Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ...

"Πολλοί φίλοι περιγράφουν την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ. Έχουν δίκιο. Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ιστορικές αναλογίες όμως είναι χρήσιμες αν μπορούν να προσδιορίσουν την κλίμακα, την κρισιμότητα, την εξαιρετική σημασία της απάντησής μας. Ξέρουμε ότι αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να είναι αντικείμενο χλευασμού. Ζούμε όμως σε στιγμή που ο χρόνος συμπυκνώνεται και η ιστορία γράφεται γρήγορα. Και πρέπει να περιγράψουμε γενναίες πρωτοβουλίες, κινήσεις που θα αρνούνται και θα υπερβαίνουν τον χτεσινό μας εαυτό, γιατί πολύ απλά ο χτεσινός μας εαυτός δεν φτάνει. Ναι χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Είναι τεράστια η απάντηση που πρέπει να αποτολμήσουμε. Δεν είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε. Είμαστε σίγουροι όμως ότι πρέπει να ματώσουμε για να πετύχουμε."

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν από τους 3 ομιλητές στην εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής(αριστεροί παρεκλίνοντες της κεντρικής-ΣΥΝ και δεξιάς-ανανεωτικοί γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ) και υιοθετούνται και από τους άλλους δυο(Αλαβάνος κ συνιστώσα).
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού(ίσως μεγαλύτερης κι απ' το '29). Με αυτή την παγκόσμια εμβέλεια της κρίσης στο μυαλό πρέπει να βλέπουμε και τις λύσεις που προτείνουμε ειδικά όταν αναφέρονται σε στρατηγικού τύπου απαντήσεις όπως ήταν το ΕΑΜ(η ηγεσία του επαναλάμβανε με στόμφο ότι είναι το απόγειο της στρατηγικής της). Από αυτή την άποψη το να απαντά η αριστερά σήμερα με όρους εθνικούς κι όχι ταξικούς, με όρους εθνικής κυριαρχίας σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που όλα παίζονται είτε για τους καπιταλιστές είτε για τους εργάτες μοιάζει καρικατούρικο. Έτσι, αποφεύγουν οι ιθύνοντες του μετώπου τη συζήτηση για το πως οι εργαζόμενοι δε θα χάσουν φράγκο από τους τραπεζίτες, από την ΕΕ και την κυβέρνηση, για το πως θα έχουν μια θέση ολοένα και πιο "εξουσιαστική" απέναντι στους υπαίτιους της κρίσης και κλείνουν το μάτι στις "λαμπρές" εποχές του συστήματος:το '60(αλλά πριν το Μάη του '68), το '20 αλλά πριν το κραχ, το '80 αλλά πριν υλοποιηθεί το πλάνο Θάτσερ-Ρίγκαν κ.ο.κ. Το κακό με αυτό δεν είναι ότι αυτές οι εποχές δεν είχανε κατακτήσεις για την εργατική τάξη. Οι αυξήσεις 30% της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα ή στη Γαλλία του '70 ήταν νίκες. Το κακό είναι ότι η δυναμική που έφερε ακόμη κι αυτές τις θετικές μεταρρυθμίσεις εξανεμίστηκε από μια αριστερά που βάσισε τις ελπίδες της σε κυβερνητικές θέσεις, σε εθνικές λύσεις, σε βουλευτικές έδρες πίεσης. Η κατάληξη αυτής της αυταπάτης για αλλαγή ήταν η εξής απλή και κοινή:όταν ο καπιταλισμός βρέθηκε σε μια πρώτη καμπή (ή και δομική κρίση), τότε οι καπιταλιστές έβρισκαν σαν αντίπαλο μια αποδιοργανωμένη εργατική τάξη, με κερδισμένες μεταρρυθμίσεις αλλά χαμένες επαναστάσεις πίσω της, με γραφειοκρατικά συνδικάτα την ώρα που θα έπρεπε να είναι αποφασισμένη για μια ολοκληρωτική μάχη(Αντίσταση '40-'49, Χίτλερ, Μουσολίνι, Β' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Ντε Γκωλ, Φασισμός στην Ισπανία και Πορτογαλία, Θατσερισμός κλπ). Σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών οι προσπάθειες τις επαναστατικής αριστεράς σε τέτοιες περιόδους(για ανασυκρότηση των εργατών και θεωρητικά και πρακτικα) όσο ηρωικές και να ήταν ποτέ δεν έφταναν για να πάρει το κίνημα τις σωστές αποφάσεις, δεν έφτασαν ούτε στην Επανάσταση ενάντια στο Φασισμό στην Ισπανία, ούτε στη Γαλλία του '36, ούτε στην Ελλάδα του '36, του '40 ή του '46, ούτε στον παγκόσμιας εμβέλειας Μάη του '68.
Πρέπει όμως να εξετάσουμε και την ελληνική περίπτωση όπου ένα τέτοιου είδους μέτωπο εθνικής απάντησης σε μια οικονομική ή πολιτική κρίση, το ΕΑΜ εν προκειμένω, ηττήθηκε με τέτοιο τρόπο που η εργατική τάξη έκανε δυο δεκαετίες να συνέλθει από τις εξορίες και την τρομοκρατία του μετεμφυλίου...
(η συνέχεια σε επόμενη δημοσίευση)