντα!!!)