Το πρωί ξεκινά με τρεχάλα για τη σχολή. Η συνέλευση του Υπολογιστών ορίζεται για την Τρίτη και της Ιατρικής είναι ήδη για τη Δευτέρα, τυχαία αλλά πολύ βολικά.
Στην Κνωσό φτιάχνεται ένα πανό ΣΑΑΦοιΚ-ΕΑΑΚ - Πρωτοβουλία Γένοβα, Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ λιτότητα-ανεργία-τρομοκρατία, εμπρός για συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Μαθαίνουμε σε λίγο ότι έχουν αυθόρμητα κατέβει 3000 μαθητές στην Πλατεία Ελευθερίας και έχουν ντελαπάρει ασφαλίτικα και έχουν διαλύσει τη Νομαρχία απ' έξω. Κατεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα προλαβαίναμε και διαπιστώνουμε ότι το ΚΚΕ έχει κινητοποιηθεί, έχει πάρει αποφάσεις μούφα από τα ΔΣ παρακαλώ των συλλόγων που σε λίγες ώρες έχουν συνελεύσεις και έχει κατεβάσει πανό σχολών με συνθήματα τύπου "με ΜΑΤ και βια δε γίνεται παιδεία". Ναι οκ, απλά ήταν δολοφονία κρατική και η αστυνομία και η κυβέρνηση το είχε ξανακάνει και είχε φλερτάρει να το ξανακάνει πολλές φορές. Δεν ήταν θέμα βίας - μη βίας. Ήταν πολιτικό θέμα αστικής βίας.
Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και των μαθητών καταλαβαίνουν τα παραπάνω και γι' αυτό φωνάζουν συνθήματα άσχετα με του ΚΚΕ, αντικυβερνητικά και αντικατασταλτικά. Σε ένα βαθμό αντικαπιταλιστικά("Τέρμα πια στις αυταπάτες κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες").
Η πρώτη συνέλευση, αυτή της Ιατρικής αποφασίζει πανηγυρικά κατάληψη και καλεί σε πορεία το απόγευμα. Η πορεία είναι μαζική, έχει 2000 νεολαίους κι εργαζόμενους αλλά περισσότερα για την ίδια τη διαδήλωση δεν ξέρω γιατί ήταν η μόνη που για προσωπικούς λόγους έχασα. Κατεβαίνω στα λιοντάρια στις 9μμ. Η πλατεία απο τα τόσα δακρυγόνα μοιάζει κάτι ανάμεσα σε παγοδρόμιο και σε γιαγαντιαίο πλακέ κουραμπιέ. Τόσο άσπρη. Με πιάνουν τα μάτια μου και σκουντουφλώντας σκάω σε ένα περίπτερο. Μου δίνει νερό. Το παρατάω και φεύγω, δε με νοιάζαν τα μάτια μου. Δεν με πείραζαν ποτέ τόσο τα δακρυγόνα. Απλά λόγω της αναπνευστικής κρίσης δε μπορούσα να αναπνεύσω. Φτάνω μετά το Πάρκο Θεοτοκοπούλου. Η εφορία αρχίζει να καίγεται και παραδίπλα έχουν μείνει μερικοί σύντροφοι από την πορεία. Στην 25ης Αυγούστου οι μπάτσοι έχουν υποχωρήσει πολύ και απλά δέχονται άπειρες πέτρες. Πάω στο πατάρι του κρησφύγετου. Μαζευόμαστε σιγά σιγά για να δούμε πως συνεχίζουμε.
Είμασταν όλοι εκεί. Όλοι; Όχι, ακριβώς. Έρχεται μια κοπέλα με χαρακτηριστική βαθιά αργή φωνή και ψελίζει "ο Φ. είναι πίσω, πετάει πέτρες στους μπάτσους...". Μερικοί σνομπάρουν, οι περισσότεροι όμως έχουν ψοφήσει στο γέλιο. Από χαρά. Ο Φ. εκείνο το βράδυ έδωσε ρέστα...
Ο Φώτης επιστρέφει και βάζουμε στόχο να υλοποιήσουμε αυτό που είχαμε αποφασίσει εξ αρχής. Να πάμε σε όσους περισσότερους εργάτες μπορούμε. Την Τετάρτη ήταν μέρα Πανεργατικής Απεργίας. Ήταν ΤΟ ποιοτικό άλμα και όλοι νοιώθαμε έτοιμοι να επιχειρηματολογήσουμε γι' αυτό. Ήταν μάχη να πεις στη νεολαία ότι "η μεγάλη αλλαγή θα έρθει όχι άμα σπάσουμε κι άλλα ή άμα διαδηλώνουμε και 3 φορές τη μέρα αλλά αν βγουν σε απεργία οι εργάτες".
Τώρα μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, τότε μπορεί και να εισέπραττες τίποτα του στυλ "δε μας γαμάς με τις απεργίες" ή σε ...καλύτερη εκδοχή "η νεολαία έχει πιο μεγάλα αδιέξοδα". Ατάκες που αν σήμερα σε μέρα 48ωρης Απεργίας τις έλεγε κανείς θα γέλαγε όλη η πλατεία Συντάγματος.
Εκείνη τη μέρα η ΕΑΑΚ βγάζει απόφαση για τις συνελεύσεις για κατάληψη της Νομαρχίας μετά την πορεία της Πανεργατικής.
(Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτόμασταν ότι θα είχε πλάκα να πας στην εφορία και να λες στους εργαζόμενους να κατεβουν στην απεργία μαζί με αυτούς που τους έκαψαν το χώρο δουλειάς. Πόσο μάλλον να τους πείσεις ότι έχουν κοινά συμφέροντα!!!)
Υπό άλλες συνθήκες ο κόσμος που έχει δει τις φυλακές και τα κρατητήρια να γεμίζουν από ανθρώπους που πιάστηκαν με μικροποσότητες στην κατοχή τους, που η εξαθλίωση έσπρωξε στην ηρωίνη και που το κράτος άφησε ξεκρέμαστους κλείνοντας το ένα κέντρο μετά το άλλο, θα μπορούσε να δει και μια αχτίδα προοδευτικότητας σε ένα νομοσχέδιο που χαλαρώνει το ούτως ή άλλως ασφυκτικό για τους χρήστες νομικό πλαίσιο. Χρειάζεται, όμως, μεγαλύτερη προσοχή για να ερμηνεύσουμε την κίνηση της κυβέρνησης.
Για να καταλάβουμε μια τέτοιου είδους κίνηση πρέπει να αποφύγουμε δυο ερμηνείες. Η μια προέρχεται από τους δεξιά και αριστερά (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ) “ναρκωτικομάχους”, από δυνάμεις που στο όνομα είτε της εθνικής διαπαιδαγώγησης είτε της προστασίας της νεολαίας που αγωνίζεται, το μόνο που κάνουν είναι να υπερασπίζονται την ποινικοποίηση, να καταγγέλλουν οποιονδήποτε τάσσεται με την αποποινικοποίηση και εν τέλει να εξισώνουν τον εξαθλιωμένο της Ομόνοιας με τον τυπικό χρήστη μικροποσοσοτήτων κάνναβης, και αυτούς τους δυο μαζί, με τη μαφία των παράνομων μονοπωλίων ναρκωτικών.
Η δεύτερη προέρχεται κυρίως από τα αριστερά (ΣΥΝ, Κουβέλης) αλλά και από δεξιά (νεο)φιλελεύθερα παρακλάδια, τάσσεται φιλελεύθερα υπέρ της αποποινικοποίησης αλλά είτε καταλήγει σπόνσορας των φεστιβάλ Legalize It είτε διαδικτυακός χιουμορίστας του στυλ “θα μας δίνουν ναρκωτικά για να αντέχουμε τα μέτρα”. Και οι δυο ερμηνείες πάσχουν από τις ίδιες αδυναμίες, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν κοινωνικά και ταξικά γιατί ο απλός κόσμος στρέφεται στη χρήση. Και από αυτή την άποψη, και οι δυο ερμηνείες, όση αντιπολίτευση κι αν κάνουν στο νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και από τα αριστερά, παραμένουν κενό γράμμα γιατί καταλήγουν να υπερσκελίζονται από το ρεαλισμό μιας δήθεν ανθρωπιστικής πολιτικής από την πλευρά της κυβέρνησης.
Δήθεν ανθρωπισμός από πλευράς κυβέρνησης είναι να αποποινικοποιείται η χρήση αλλά να ποινικοποιείται η προμήθεια. Εκτός κι αν έχει κανείς την εντύπωση ότι η κάνναβη π.χ. φυτρώνει στα μπαλκόνια και τους κήπους μας μόνη της και έτσι η αστυνομία που χρόνια κυνηγά για μικροποσότητες θα χάσει τον παλιό της ρόλο. Το ίδιο και το να αλλάζει το νομικό πλαίσιο χωρίς προσαρμογή σε αυτό και των ποινών που εκτίουν φυλακισμένοι με βάση τους μέχρι τώρα νόμους. Οι φυλακές θα συνεχίσουνε να είναι τιγκαρισμένες με ανθρώπους που βαφτίστηκαν επικίνδυνοι.
Εξατμίζονται
Εκεί που είναι το σημείο κλειδί όμως, και εκεί που οι προοδευτικές αυταπάτες εξατμίζονται, είναι στο σύστημα αποτοξίνωσης, στο οποίο δεν καταφεύγουν προφανώς χρήστες κάνναβης, αλλά των λεγόμενων “σκληρών” ναρκωτικών. Η εισαγωγή ενός χρήστη π.χ. ηρωίνης σε σύστημα αποτοξίνωσης με βάση το άρθρο του νομοσχεδίου γίνεται μια σχεδόν ατέρμονη γραφειοκρατική διαδικασία, σχεδόν σαν να κάνεις φορολογική δήλωση, κάτι που και μειώνει στο ελάχιστο τους ανθρώπους που θα ξεκινήσουν τελικά την αποτοξίνωσή τους και που προφανώς αποτελεί μια διαδικασία που ελάχιστοι εξαρτημένοι μπορούν να διεκπεραιώσουν ακόμη κι αν βρίσκονται σε μια τυπική κατάσταση εξάρτησης.
Έτσι, το νομικό πλαίσιο παραμένει πιο σκληρό από ότι π.χ. της Ολλανδίας, κάτι που σημαίνει ότι η χρήση θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν κάποιου είδους παραβατική συμπεριφορά. Να σημειώσουμε εδώ ότι το πλαίσιο της Ολλανδίας όσο ελκυστικό και αν μοιάζει σε χιλιάδες προοδευτικά μυαλά, παραμένει ένα πλαίσιο που δίνει θάρρος στην ιδιωτική πρωτοβουλία κάνναβης μοιράζοντας άδειες, σχεδόν όπως θέλει η κυβέρνηση εδώ να κάνει με τα φορτηγά, τα φαρμακεία ή τα ταξί, ενώ κυνηγά ανελέητα οποιονδήποτε π.χ. ανάψει ένα τυπικό βιομηχανικό τσιγάρο σε οποιονδήποτε κλειστό χώρο (ακόμη και αν το χειμώνα οι εξωτερικοί χώροι έχουν θερμοκρασία -5). Τέτοιους είδους και μεγέθους αντιφάσεις προάγονται από κυβερνητικά νομοσχέδια που προσπαθούν να ισοσκελίσουν την ανάγκη του κόσμου για ελευθερία με την ανάγκη των εταιρειών για κέρδη.
Γι' αυτό για να αντιμετωπίσουμε το θέμα χρειάζεται να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μην μπορεί το κράτος με κατασταλτικούς νόμους και μεθόδους να κυνηγά τους χρήστες, να προβάλλουμε την πλήρη αποποινικοποίηση της χρήσης σε κόντρα με το νομοσχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να προβάλλουμε την κλιμάκωση των αγώνων ενάντια στα μέτρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει άρον άρον (περικοπές μέσα στο καλοκαίρι, απολύσεις, μετοχοποιήσεις κ.ο.κ.) γιατί δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση διάλεξε αυτή τη στιγμή για να πλασαριστεί προοδευτικά.
Να στηρίξουμε αγώνες ενάντια στο κλείσιμο των οργανισμών απεξάρτησης που έχει ξεκινήσει το ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια, να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια στοχοποίησης κοινωνικών ομάδων όπως οι ναρκομανείς για την ανέχεια στην οποία το μνημόνιο και οι καπιταλιστές μας έχουν φέρει. Τέλος, χρειάζεται μεγάλη επιμονή ότι η λύση στο ζήτημα των ναρκωτικών δεν θα δοθεί ούτε από την άνευ όρων παράδοση μας στους νόμους που ποινικοποιούν ούτε από μια αιώνια επίκληση στην αποποινικοποίηση. Θα δοθεί όταν οι άνθρωποι θα διαχειριστούν κατάλληλα τα παράγωγα της φύσης όταν καταφέρουν να τη διαχειρίζονται με βάση τις ανάγκες τους κι όχι με βάση τα παράνομα ή νόμιμα κέρδη των καρτέλ ναρκωτικών.
