Για τις ιδέες περί ενός νέου ΕΑΜ... (μέρος δεύτερο)

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπήρξε ο οργανωτής της αντίστασης στη ναζιστική ιμπεριαλιστική επίθεση στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας ότι έφταιξε στην ήττα του αξίζει να δουμε το πως το οριοθετούσαν οι ιδρυτές του. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ηγέτης του ΚΚΕ την εποχή, έγραφε ότι η νίκη θα έρθει μέσα από την έγερση του λαού και το ανοιχτό κάλεσμα σε αυτή "κάθε πατριώτη έμπορου". Θεωρούσε ουσιαστικά ότι οποιαδήποτε σκέψη για νίκη της εργατικής τάξης "για τον εαυτό της", για να χρησιμοποιήσουμε μαρξιστικούς όρους, είτε ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία είτε δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς σαφείς παραχωρήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία αυτών των "εμπόρων". Σήμερα αν θεωρήσουμε μια τέτοια ενότητα εργατών-εμπόρων σαν κοινή αφετηρία με τότε, όπως επισημαίνει να το κάνουμε ο σταλινικός εισηγητής του σημερινού Μετώπου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στους πλούσιους της Ελλάδας με τον όρο "έμπορος". Αρκεί να δούμε μέχρι που φτάνουν τα πλοκάμια των ελληνικών τραπεζών(μέχρι τη Ρουμανία στο βορά, μέχρι την Άγκυρα στα ανατολικά), των ελληνικών κατασκευαστικών(μέχρι την Κροατία) ή των ελληνικών πετραιλαικών εταιριών(μέχρι τη Γεωργία στα σύνορα με τη Ρωσία). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια οργανωμένη τάξη αστών με επεκτατικές φιλοδοξίες που έχουν σε μεγάλο βαθμό υλοποιηθεί. Κι αν ψάξουμε να βρούμε πατριώτες μέσα σε αυτή την τάξη τι θα βρούμε; Ο Εμφιετζόγλου έχει κατασκευαστικές βοήθησε με χέρια και με πόδια την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή πριν 3 χρόνια. Ο πατριωτισμός του αγγίζει τα όρια του "δημοκρατικού χώρου", για την ακρίβεια τα σπάει με δύναμη.
Ένα νέο ΕΑΜ σήμερα θα είχε να συγκρουστεί με δυο αντιφάσεις που αν πριν 60 χρόνια έμοιαζαν πιο αμβλείες, σήμερα είναι υπεροξυμένες.
1) Οι πατριώτες καπιταλιστές είναι δεμένοι με τη μοίρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδα στο σύνολο της που με τη σειρά της είναι δεμένη με τα προγράμματα σταθερότητας που οι κυβερνήσεις της μαζί με όλων των υπόλοιπων χωρών προτείνουν. Είναι λίγο δύσκολο άρα να βρούμε έναν "γνήσιο αριστερό πατριώτη"...
2) Ο καπιταλισμός παγκόσμια, όπως και το ΄40, δεν είναι στη φάση της αέναης παγκοσμιοποίησης που δείχνει να κλείνει τα μάτια στις εθνικές οικονομικές δυνάμεις. Υπάρχουν μερίδες της αστικής τάξης και των αναλυτών της που προβάλλουν σα λύση μια εθνική πολιτική με εθνικό νόμισμα και κρατικό καπιταλισμό. Προοίμιο αυτών ήταν τα 55δις στις τράπεζες σε δυο μόλις χρόνια(στην Ελλάδα) ή τα 20 τρις παγκοσμίως για τον αντίστοιχο σκοπό. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε και να προβάλλουμε σα λύση μια εθνική πολιτική που μοιράζεται συνθήματα, θέσεις και πρακτικές με κομμάτια των νομοθετών που κόβουν μισθούς και συντάξεις.

Οι λύσεις πρέπει να είναι ταξικές, αντικαπιταλιστικές κι επαναστατικές. Σε αυτή την κατεύθυνση μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας και μια αναζήτηση για το πως αλλάζει ο καπιταλισμός συνιστούν δυο βιβλίαν, ένα πριν το παλιό ΕΑΜ κι ένα πριν το "νέο" ΕΑΜ που ούτε θα συγκροτηθεί ποτέ ούτε έχει και κανένα λόγο πλέον να συγκροτηθεί(ούτε καν από τη στρατιωτική του άποψη).
Το ένα είναι το Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, του Παντελή Πουλιόπουλου και το άλλο το Ο ελληνικός καπιταλισμός η Παγκόσμια Οικονομία και η Κρίση, συλλογγικό.
Αναζητήστε τα εδώ www.marxistiko.gr